CD: √ (Racine carrée) van Stromae

Zijn perfectionisme speelt Brusselaar Paul Van Haver alias Stromae soms parten. Dat weerhoudt hem er niet van om op zijn tweede plaat uit te pakken met enkele toekomstige belpopclassics en zo het schrikbeeld van onehitwonder definitief van zich af te schudden.

Het parcours is bekend. 'Alors on danse' werd zowel in de discotheken als op de radio en in de hitparade een absolute voltreffer. Tussen april 2010 en maart 2011 bleef het circuleren in de Ultratop. In een dozijn Europese landen klom dit perfecte crisisnummer - dansend tussen nihilisme en hedonisme - naar nummer één in de hitlijsten. Maar debuteren met zo'n grote, internationale hit is voor veel artiesten het begin van het einde. Op √ (Racine carrée) countert Van Haver dat met - pak van het hart - straffe songs.

Met de geweldige voordracht van 'Formidable' - intens, op spreektempo, heerlijk nonchalant, maar toch helder -, het surrealistische 'Moules frites' en een tekst als 'Bâtard' zet Stromae hier met veel panache de traditie van Brel en Arno voort, ook zoekers die nergens echt thuishoorden, maar overal geclaimd worden, en vooral heel hun leven op de loop waren voor conventies die ze steevast counterden met dwarse belgitude.

Met dien verstande dat Van Haver perfect geplaatst is om hun afkeer voor vakjes naar de tijd van vandaag te vertalen. Als zoon van een Rwandese vader en een Belgische moeder, met de multiculturele grootstad Brussel als achtergrond, en onder meer eurodance, Congolese rumba en brelliaans chanson als puzzelstukken in een melomane zoektocht, maakt hij niet alleen de muziek(mix) van detoekomst, hij is er ook het gezicht van.

Dat gezicht, dat in zijaanzicht de hoes siert, ziet er afgemeten uit. De vierkantswortel ernaast symboliseert de haast wiskundige precisie waarmee Van Haver zijn songs benadert en tegelijk zijn onmetelijke perfectionisme. Herinner je de voordrachten waarmee hij ook al zijn debuut Cheese op creativiteitscongressen ging 'uitleggen'. Geen wonder dat we een tijd op de opvolger moesten wachten.

Het wonderlijke aan √ (Racine carrée) is dat de zanger/componist zich niet langer verstopt achter de manier waarop hij zijn muziek stileert om zijn persoonlijke demonen te temmen. Lees: om pakweg zijn liefdesbreuk met Tatiana Silva van zich af te schrijven ('Formidable') of om het over de haast onbestaande band met zijn afwezige vader te hebben ('Papaoutai'; "Papa, waar ben je?").

Gevoelens kunnen zo boven de beats uitstijgen. Het geeft zijn songs aarding en authenticiteit.
Als hij dan in 'Bâtard', de eigenlijke titelsong, zingt "Ni l'un, ni l'autre, je suis, j'étais et resterai moi," weten we precies waarover hij het heeft. Helderder kan Stromae wie hij is niet formuleren.