CD/Boek: Moby

Moby werd beroemd met extatische electro, punkrock en samples van oude bluessongs, maar dat pad heeft hij verlaten. Destroyed is de ingetogen reflectie op zijn bestaan als toerende superster. Muzikaal én visueel.

Moby schreef én fotografeerde Destroyed bij elkaar op momenten dat u en ik lekker onder de wol liggen. Niet omdat de muze hem dan beter gezind is, maar gewoon omdat hij niets beters te doen heeft: de kleine New Yorker lijdt aan slapeloosheid. Niet verwonderlijk is Destroyed een melancholische blik op zijn nomadische bestaan als superster, geprangd tussen euforische mensenmassa's en desolate luchthaventerminals. "Most people think of touring as being unrelentingly glamorous, the truth is that touring is unrelentingly strange and disconcerting," mijmert hij in de aanloop van het fotoboek dat bij de cd hoort. Moby is buiten muzikant ook een ervaren fotograaf - sinds zijn oom hem als negenjarige knul een Nikon in handen duwde, is hij altijd foto's blijven nemen en die ervaring zet zich door. In het cd-boekje ziet u daar het beknopte bewijs van, maar wie meer duiten op tafel legt, kan Destroyed in boekvorm krijgen, mét cd. Zijn foto's zijn veelal snapshots, los uit de pols genomen en tegelijk weloverwogen. Veel om het lijf hebben ze niet, maar dankzij de sobere vormgeving en door het verhaal dat ze meedragen komen ze wel tot leven.

Muzikaal gaat het tiende album van de Amerikaan verder waar zijn vorige album Wait for me ophield, maar deze keer zit er meer dynamiek in zijn werktstuk. De soundtrack bij de foto's spuwt donkere elektronica, met lange instrumentale stukken, en koude computerstemmen die de eenzaamheid van zijn leefwereld evoceren. Het kabbelende 'The broken places' en 'Rockets' zou je wat gemakzuchtig een hedendaagse variant van Brian Eno's Music for airports kunnen noemen. Maar soms gaat het er extatisch, bijna verheven aan toe, zoals in 'Be the one' en 'After'. In 'The right thing' herkennen we de melancholie waarmee hij zijn grootste hits boetseerde, gedragen door een zachte vrouwenstem. 'Lie down in darkness' doet het met een 'gewoon' instrumentarium, en ademt daardoor menselijke warmte die we af en toe missen. Supermarktpop of niet, de Amerikaanse superster zal opnieuw duizenden zielen in vervoering brengen.