Bij haar vorige creatie HUIS ontving de Brussels-Nederlandse theatermaker Suze Milius elke individuele toeschouwer apart. In Talk show, een voorstelling die gaat over afscheid, maar evengoed over kennismaken, kiest ze opnieuw voor een bijzondere vorm.
© luis rios-zertuche
“Op een gegeven moment is er een kleine act waarin onze 'Man die alles kan' demonstreert dat hij in staat is om bovenop een vrijwilliger uit het publiek te gaan liggen,” vertelt regisseur Suze Milius. “We zitten dan al op een punt in de voorstelling waarop die vrijwilliger makkelijk te vinden is. Maar toch is het altijd een bijzonder moment: iemand gaat languit op de vloer liggen, en terwijl er spannende muziek klinkt en twee assistenten in glitterpak hem begeleiden, gaat de 'Man die alles kan' daar gewoon bovenop liggen. Tegelijk idioot en heel intiem.
Uit gesprekken achteraf is al gebleken dat die vrijwilligers het best mooi vinden om plots de hartslag te voelen van iemand ze helemaal niet kennen. Dat is een van de dingen die ik met Talk show wilde bereiken: dat we sneller iets positiefs of iets warms voelen bij iemand die we niet kennen, in plaats van iets engs of kils.”Milius drukt ons op het hart dat Talk show het publiek alleen op een zachte en vrijblijvende manier probeert te overhalen om een beetje te participeren, en dat dat ook altijd lukt.
Hoe ze dat aanpakt, zullen we hier niet verklappen. Maar het is duidelijk dat ze voor de vorm van Talk show ook effectief leentjebuur gaat spelen bij een bepaalde soort van talkshow uit haar jeugd aan het einde van de twintigste eeuw. Het soort talkshow dat je vandaag niet meer ziet. “Dus niet Van Gils & gasten of De wereld draait door, maar eerder programma's waarin soms lange en moeilijke gesprekken werden gevoerd – zoals die van Sonja Barend of Adriaan van Dis – of juist Amerikaanse spektakelshows van Oprah Winfrey of Jerry Springer. Daarin stonden soms heel uiteenlopende mensen met extreme gedachten tegenover elkaar, kon ook het publiek zijn mening geven, en was er nog ruimte voor het onverwachte. Het woord 'talkshow' is grappig omdat het enerzijds de ernst van een gesprek en anderzijds exuberant tv-spektakel oproept.”
Klein en kwetsbaar
Verwacht u dus aan veel pruiken, kostuums en fantastische livemuziek van Hendrik Lasure, maar ook aan oprechte, vaak geïmproviseerde momenten waarop de spelers alles opengooien om de toeschouwers hele kleine dingen met elkaar te laten delen. “Meestal ken je vaak niet eens de naam van de mensen die naast je in de zaal zitten. In Talk show kan het gebeuren dat iemand uit het publiek vertelt hoe zij haar hond verloren heeft. Hele kleine maar kwetsbare dingen waardoor toch een sfeer ontstaat waar je na anderhalf uur misschien wat minder makkelijk afscheid van neemt dan van een gewone theatervoorstelling.”
Terwijl Milius voor de vorm naar de talkshow keek, liet ze zich voor de inhoud onder meer inspireren op de film All that jazz, waarin regisseur en choreograaf Bob Fosse op semiautobiografische wijze zijn leven overschouwt, en afscheid neemt van de mensen om zich heen. “Eigenlijk maken we tijdens ons leven te weinig tijd om afscheid te nemen van dingen die waardevol voor ons zijn. Vaak stappen we gewoon over dat verlies heen, om pas achteraf op een nostalgische manier terug te blikken. Dat leek me een thema dat wel past bij zo'n ouderwetse talkshow.”
Lees meer over: Podium , Suze Milius , Talk Show , Sonja Barend
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.