Yvan Mayeur heeft een boekje geschreven. Citoyen de Bruxelles. Hij schrijft de moeilijke periode na zijn ontslag in juni vorig jaar van zich af. Het is een therapeutische schrijfoefening om de ellende die hij heeft meegemaakt te vergeten.
© PhotoNews
| Yvan Mayeur en toenmalig partijgenoot Rudi Vervoort (PS) in betere tijden bij de ondertekening van de overeenkomst van het Neo 1 consortium.
Edito: de hoogmoed van Mayeur
© Saskia Vanderstichele
| Steven Van Garsse, chef BRUZZ magazine.
Wie het boekje leest, kan maar één vaststelling te maken. De man, voormalig burgemeester van de stad Brussel, leeft nog altijd in de ontkenning. Er valt hem, zo vindt ie zelf, niets te verwijten. Hij heeft niets dan goeds gedaan voor de stad. De Samusocial-affaire noemt hij een pseudoschandaal. “Het grootste schandaal zou er pas geweest zijn als Samusocial nooit was opgericht.”
Zowel de pers als zijn aartsvijanden, de ministers Pascal Smet (SP.A) en Rudi Vervoort (PS), krijgen er stevig van langs. Die laatste was er alleen maar op uit om hem uit te schakelen, zodat hij zelf de macht kon grijpen binnen de PS.
Het is zeker waar dat Mayeur belangrijke verwezenlijkingen op zijn conto kan schrijven. Hij heeft het Sint-Pietersziekenhuis van het failliet gered, hij heeft van het OCMW van Brussel een dynamisch sociaal bedrijf gemaakt, goed voor een omzet van 300 miljoen euro. Dat zullen niet velen hem nadoen. Hij was het ook die als eerste burgemeester het autovrije stadscentrum met zijn volle gewicht heeft gesteund.
"Het is onbegrijpelijk dat Mayeur, gepokt en gemazeld in de politiek, ook vandaag nog niet wil inzien dat hij zo onmogelijk nog in de politiek kon functioneren"
Maar Mayeur is ook de machtspoliticus die niet tijdig gezien heeft dat de zon zijn vleugels weldra zou verschroeien. Hij vloog te hoog en tuimelde naar beneden.
Hij was de supercumulard: burgemeester en Kamerlid en tegelijk bestuurder van Samusocial en voorzitter van Vivaqua. Hij was de socialist die opkwam voor de kleine man, die de armoedebestrijding hoog in het vaandel droeg, maar die tegelijk sloten geld verdiende.
Het is onbegrijpelijk dat Mayeur, gepokt en gemazeld in de politiek, ook vandaag nog niet wil inzien dat hij zo onmogelijk nog in de politiek kon functioneren. Dat heeft voor een deel met perceptie te maken. Na de Publifin-affaire was iedereen die te veel van de publieke middelen profiteerde, aangeschoten wild.
Meer fundamenteel is er die andere fout in de carrière van Mayeur: dat is precies de vermenging van macht en het publieke geld. Dat is een gevaarlijke cocktail, waar maar één remedie tegen bestaat: transparantie.
Mayeur vindt ook vandaag nog dat hij met Samusocial geen verantwoording moest afleggen aan de subsidiërende overheid. Dat hij zijn eigen bestuurdersloon mocht bepalen en het sociaal bedrijf volgens de eigen inzichten mocht bestieren. Hij was ‘zot geworden van macht’ en dacht zich samen met zijn compagnon de route Pascale Peraïta van alles te kunnen permitteren. De disfuncties bij Samusocial staan zo te lezen in het verslag van de parlementaire onderzoekscommissie.
En toch heeft de hele Samusocial-affaire, inclusief het ontslag van Yvan Mayeur een grote verdienste. Het was een wake-upcall voor de Brusselse politiek die heel snel heeft ingezien dat het zo niet langer kan. Er zijn ingrijpende maatregelen genomen, die het politiek bedrijf en de democratie ten goede zullen komen. Als Mayeur voor één reden de geschiedenis zal ingaan, dan is het omwille daarvan.
Samusocial
De raad van bestuur van daklozenorganisatie Samusocial kreeg in 2016 voor 60.000 euro aan zitpenningen. Mayeur (PS) en Peraïta (PS) moesten opstappen als burgemeester en OCMW-voorzitster.
Lees meer over: Brussel-Stad , Debat , Samusocial , Yvan Mayeur , Citoyen de Bruxelles , Rudi Vervoort , Pascal Smet
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.