Design: Henry Van de Velde Label voor Alain Gilles' Structure Sofa

Is een designer ook een beetje een mensenvriend? Dat lijkt alleszins wel op te gaan voor Alain Gilles wiens Structure Sofa woensdag in Bozar het prestigieuze Henry Van de Velde Label kreeg. Gilles zoekt niet alleen oplossingen voor ongemakken van alledag, ook moet iets van zijn plezier bij het ontwerpen de eindgebruiker bereiken.

‘S aaie dozen!” Dat was wat Alain Gilles (1970) opviel wanneer hij rondkeek voor hij voor het eerst een zitbank ontwierp. “De eerste logica is natuurlijk het comfort, een evenwicht zoeken tussen de harde onderdelen van de structuur en het zachte van de kussens. Voor huisgerei kan je vele kanten uit, tot groot jolijt, maar een stoel of een sofa moet wel ergonomisch blijven. Wat nog niet wil zeggen dat het saai moet zijn. Daarom heb ik de traditionele ‘doos’ zo gekanteld dat het behaaglijk voelt en dat er tegelijk een dynamiek ontstaat tussen de rugleuning en de zitkussens. Omdat ook de zijkanten geopend zijn, nodigen de zitkussens ook van opzij uit. Eigenlijk was het spelen met normaliteit.”

De Structure Sofa van het Italiaanse bedrijf Bonaldo is verkrijgbaar met contrasterende poten of opvallende bekleding, maar Gilles zelf vindt dat de vorm met een ton sur ton uitvoering al genoeg voor zich spreekt. Voor de fauteuil is er wel een catalogusmodel in groen fluweel. Die transparante structuur komt ook terug bij zijn Box Sofa (voor het Belgische Design is Wolf) en de niets meer verhullende X-Ray-Sofa (voor het Franse La Chanche).

Inspelen
In zijn Studio in Schaarbeek zakken we even weg in het prijsbeest: “Ideaal toch om tv te kijken? Vroeger waren de zetelruggen rechter om fatsoenlijk aan een kopje thee of koffie te nippen.” Gilles neemt dat verleden af en toe mee naar vandaag. Het keukengerei dat hij ontwierp voor het nieuwe Franse merk Evolution is daar een voorbeeld van: “De Madam is served-taartstolp ontstond omdat mijn vrouw er een wou, maar ik vond die stolpen van Ikea zwaar en te veel plaats innemen. Deze taartstolp kan je achteraf terug in elkaar laten zakken. Ze bestaat uit lichtere en zachte materialen zoals SAN, silicone, ABS soft touch, en nog een laagje keramiek, met inkepingen om de taart gemakkelijker te verdelen.” Omdat het merk nog niet bestond, was het extra moeilijk: “Ik moest het DNA van dat merk nog creëren.” Hij ontwierp eveneens karaffen die u bij de hals vasthoudt in oudblauw en oudgrijs die Gilles associeert met het platteland van vroeger en een citroenpers met geïntegreerd snijplankje.

Hij speelt ook in op grotere noden zoals met de Nomad zonnelamp voor gebieden zonder elektriciteit, en op veranderende tijden met zijn compacte bijzettafels in draadjesstructuur en met de producten voor de Belgische firma BuzziSpace zoals de veelvuldig gelauwerde BuzziPicnic tafel die in bedrijven als Google en Facebook een plaats vonden: “Het zijn nicheproducten die daarom aanvankelijk enkel grote bedrijven zich kunnen veroorloven, maar dat zijn wel de voortrekkers. Een bedrijf als Google zoekt steeds nieuwe manieren om te creëren.”

Generatiewissel

Hij zou wat meer door Brussel willen dwalen omdat de stad hem ideeën geeft: “Een in-between city, net zoals Londen, New York en Berlijn, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Parijs met grotendeels dezelfde architectuur. Wat perfect is, vraagt geen reactie. Als vijftienjarige maakte ik al dia’s van afgebladderde verf en architectuurelementen, maar dankzij Instagram is het allemaal gemakkelijk weer op te snorren.” Zoals het grafisch spel van de tegels in het Noordstation.

Gilles studeerde eerst Politieke Wetenschappen en Marketing Management in Brussel en daarna Industrieel Design in Frankrijk. Niet in La Cambre omdat hij daar geen verkort programma kon doen, en omdat ze op technologisch gebied toen nog achterliepen. Zijn eerdere studies en zijn leeftijd zijn troeven gebleken: “Voor mijn geloofwaardigheid. Als ik iets gecreëerd had dat wel iets had, kon ik gemakkelijker naar de art director van een bedrijf vragen. Ook was er op dat moment in veel Italiaanse bedrijven een generatiewissel bezig, en die nieuwe generatie had mijn leeftijd. We komen samen om het model te bespreken en er komen afspraken rond prototypes en voorraden. Wanneer het tot een etentje komt, gaat het allang niet meer over dat ontwerp, het is een relatie geworden.”