Atelier Christophe Coppens verhuist naar de Marollen

"Mode, dat is puur commercie,” provoceert ontwerper en hoedenmeester Christophe Coppens, en hij lijkt het nog te menen ook. Al zal geen mens met smaak daar een hoed of sjaal van Coppens voor laten. Twintig jaar na ons eerste interview in zijn werkkamer in Sint-Gillis straalt hij, in de gloed van het pastellicht dat door het koepelglas van zijn nieuwe atelier vol sierlijke ontwerpen valt.

E en coupe champagne en veelkleurige macarons, een intens en stijlvol 'hier en nu'-moment' onder de lichtkoepel van de voormalige Grands Magasins Merchie-Pède. Meer hoefde de persuitnodiging rond de publicatie HomeWork (bespreking in Agenda 1314) niet te zijn voor Christophe Coppens. Hij wou gewoon het fin-de-siècledecor van zijn nieuwe atelier in de Huidevettersstraat tonen. Het pand aan de Nieuwe Graanmarkt, "waar het binnen regende en de passanten alsmaar ons werk verstoorden", heeft hij verlaten. Het nieuwe duplexatelier zal alleen nog op afspraak te bezoeken zijn, voor verdelers en privéklanten. De boetiek op de hoek van de Dansaert- met de Lepagestraat - waar zijn moeder u ontvangt - blijft.

Coppens heeft een bladzijde van zijn leven en werk omgeslagen, zegt hij zelf. Er was eind 2010 de tentoonstelling en veiling bij Pierre Bergé aan de Zavel, de retrospectieve catalogus, en nu het boek HomeWork. De verhuizing is het eerste sluitstuk van een twintig jaar lange evolutie.

Het nieuwe atelier heeft langs de Spiegelstraat vitrines die een inkijk gunnen op de stock. Hier is ook plaats voor tijdelijke projecten en exposities. Het duplexatelier begint pas vier hoog in het aanpalende handelspand Merchie-Pède. Twee dakterrassen bakenen het atelier af. "Thuis in Eppegem hou ik van tuinieren. Hier wil ik dakterrasbakken met groenten, waarvan het personeel kan eten," vertelt de kunstenaar.

Ik heb vooraf wat gelaveerd naast de houten mallen voor hoeden die met de hand vervaardigd worden in Duitsland, naar tekeningen van Coppens. Vierhoog zitten de naaisters ijverig te werken, altijd vertrekkend van schetsen. "Het blijven de ideeën van monsieur Coppens; onze creativiteit zit in het researchwerk en de uitvoeringstechniek," vertelt er eentje. Coppens heeft overal in Brussel en het land ambachtslui die zijn ontwerpen uitvoeren: de ene kent alles van leder of zijde, de andere breit sjaals. "Ook grote goedkope series, gemaakt in China, vragen erom inventief te zijn," leert de meester ons. Een warm strijkijzer glijdt over een sjaal op een naakte heer; althans, dat is de hoesfoto van een strijkplank. Clin d'œil apprécié.

"Als je het over mijn boek wilt hebben... Het is geen biografie, ik zie het als een state of being: alles op een rijtje zetten wat vandaag belangrijk is," herhaalt hij, naast een te vuil raam dat niet open kan. Zoiets moet voor hem als een inktvlek op satijn zijn - ik raad hem mijn ruitenwasser aan. "Ik leef hard in het heden. Alle stukken zijn ooit gemaakt om te verkopen, ze horen bij tentoonstellingen waar toen veel werd verkocht. Al heb ik nog veel in het archief zitten... (lacht) Doordat ik geen band heb met materiële zaken, hoort het verleden bij het verleden. Een collectie of tentoonstelling bedenken en uitwerken is fantastisch, tot het resultaat zichtbaar is. Vanaf de voorstelling interesseert het me amper nog, dan is het downhill. Ik denk er niet aan om tentoonstellingen te maken van dingen die ik vroeger maakte."

"Zijn er dan geen referentiepunten waarnaar u teruggrijpt binnen uw eigen creativiteit?" vraag ik hem. "Er zijn wel klassiekers, zoals die sjaal met die man en vrouw erop, of die gezichtshoed, die in de collectie blijven. Waar ik alle belang aan hecht, dat is aan de projecten van morgen. Wat voorbij is, is voorbij."

Ik denk aan de surrealistische humor in sommige van Coppens' creaties - een vossenkop op een hoed geprint, mijn T-shirt met speelkaarten. Ook de inschatting van zijn expressie, nu en tijdens de vorige ontmoetingen, doet me de vraag stellen: "Bent u weemoedig van nature?" Verwonderd glimlachend zegt hij: "Niet meer of minder dan iedereen die eerlijk is, denk ik. Voor zulke dingen lijkt nooit plaats in een interview, omdat men mij altijd over het 'werk' vragen komt stellen. In het boek til ik de sluier meer dan genoeg op, vooral door de selectie van de foto's. Het is aan de lezer om het relevante erin te ontdekken." Of de perfectie dan niet het hoogste goed is in Coppens' werk? "Japan fascineerde me vijftien jaar geleden, en nog steeds kick ik op Japanners. Ze zijn correct in hun handel, ze appreciëren mijn werk, al blijft er een zweem van mysterie over hun manier van denken hangen. Het prikkelt me."

"Weet je, mode draait altijd rond commer­cie, in Japan, Parijs of hier. Gelukkig is het ple­zier in mijn werk het accentueren van ie­mands persoonlijkheid, door een bijzonder acces­­soire toe te voegen, een hoed bijvoorbeeld. Daar­om moeten creaties ook altijd vernieuwend zijn."

----------------
Box met twee boeken HomeWork - Christophe Coppens (F/E/N), uitg. Lido, 510 p., 89,90 euro.Ateliers, Huidevettersstraat 50, 1000 Brussel (alleen na afspraak).