Manu (Barbeton): ‘Iedere Belg moet ooit eens op bezoek in een gevangenis'

De zomermaanden brengen niet enkel vakantie of herexamens, voor veel studenten is het ook een periode van hard labeur om de kas te spijzen. BRUZZ spreekt deze week elke dag met één van de vele jobstudenten in de hoofdstad. Vandaag: Manu (25), die in Barbeton werkt en na haar master in de criminologie verder studeert voor seksuologe. “Ik geloof niet in het repressieve van een gevangenis.”

Jij klinkt niet erg Brussels, Manu, waar ben je opgegroeid?

In Limburg, maar ik verhuisde naar Brussel om er te studeren. Ik had drie jaar lang een kot op de campus van de VUB. Die koten zijn al jaren aan renovatie toe, maar het was erg fijn om er te wonen, ik kon tien minuten voor het begin van de les opstaan en toch op tijd zijn.

Was het moeilijk aanpassen aan de stad?

Dat is heel organisch verlopen. Eerst maakte ik vrienden aan de VUB, daarna verhuisde ik naar het centrum en begon ik hier te werken. Zo leer je wel veel mensen kennen. En via mijn broer, die op het RITCS zit, ken ik weer andere mensen, die artistiek bezig zijn. Ik ben hem best dankbaar dat ik op die manier met die wereld in aanraking kom, want ik hou er ook zelf van om creatief bezig te zijn.

En toch studeerde je criminologie, waarom die keuze?

Ik ben erg blij met die basis. Eerst wilde ik naar de hogeschool, omdat ik geen al te beste student was in het middelbaar en dacht dat ik de universiteit niet zou aankunnen. Maar criminologie was de enige richting die me interesseerde, dus werd het de universiteit. En cliché, door crimireeksen te kijken kreeg ik daar wel zin in.

Hoe ben je hier beginnen werken?

Ik was de manager van de bar eens tegen het lijf gelopen op een festival en was toen naar haar gestapt omdat ik haar – als klant – altijd wel sympathiek vond en dat wilde zeggen. Maar zij is Franstalig en had begrepen dat ik in Barbeton wilde komen werken. Twee weken later vroeg ze of ik nog geïnteresseerd was en ik hapte toe omdat ik toch afwilde van mijn studentenjob als call agent. Sindsdien werk ik hier tijdens het academiejaar en in de zomer, naast mijn vakantiejob bij de Vlaamse overheid.

Jij doet twee vakantiejobs deze zomer?

In september ga ik weer aan de slag bij het Vlaams Centrum Elektronisch Toezicht. Daar worden mensen met een enkelband opgevolgd. Mijn functie is administratief en ondersteunend, maar in het kader van mijn studies criminologie biedt het wel een interessante inkijk.

Iemand met een enkelband mag vier uur per dag naar buiten voor niet-werkgerelateerde verplaatsingen. Wie werkt kan na goedkeuring van een uurrooster ook buiten die vier uur het huis verlaten. Ik bel de mensen op om hen bijvoorbeeld te zeggen dat het uurrooster van hun werk is goedgekeurd. Maar dat is voor september, eerst mijn thesis indienen voor mijn master Seksuologie.

Waarover gaat je thesis?

Het verhoor van kwetsbare meerderjarige slachtoffers van seksuele misdrijven. Ik onderzoek wanneer de procureur een TAM-verhoor beveelt, een gefilmd verhoor met een bepaalde structuur waarin een daartoe opgeleide inspecteur suggestieve vragen vermijdt. Dat is initieel opgericht voor miderjarigen, maar kan ook worden gebruikt bij kwetsbare meerderjarigen. Alleen is de wet daarin nogal vaag.

Naast je studies werk je in een café in de Dansaertstraat. Ben jij een Dansaertvlaming?

Ik zou kunnen doen alsof ik het niet ben, maar eigenlijk ben ik het denk ik wel. Ik zit hier bijna dagelijks, ook buiten mijn werk met vrienden en woon in de buurt. Dus noem het gerust mijn côté, al ontdek ik ook graag andere plekken in de stad. Misschien is het tijd om nog eens te verhuizen.

Waarvoor werk je?

Om mijn levensstijl te bekostigen die niet strookt met mijn studentenstatuut! (lacht) Ik probeer te sparen, maar dat is moeilijk, ik geef te vaak geld uit aan tweedehands kleding. En aan koffies, terrasjes en reizen.

Mag ik nog iets toevoegen aan het gesprek?

Uiteraard!

Ik doe vrijwilligerswerk bij COSA Brussel, dat zich o.a. inzet voor de reïntegratie van zedendelinquenten. We werken in cirkels, bestaande uit een kernlid, die wordt begeleid door vier vrijwilligers. Elke woensdag komen we enkele uren samen om met die persoon te praten of een activiteit te doen, maar er is een tekort aan vrijwilligers. Daarom een oproep aan geïnteresseerden om zich te melden.

Waarom is het belangrijk in te zetten op reïntegratie van delinquenten?

Ik ben ervan overtuigd dat het repressieve van een gevangenis weinig mensen vooruit helpt. Ik vind dat iedere Belgische burger eens een bezoek moet brengen aan een gevangenis om te kijken hoe het daar is en of dit soort bestraffing de samenleving wel vooruit helpt. Het kan eng lijken om met ex-gedetineerden te werken, maar het zijn mensen die vaak geen sociaal netwerk meer hebben. Door hen terug op weg te helpen in de maatschappij, geef je hen al een duwtje in de juiste richting.