Op stap met verhuizers: 'Het is madame die de verhuis dicteert'

De verhuizing van een bejaard echtpaar, dat zijn villa in Wemmel aan de dochter laat, naar een appartement in Woluwe, lijkt een zorgeloze, alledaagse klus. Maar zorgeloos en alledaags is het nooit, zo blijkt snel.

“Iedere verhuis brengt andere situaties met zich mee, maar het ergste is toch wel de wirwar aan regels binnen Brussel,” vertelt Jerry Socquet, nog in zijn bureau. “In de negentien gemeenten gelden andere regels en parkeerreglementen. Een ware hel. Vroeger stuurden we vijf dagen voor de verhuizing een fax naar de politie in de Paleizenstraat. Tien minuten later volgde de vergunning. De politie plaatste zelf de platen met tijdelijk parkeerverbod.”

Socquet zucht: “Nu is het minstens twee dagen wachten op een vergunning van Osiris (platform van Brussel Mobiliteit, red.). Daarna moet de vergunning naar de politie, die op haar beurt toestemming geeft. Werkcreatie dus. En in de ene gemeente moet je parkeerverbodplaten ergens gaan halen, en in de andere plaatsen ze die zelf. Maar dan nog is de vraag: hoe? Bovendien verschillen de kosten van gemeente tot gemeente in dit gewest. Het kan tot 150 euro oplopen.”

Als de vrachtwagen met de spullen van de senioren bij de De Broquevillelaan aankomt, is het zien wat er mogelijk is. Verhuizer Robin legt de situatie uit. Al sinds zijn zeventiende is hij verhuizer. Eerst met zijn vader bij het ter ziele gegane Vandergoten en sindsdien bij Abbeloos-Socquet.

“Hier konden we geen parkeeraanvraag indienen, vernamen we. Het appartementsblok staat op een hoek en de parkeerplaatsen liggen verderop, achter een boom en versnipperd met garage-inritten. Te smal en te ver weg voor onze truck.”

De wagen en de lift worden dus op het ruim uitwaaierende voetpad geparkeerd. De verhuizers zetten signalisatiekegels. Zo kunnen voetgangers veilig rond de wagen en zien fietsers dat ze moeten uitkijken op de gemarkeerde fietsstrook.

Even later rijden enkele agenten per fiets voorbij, De nieuwe verkeerssituatie lijkt veilig. “Waarom nemen jullie foto's van mijn meubels, dat wil ik niet,” zegt de eigenares van de inboedel als ze de fotograaf opmerkt. Na een 'gedwongen' perskaartcontrole verandert haar toon. We wekken vertrouwen en werken ons naar binnen. Er mag zelfs van vier hoog uit het appartement gefotografeerd worden.

Herinneringen

“Ja, excuseer,” begint de lady of the house. “Over de Bouchoutwijk vloog gisteren nog een helikopter op zoek naar dieven. Daar zullen we hier wel minder last van hebben,” grapt de vrouw, die blij is dat ze nu winkels, een apotheek en een metro op loopafstand heeft. Hun auto hebben ze immers niet meer. De verhuizers doen stilzwijgend hun job.

“Iedere dag opnieuw moeten we het vertrouwen winnen van wie verhuist. De adrenaline rond de verhuizing veroorzaakt stress bij de mensen,” zegt Robin.

“Elke verhuis draait rond madame: zij dicteert waar alles moet staan. Aan het huisgerief hangen immers herinneringen en emoties. Soms eist de eigenaar dat we alles met de trap doen of wordt er geen seconde van onze zij geweken. Maar na een tijdje groeit het vertrouwen. Dan beseffen ze dat we onze stiel kennen en voorzichtig zijn.”

Inmiddels sleuren twee mannen aparte bureaulades en netjes ingepakte dozen op het liftplateau. Gelukkig is er geen piano, opper ik.

“Zwijg,” reageert Robin. “Piano's laten we in onderaanneming over aan specialisten. Vaak gaat het nog met de trap, als de eigenaar dat zo wil of als het instrument niet door het raam kan. Ik heb nog gezien dat één man de buffetpiano op de rug droeg, snel 150 tot 300 kilo zwaar. Twee helpers hielden dan het gevaarte opzij vast voor de balans en extra ondersteuning. Zo ging dat dan de trappen op.”

Collega Frank treedt hem bij: “Officieel mogen we maar 35 kilo tillen, maar je kent dat. Mon patron, c'est moi. Als ik goed werk en alles oplos, komt dat niet alleen mijn baas ten goede, maar ook mezelf, want ik kan mijn job behouden.”

Geen delicate piano's, maar waar moeten ze dan wel extra voorzichtig mee zijn? Socquet: “Een moeilijke klus is huurders verhuizen uit de Sint-Hubertusgalerijen. Daar moeten we om 4 uur 's ochtends mee beginnen.

Voor het ontoegankelijke Sint-Lukas in Schaarbeek moesten we met containers en kranen werken, over de gebouwen heen. Ook overzeese verhuizingen met de boot of internationale transporten met de wagen - we doen er twee per maand - maken de job spannend. De douane-inklaringen zijn vergemakkelijkt, we leggen de inventaris van verhuisstukken voor.

Slechts één op de vijftig keer wordt de verhuistruck vluchtig gecontroleerd. Enkele jaren lang hadden we veel Fransen die met hebben en houden naar Brussel verhuisden. Dat is gestopt. De trend van terugkeren is ingezet, Frankrijk versoepelde de fiscale regels.”

“Gemakkelijk is het nooit, Zelfs de wind kan je nooit inschatten bij een flatgebouw,” zegt Robin, terwijl hij de stapel gebruikte dekens herschikt. “Nee, geen geurtje man,“ schampt Frank. “De klant wil propere doeken.”

Olifant

Als het boven wat langer duurt, halen de verhuizers hun trots boven: “We hebben de luxemeubels van voormalig Formule 1-baas Bernie Ecclestone van de Louizalaan naar Monaco verhuisd. Een racewagen inbegrepen (Robin toont de foto op zijn gsm, red.). En soms doen we een kasteelinboedel. Of tillen we een marmeren tafel van 300 kilo de living in.”

Plots tikt hij de fotogalerij op zijn mobieltje aan. “Kijk, opgezette dieren van het Museum voor Natuurwetenschappen. Die hebben we naar een depot tegen Binche verhuisd. Zie mij bij die olifant eens staan,” lacht hij.

Als er een politiecombi stopt, wordt het even spannend. De agente wil de verhuiswagen beboeten omdat hij op de stoep staat. Haar collega wil wel een compromis sluiten, als de verhuizers argumenteren dat er geen parkeervergunning nodig bleek. “Over een half uur komen we terug, en dan verplaatst u de verhuiswagen. De stoep kan dat gewicht niet aan,” luidt het verdict.

De verhuizers blijven nuchter en reppen zich nu om de zwaarste stukken vier hoog te hijsen. De rest kan dan later. “Zie je wel, dat elke patrouille er andere richtlijnen op nahoudt, we kunnen er in Brussel niet aan uit,” stelt Robin.

Poedelnaakt

Leeg zakt de lift weer op ons af, hongerig naar een nieuwe lading. “Het zwaarste ding om te verhuizen is doorgaans een wasmachine,” horen we nog. “En de oude modellen van Miele zijn de ergste: snel 80 tot 90 kilo.” Gelukkig dragen de mannen altijd veiligheidsschoeisel. Maar nog geen gele hesjes. Waarom ze dit beroep blijven doen, vragen we tussen het monteren door.

“Alle dagen andere mensen, vaak heel interessante en chique,” zegt Robin. “Meer en meer buitenlanders wonen hier enkele jaren. Toen we op een ochtend met de conciërge een appartement van een Engelsman binnenkwamen, zagen we de living overhoop staan, duidelijk de naweeën van een heftig feestje.

De man lag met armen en benen open poedelnaakt op zijn bed zijn roes uit te slapen. De fles nog naast het bed. Toen ik hard ‘Moving today', riep, schrok hij en stamelde: 'Fuck, No work today,' en viel weer in slaap. We hebben dan maar wijselijk eerst een andere verhuis gedaan en hem later op de dag geholpen. Tevreden heeft hij ons in Engeland bij aankomst op eten getrakteerd.”

De lift zoemt omhoog met de grote koelkast des huizes. Lichtere meubelonderdelen volgen. Maar er staat toch nog wat onder doeken achteraan in de truck. Rond halfvier komt de politie nog eens langs. Nu moet de vrachtwagen wel verderop in de straat geparkeerd worden, als het moet zelfs voor een garagepoort, zodat alle spullen voor het begint te regenen binnen zijn.

Gelukkig gingen de zwaarste meubels al allemaal naar boven. “De miserie en het tijdverlies in deze situatie zijn altijd dezelfde,” legt Robin uit als de politie vertrokken is. “We moeten al wat nog los in de wagen staat weer goed vastsjorren voor het transport. Dan is het zaak om niet te ver van het huis een parkeerplek te vinden.” Gelukkig is die er, iets verderop, achter een boom.

Maar de verhuiswagen is zo lang dat hij ook voor een garagepoort staat. Wat is dan de regel? “Vroeger mochten we het buitenrijden van auto's niet blokkeren. Wie binnen wou rijden, moest zijn auto voor de tijd van de verhuis elders parkeren. Nu moeten we zowel buitenrijden als binnenrijden mogelijk maken.

Dat betekent dat we de vrachtwagen de hele tijd moeten verplaatsen, en elke keer eerst alle spullen moeten vastbinden. Want wie zijn auto elders moet parkeren en een verkeersboete of een ongeval krijgt, kan die verhalen op de verhuisfirma. Zelfs als het maar een schram op zijn geparkeerde auto is. Echt niet te doen, die regelgeving.”

De verhuizing duurt dan ook langer dan verwacht: zeven auto's willen de garage inrijden, tien wagens rijden eruit. De verhuizers moeten de truck elke keer weer verplaatsen. Het overwerk is ten koste van de firma, want voor deze verhuis is een forfaitaire prijs bedongen. “De witte bestelwagens met zwartwerkers lappen hun laars aan de regels en boetes,” horen we nog. “Die halen onze boterham weg.”