Slechtziende zangereres werkt als receptioniste

Enkele jaren geleden werd ze heel even beroemd in Vlaanderen door haar deelname aan Eurosong, tegenwoordig werkt de zwaar slechtziende Severine D'Hondt (of Doré) als receptioniste in hotel Atlanta, een hotel van de Spaanse NH Hoteles-keten op de Adolphe Maxlaan. Maar ze zingt nog steeds.

Severine D'Hondt (29) werd zwaar slechtziend geboren. Die handicap heeft haar nooit belet om een leuk en vrij normaal leven te leiden. Na de humaniora volgde ze een opleiding secreta­riaat en een specialisatie event management. Daarna had ze eerst een prospectiebanen in de privésector en werkte ze nadien als administratief medewerkster bij de Vlaamse overheid. "Ik zat daar aan het onthaal, maar hield me ook bezig met klachtenbehandeling."

Enkele maanden geleden verruilde ze haar veilige baan bij de overheid voor wat avontuurlijker werk in de internationale hotelwereld. "Dat was misschien een risico, maar ik hou wel van risico's. Ik had in elk geval behoefte aan wat meer uitdaging," zegt ze. Bovendien was het een kinderdroom om ooit in een hotel te werken. "Die liefde voor de hotelwereld heb ik van mijn broer gekregen. Hij heeft hotelmanagement gestudeerd en vroeger ook nog voor de NH Hoteles-keten gewerkt."

Evident was het natuurlijk niet om als slechtziende een baan als hotelreceptioniste te krijgen, een baan in de frontlinie. Maar D'Hondt weet inmiddels hoe ze zoiets moet aanpakken. "Als je een visuele handicap hebt, moet je assertief zijn. Het is belangrijk dat je je beperkingen kent, maar ook je mogelijkheden."

Door haar broer kwam ze in contact met een van de managers bij NH Hoteles, een keten die prat gaat op zijn progressief en sociaal personeelsbeleid. Ze vertelde hem dat ze van plan was een spontane sollicitatie op te sturen, zei er meteen bij dat ze zwaar slechtziend was en vroeg of ze haar kandidatuur persoonlijk mocht komen toelichten. "Als je het zo niet aanpakt, krijg je vaak een kort, afwijzend briefje terug."

Het klikte meteen, maar voor ze aangeworven werd, vroeg D'Hondt eerst te onderzoeken of de hotelsoftware compatibel was met Window-Eyes, software die teksten in braille vertaalt. "Ik ben nogal perfectionistisch en wou de baan alleen als ik ook echt goed zou kunnen werken." Bij de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB) vroeg ze subsidies aan voor de aanschaf van de speciale software en een braille­regel. "Ik vind niet dat de werkgever daarvoor moet opdraaien."

Pluspunt
Sinds januari zit D'Hondt achter de balie van hotel Atlanta. Haar blindegeleidehond Branco heeft een plekje vlak achter haar gekregen. Ze doet hetzelfde werk als alle andere hotelreceptionisten: inchecken, uitchecken, telefoontjes naar de kamers doorverbinden en vragen van klanten over de dienstregeling van de treinen of over de toeristische bezienswaardigheden in Brussel beantwoorden.

Van de reacties van de klanten op haar visuele handicap heeft ze weinig last. "Sommigen merken het niet eens op. Anderen hebben het ook niet meteen in de gaten, tot ik hen bijvoorbeeld vraag om hun naam te spellen. Als ze dan zeggen: 'Het staat hier toch', dan zeg ik gewoon: 'Ik kan het niet lezen, ik ben blind.' Ook op dat vlak ben ik assertiever geworden. De meeste klanten beginnen zich dan meteen te excuseren, waarop ik hen geruststel. Een aantal klanten vermeldt het feit dat ik hier werk, als pluspunt op het evaluatieformulier dat in de kamers ligt. Van een van hen kreeg ik een grote bos bloemen. Maar ik denk niet dat ik medelijden opwek."

Meestal hoort D'Hondt de hotelgasten al van ver aankomen. Een enkele keer gebeurt het dat ze niet in de gaten heeft dat er klanten aan de balie staan. "Die mensen zeggen dan meestal: 'Sorry, mag ik iets vragen?' In het begin zei ik dan dat ik hen niet gezien had, maar dat was niet zo handig, ze stonden immers pal voor mijn neus. Als receptioniste moet je dat zien. Nu vertel ik er gewoon bij dat ik blind ben."

Noordstation
D'Hondt, die in Antwerpen woont, komt samen met Branco per trein en premetro naar het werk. Alleen als ze tot elf uur 's avonds moet werken, neemt ze een taxi tot aan het Noordstation. Voelt ze zich nooit onveilig? "Eigenlijk niet, ik ben de grote stad gewoon. En in het station kennen ze me al. Ik val natuurlijk op, als blinde met een hond. Dan roepen die mannen al van ver op welk spoor de trein naar Antwerpen vertrekt."

In het begin was het wel even zoeken in het Noordstation. "Ik liep er verloren. Zeker omdat ik altijd de trap moet nemen. Branco mag niet op de roltrap omdat zijn pootjes tussen de treden verstrikt kunnen raken. Maar de gewone trappen liggen een beetje weggestopt. Ik heb dan maar iemand meegevraagd om samen het station te verkennen."

D'Hondt werkt drie dagen per week, zodat ze nog tijd over heeft voor haar zangcarrière, die ze uitbouwt onder de naam Severine Doré. Na haar deelname aan Eurosong in 2002 trad ze vaak op in feesttenten en andere etablissementen met veel ambiance. Inmiddels is ze overgestapt naar een rustiger genre, covers van Engelse en Franse songs die ze samen met een pianist brengt, en treedt ze vooral op op recepties en bedrijfsfeesten. In september wil ze ook met huisconcertjes beginnen. Bovendien doet ze zelf het management. "Maar doordat ik deeltijds werk en wisselende uren heb, is dat goed te combineren," zegt ze.

Is haar baan in het hotel nu echt het werk waar ze van droomde? "Ik vind het heel leuk. Ik hou van mensen. Af en toe een babbeltje slaan is helemaal mijn ding. En als ik 's avonds naar huis ga, is het werk ook echt gedaan. De volgende dag is weer helemaal nieuw, en anders."