Twee vrouwen en een advocatenkantoor

De jonge zakenadvocaten Yolande Meyvis en Marleen Mouton leerden elkaar kennen doordat de gerenommeerde internationale kantoren waarvoor ze werkten, vaak bij dezelfde dossiers betrokken waren. Op een dag, nu iets meer dan een jaar geleden, besloten ze om de prestigieuze wereld van de grote kantoren achter zich te laten en samen een bureau te beginnen. "Het is heerlijk, zo met zijn tweeën."

Marleen Mouton ging na haar rechtenstudie en een master in law aan de universiteit van Pennsylvania aan de slag bij Freshfields in Brussel, een advocatenkantoor dat behoort tot de zogenaamde magic circle oftewel het neusje van de zalm van de grote Britse kantoren. Yolande Meyvis deed een jaar international business law in Londen en kon daarna aan het werk bij Ashurst, een bureau dat tot de al bijna even gezaghebbende silver circle wordt gerekend. Ze kozen beiden voor zo'n kantoor omdat ze veel wilden bijleren. Maar ook het prestige liet hen niet onverschillig. "In de advocatuur speelt het bureau waarvoor je werkt, een belangrijke rol. Er zijn immers enorme niveauverschillen tussen advocaten. Bij die kleine groep internationaal gerenommeerde kantoren is veel kennis en professionalisme aanwezig. Zij krijgen dan ook de interessantste dossiers," legt Mouton uit.

Die grote bureaus zijn echte bedrijven, met honderd twintig tot tweehonderd advocaten. Meyvis: "De organisatie is tamelijk hiërarchisch. Er zijn de stagiairs, de medewerkers, de junior associates, de senior associates en ten slotte de partners. Die laatsten beslissen onder elkaar wie nog meer partner wordt."
Wie wil opklimmen in de hiërarchie, moet keihard werken. "Bijna dag en nacht. Toen ik zwanger was van mijn eerste kind, heb ik tot op de dag van de bevalling gewerkt," vertelt Meyvis. Ook Marleen Mouton is moeder van een peuter. Beide vrouwen stelden vast dat het met kinderen toch een stuk moeilijker was om altijd beschikbaar te zijn. "Als je eenmaal kinderen hebt, dan ben je weg van de partnership track." Meyvis en Mouton kennen maar weinig vrouwen met een gezin en een buitenshuis werkende man die partner zijn in een groot kantoor. "Het is het bekende glazen plafond," zegt Meyvis.

Zij was altijd al geïnteresseerd in het beheer en de organisatie van een advocatenkantoor. Zelf een bureau opzetten leek haar wel wat. Vorig jaar sprak ze er Mouton over aan, die meteen interesse had. "We zijn begonnen met een heel stevig contract te maken. Dat was behoorlijk confronterend. Hoe regel je de financiën? Wat als een van beiden ziek wordt? Wat als we ruzie krijgen?"
In mei van vorig jaar ging het kantoor van start, bij Meyvis thuis. Ze noemden het Lawyers Unlimited, maar die naam werd door de Nederlandstalige orde van advocaten niet aanvaard wegens te algemeen. Meyvis: "Dus is het de afkorting geworden, Laun, dat mocht wel."

Niche
Beide advocates hadden met hun bureau een duidelijk doel voor ogen. Het moest een nichekantoor worden, gespecialiseerd in zakenadvocatuur, waarbij ze de knowhow die ze eerder hadden opgedaan, wilden inzetten bij kleine, lokale bedrijven. "Voor kleine ondernemingen is de drempel om naar een groot, bekend kantoor te stappen vaak heel hoog. Ze vrezen dat die bureaus te duur zijn, of niet geïnteresseerd in hun zaak."

Meyvis en Mouton gingen heel voortvarend te werk. Om klanten te vinden en enige naamsbekendheid te krijgen nam het duo een publiciteitsbureau in de arm en deden ze aan actieve marketing. "We hebben een mooie PowerPoint-presentatie gemaakt over wat wij voor een onderneming kunnen betekenen. Eerst zijn we daarmee vooral langsgeweest bij heel kleine bedrijfjes, maar het bleek al gauw dat middelgrote ondernemingen meer interesse hadden."

Laun geeft inmiddels vooral advies aan ondernemers die een bedrijf willen kopen of verkopen of een nieuw bedrijf willen beginnen. "Bij een spin-off bijvoorbeeld maken wij een draaiboek voor de managers. Wat is de geschikte vennootschapsstructuur? Hoe moeten de financië­le aspecten geregeld worden?" legt Mouton uit. Ze geeft nog een voorbeeld uit de praktijk. "Een bedrijf dat heel snel groot geworden is en plots met allerlei juridische problemen wordt geconfronteerd. Wij bepalen dan de stappen die de bedrijfsleiding moet zetten om weer een beetje orde op zaken te stellen."

Het is niet altijd gemakkelijk om als vrouw je mannetje te staan in het mannenbastion dat de zakenadvocatuur toch nog is. "Tijdens besprekingen moeten wij ons argument vaak drie keer herhalen, terwijl een man maar een keer zijn stem hoeft te verheffen. Daar komt bij dat je je als nieuw kantoor altijd eerst moet waarmaken. Als je de naam Freshfields achter je hebt, werp je al meteen meer gewicht in de schaal."
Desalniettemin draait Laun goed. "Het loopt beter dan verwacht. Het gaat zelfs zo goed dat we op onze eerste verjaardag van onze boekhouder elk een bedrijfswagen mochten bestellen," lacht Meyvis.
Beide advocates willen dan ook niet terug naar hun oude bestaan. Natuurlijk missen ze de logistieke ondersteuning van een groot kantoor. "Vroeger hadden we een telefoniste, een secretariaat, een afdeling personeelszaken, een IT-departement, ja, zelfs een kok. Nu niets meer van dat alles," zegt Mouton. "Gisteren moest ik helemaal naar de griffie om een verzoekschrift af te geven. Vroeger werd dat voor ons gedaan. We zijn erg verwend geweest, besef ik nu." Maar dat nadeel weegt niet op tegen de voordelen. Mouton: "Je bent je eigen baas en daardoor veel flexibeler. Ik kan 's ochtends rustig mijn zoontje naar de crèche brengen. Ik hoef ook niet meer elke dag in de files naar het centrum van Brussel. Bovendien vind ik het heerlijk om met zijn tweeën te werken."
"Alleen met vrouwen is ook heel fijn," vult Meyvis aan. "We hebben allebei jonge kinderen. Als een van ons een probleem heeft, vangt de ander het op. Dat loopt heel soepel."

Toch staan ze nu voor een lastig dilemma. Als ze vooruit willen in de zakenadvocatuur, dan zullen ze niet met zijn tweeën kunnen blijven. "Deze discipline is veel te arbeidsintensief. Aan een fusiedossier werken zes tot acht advocaten per kantoor, maandenlang," aldus Mouton. Maar uitbreiden betekent dat ze het kantoor aan huis niet kunnen aanhouden. Opnieuw een kantoor in het centrum van Brussel zien ze allebei niet zitten. "Misschien moeten we iets zoeken aan de rand van de stad," zegt Meyvis.

Klein en fijn blijven is de andere optie. Maar ook die is niet vanzelfsprekend. "In het begin waren we blij dat we één dossier hadden, maar we merken dat onze ambitie gaandeweg groeit," zegt Meyvis. "We willen nu eenmaal altijd alles goed doen, en ja, we willen graag de leuke dossiers. Daarvoor hebben we zo
lang gestudeerd en keihard gewerkt."

Ook het prestige lonkt alweer. Meyvis: "De renommee van een kantoor wordt voor een stuk afgemeten aan de cv's die je toegestuurd krijgt van jonge afgestudeerden die stage willen lopen. Onlangs ontvingen wij het curriculum van iemand die aan Wharton heeft gestudeerd, de beste Amerikaanse business school. Dat vonden we geweldig. Zo zie je, wij vrouwen willen alles, ook het prestige."