Pepete & Ronron

(© Saskia Vanderstichele)

Success can sometimes be a curse, and you don’t need to be Marilyn Monroe to suffer its consequences. Take the example of Pepete & Ronron, a wine bar that flourished during the summer months. Like Norma Jean Baker, it boasts an iconic look. With its neo-tapas bar style, the place attracts attention. Inside, there are ruby red Tolix stools, pretty pale wooden shelves, designer light fittings hanging from the ceiling, a fine product selection, period-look tiles…you get the picture. In addition to this iconic look, they have absorbed the spirit of the times so well that they have recreated it in a very flattering incarnation. Hence, the natural wine list, which includes the series of wines by the late Christian Chaussard as well as co-operative wines such as Estézargues and Foulards Rouges by Jean-François Nicq (€5.50 a glass): proof of a judicious selection that reminds us that wine, first and foremost, comes from grapes. The same goes for the food menu, which although mainly nibbles, is not to be sniffed at. This was proved to us by a series of delightful dishes picked from the Iberian culinary repertoire: gazpacho (€3.50) full of flavour, anchoas en aceite de oliva (anchovies in olive oil, €4) from a top-of-the-range can, deliciously moist tortilla (€4), gourmet pan con tomate (bread with tomatoes, €4), and gourmet jamón (€6). So, wherein lies the curse? In that the place is heaving. A strange curse, you might think, but not if you knew that Pepete & Ronron operates around a circle of lucky initiates who know the boss. As for the other customers, too bad – they’ll be left hanging around at the entrance without anyone paying them the least bit of notice. And if by some miracle they manage to get a table, they’ll have to battle to order so much as an olive. Not to mention the fact that everything will be served to them offhand, with a side dish of contempt. Shame.

-- FR-- Le succès est parfois une malédiction. Pas besoin de s’appeler Marilyn Monroe pour en faire les frais. Prenons l’exemple de Pepete & Ronron, un bar à vins ayant éclos durant les mois d’été. Comme Norma Jean Baker, l’endroit affiche un châssis à toute épreuve. Avec son allure de néo-bar à tapas, l’enseigne attire le regard. Tabourets rouge désir de la marque Tolix, jolies étagères en bois clair, luminaires design qui tombent du plafond, belle sélection de produits, carrelages qu’on dirait d’époque… il n’y a rien à redire. En plus de ce look à toute épreuve, l’endroit a bien digéré l’air du temps, jusqu’à le restituer dans une version assez flatteuse. Ainsi, des flacons nature – la série de vins signés par feu Christian Chaussard, pinards de coopérative façon Estézargues ou « Foulards Rouges » de Jean-François Nicq (5,50 euros le verre) – sont la preuve d’une sélection judicieuse qui entend rappeler que le vin, c’est avant tout du raisin. Pareil pour l’assiette qui, même si elle est orientée grignotage, ne se moque pas du monde. On en a eu la preuve à travers une suite d’assiettes léchées que l’on choisit en consultant l’ardoise ibérique. Gaspacho (€3,50) plein de goûts, anchoas en aceite de oliva (€4) – comprendre : anchois à l’huile d’olive – issus de conserve haut de gamme, tortilla (€4) humide à souhait, pan con tomate (€4) gourmand ainsi que jamón (€6) digne de ce nom. Mais où se trouve dès lors la malédiction ? Dans le fait que le lieu cartonne. Étrange ? Pas vraiment si l’on considère que Pepete & Ronron fonctionne avec un cercle d’initiés ayant la chance d’être connus du patron. Les autres ? Tant pis pour eux, ils poireauteront à l’entrée sans que l’on s’intéresse à eux le moins du monde… Et si par hasard ils arrivent à obtenir une table, il leur faudra se battre pour commander la moindre olive. Sans compter que le tout leur sera servi par-dessus la jambe et avec une bonne dose de mépris. Dommage.

-- NL-- Succes kan soms een vloek zijn. Je hoeft geen Marilyn Monroe te heten om dat te beseffen. Neem bijvoorbeeld Pepete & Ronron, een wijnbar die in de zomermaanden is opgebloeid. Net als Norma Jean Baker pakt de plek uit met een iconische look: als een tapasbar van de nieuwe generatie trekken ze veel belangstelling. Binnen zijn er robijnrode Tolix-stoeltjes, mooie blankhouten rekken, designlampen die van het plafond naar beneden hangen, een mooie selectie producten, vintage tegeltjes… Bovendien combineren ze die vintage sfeer heel goed en flatterend met de huidige tijdgeest. De kaart met natuurwijnen, waaronder de reeks wijnen van wijlen Christian Chaussard en coöperatieve tafelwijnen als Estézargues en Foulards Rouges van Jean-François Nicq (€5.50 per glas) is het bewijs voor een verstandige selectie die in herinnering brengt dat wijn in de eerste plaats van druiven wordt gemaakt. Hetzelfde geldt voor wat op je bord belandt: al zijn het veeleer hapjes die je krijgt voorgeschoteld, ze zijn allerminst voer voor minachting. De inspiratie wordt bij de Iberische keuken gehaald, zoals een smaakvolle gazpacho (€3.50), anchoas en aceite de oliva (anchovis in olijfolie, €4) uit een blik van hoge kwaliteit, een heerlijk sappige tortilla (€4), culinair verfijnde pan con tomate (brood met tomaten, €4) en jamón (€6). Waarin schuilt dan de vloek? In het feit dat de plek zo succesvol is. Een vreemd soort vloek, zou je denken, maar niet als je weet dat Pepete & Ronron draait rond een kringetje van ingewijden die het geluk hebben de baas te kennen. Voor de andere klanten, tja, die mogen staan draaien aan de deur zonder dat er ook maar iemand acht op hen slaat. En als je dan, wonder boven wonder, een tafeltje weet te bemachtigen, dan moet je voor het minste olijfje vechten om aandacht. En dan vermelden we niet eens dat alles kortaf wordt geserveerd op een bedje van minachting. Jammer.

Pepete & Ronron ••
rue Léon Lepagestraat 53, Brussel/Bruxelles, 02-502.58.55, www.pepeteronron.com, ma/lu/Mo > zo/di/Su 11.00 > 23.30