Atelierbezoek: Anne-Sophie de Visscher
Je kunt tal van uitzichten verwachten uit een raam op de Sainctelettesquare, maar een berglandschap ligt toch wat minder voor de hand. Nochtans kun je op de negende verdieping van een enorme burgerwoning, verborgen in een van de kamertjes waar het dienstpersoneel zich vroeger discreet terugtrok, enkele mountains in progress bewonderen van beeldend kunstenaar Anne-Sophie de Visscher. De uit krantenpapier vervaardigde sculpturen zijn geen monumentale constructies, maar op de schaal van de ruimte die De Visscher sinds kort gebruikt als atelier vallen ze behoorlijk groot uit. Het kamertje dat zo uit de hoogste regionen van Les femmes du 6e étage lijkt te zijn geplukt, is sober ingericht: een bureautje, wat stoelen, op de grond een papieren berg die zachtjesaan wordt ondergesneeuwd door onbedrukte krantensnippers, een groengetinte bergketen tegen de muur, een maquette, Chinese inkt en een waslijn met krantenknipsels en textuurstudies. Het lijkt een spiegeling van het lot dat aan de waslijn een foto hangt van het bergdorpje Viganella in het Antrona-dal dat via een ingenieuze zonnespiegel licht in de winterse duisternis wist te brengen.
(© Raisa Vandamme)
Die speelse en ongedwongen ‘intertekstualiteit’ valt de kijker die zich met verwonderde blik openstelt voor haar werk al snel op. Haar atelier mag dan wel aan de kleine kant zijn, de oud-studente kunst in de publieke ruimte van de 300 jaar oude Académie Royale des Beaux-Arts de Belgique speelt in een stedelijke context: “Het is waar, het wordt hier stilaan wat krap. Maar ik zou sowieso niet de hele week in mijn atelier kunnen doorbrengen om iets te maken dat dan in een galerie terechtkomt. Ik heb beperkingen nodig, een uitdaging. Ik breng uren door met eenvoudigweg kijken, observeren, voelen. Dat is het vertrekpunt voor elk van mijn projecten: tijd doorbrengen op een plek, tot die me duidelijk maakt wat ik moet doen, waar ik iets moet plaatsen.”
Die speelse en ongedwongen ‘intertekstualiteit’ valt de kijker die zich met verwonderde blik openstelt voor haar werk al snel op. Haar atelier mag dan wel aan de kleine kant zijn, de oud-studente kunst in de publieke ruimte van de 300 jaar oude Académie Royale des Beaux-Arts de Belgique speelt in een stedelijke context: “Het is waar, het wordt hier stilaan wat krap. Maar ik zou sowieso niet de hele week in mijn atelier kunnen doorbrengen om iets te maken dat dan in een galerie terechtkomt. Ik heb beperkingen nodig, een uitdaging. Ik breng uren door met eenvoudigweg kijken, observeren, voelen. Dat is het vertrekpunt voor elk van mijn projecten: tijd doorbrengen op een plek, tot die me duidelijk maakt wat ik moet doen, waar ik iets moet plaatsen.”
(© Heleen Rodiers)
Anne-Sophie de Visscher haalt haar multidisciplinaire werk graag uit de geijkte tentoonstellingsruimtes om een ontmoeting te ensceneren met een ander publiek, een publiek dat zich niet verwacht aan die confrontatie. Dat leidt tot een speelse schommel aan de ingang van het Centraal Station. Of tot nachtelijke verhalen onder de warme gloed van een schemerlamp op het Begijnhofplein. “Het boeit me om te zien hoe mensen reageren op een object in de publieke ruimte dat door de inbedding op die plaats een décalage creëert, dat verrast. Je zou je kunnen afvragen of dat kunst is... maar mij gaat het om het creëren van die frictie, om de mensen, die normaal gehaast en ademloos passeren, te doen stoppen en te zeggen: en nu ademen! Mijn werk is een uitnodiging waar je op ingaat of niet. Ik heb graag dat het publiek mijn werk ontmoet, niet noodzakelijk als kunstobject, maar als een moment dat heeft plaatsgehad, als een ervaring. En net dat maakt dat mijn werk ook heel fragiel, efemeer, moeilijk omzetbaar en tentoon te stellen ook.”
Anne-Sophie de Visscher haalt haar multidisciplinaire werk graag uit de geijkte tentoonstellingsruimtes om een ontmoeting te ensceneren met een ander publiek, een publiek dat zich niet verwacht aan die confrontatie. Dat leidt tot een speelse schommel aan de ingang van het Centraal Station. Of tot nachtelijke verhalen onder de warme gloed van een schemerlamp op het Begijnhofplein. “Het boeit me om te zien hoe mensen reageren op een object in de publieke ruimte dat door de inbedding op die plaats een décalage creëert, dat verrast. Je zou je kunnen afvragen of dat kunst is... maar mij gaat het om het creëren van die frictie, om de mensen, die normaal gehaast en ademloos passeren, te doen stoppen en te zeggen: en nu ademen! Mijn werk is een uitnodiging waar je op ingaat of niet. Ik heb graag dat het publiek mijn werk ontmoet, niet noodzakelijk als kunstobject, maar als een moment dat heeft plaatsgehad, als een ervaring. En net dat maakt dat mijn werk ook heel fragiel, efemeer, moeilijk omzetbaar en tentoon te stellen ook.”
(© Heleen Rodiers)
Anne-Sophie de Visschers magische, stedelijke accenten zijn voortdurend in wording. In de urbane bedding krijgen ze het aura van een werf, een work in progress dat zich verhoudt tot stad en architectuur. Tel daar de kindse verwondering bij op die de stad kan doen zinderen, en je weet waarom ze haar projecten vat onder de noemer chantiercaramel. "La ville est un paysage, elle a besoin de vaguer, d’errer, de vagabonder," schreef actrice Regina Röhrer naar aanleiding van Paysages, haar samenwerking met De Visscher. Dat beweeglijke typeert haar werk. En haar atelier. Om er te raken cirkel je bovenin rond de kern van het gebouw, door smalle gangetjes met een resem kleine deuren die toegang geven tot evenveel kleine vertrekken. En evenveel ontmoetingen, speels en subtiel, stedelijk en feeëriek. Weer buiten tintelt de smaak van Bretonse karamellen nog op de tong…
Gemeente: Brussel
Tentoonstellingen: > 22/4, Present!, De Elektriciteitscentrale & De Markten; Mountains in progress, //gaggarin//, 2011; Vrak Festival, 2009; Experimentem amb l’Art, Barcelona, 2008...
En: 4/5, 21 > 22.30, Confidences sur un banc, Begijnhofplein, Brussel
Info :www.chantiercaramel.com
Anne-Sophie de Visschers magische, stedelijke accenten zijn voortdurend in wording. In de urbane bedding krijgen ze het aura van een werf, een work in progress dat zich verhoudt tot stad en architectuur. Tel daar de kindse verwondering bij op die de stad kan doen zinderen, en je weet waarom ze haar projecten vat onder de noemer chantiercaramel. "La ville est un paysage, elle a besoin de vaguer, d’errer, de vagabonder," schreef actrice Regina Röhrer naar aanleiding van Paysages, haar samenwerking met De Visscher. Dat beweeglijke typeert haar werk. En haar atelier. Om er te raken cirkel je bovenin rond de kern van het gebouw, door smalle gangetjes met een resem kleine deuren die toegang geven tot evenveel kleine vertrekken. En evenveel ontmoetingen, speels en subtiel, stedelijk en feeëriek. Weer buiten tintelt de smaak van Bretonse karamellen nog op de tong…
Gemeente: Brussel
Tentoonstellingen: > 22/4, Present!, De Elektriciteitscentrale & De Markten; Mountains in progress, //gaggarin//, 2011; Vrak Festival, 2009; Experimentem amb l’Art, Barcelona, 2008...
En: 4/5, 21 > 22.30, Confidences sur un banc, Begijnhofplein, Brussel
Info :www.chantiercaramel.com
Lees meer over: Events & Festivals
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.