Tenstoonstelling brengt ode aan de voetenschraper

In het Nederlands heet het een voet(en)schraper. In het Frans luidt het gratte-pieds of, beeldrijker, décrottoir. (In het Engels is het een boot scraper, in het Spaans quita-barros en in het Portugees raspa-botas.)

Het kleinood waaraan de Broeders van de Christelijke Scholen ooit een tekst ter bevordering van de hygiëne bij hun leerlingen wijdden, staat in de Sint-Gorikshallen in de kijker. Niet minder dan duizend keer, zoals de titel van de tentoonstelling ons wil doen geloven.

Christophe Holemans, fotograaf van de voetenschrapers, struinde vier jaar geleden door de straten. Hij had verstrooiing nodig, hij observeerde deuren, bellen en brievenbussen, en dan ging zijn blik neerwaarts, waar hij de voetenschrapers ontdekte. Hij doorkruiste hele wijken om die merkwaardige stukken metaal te fotograferen, en het resultaat mag merkwaardig genoemd worden.
De voetenschrapers, vaak niet meer dan een gat naast de voordeur - ze hebben zwaar geleden onder gevelreiniging of de heraanleg van trottoirs -, zijn op foto even merkwaardig/opvallend/bezienswaardig als sommige brievenbussen. De geschiedenis van de voetenschrapers is ook de geschiedenis van stoepen, stadswandelingen en nederige beroepen zoals dat van de voetenkrabber, die nog tot begin twintigste eeuw in het straatbeeld opdook.

----------------
1.000 voetenschrapers - Het geheugen van de stoepen in Brussel, nog tot en met 28 augustus in de Sint-Gorikshallen, Sint-Goriksplein 1, 1000 Brussel. Elke dag van 10 tot 18 uur, gratis toegang