Somewhere

Wanneer precies de Ferrari veranderde in vervoermiddel als een ander, wanneer de privépaaldanseressen zijn beginnen vervelen: het wordt niet verteld, het is al zover. Filmster Johnny Marco sleurt zich door zijn bestaan met het enthousiasme van een valiumverslaafde.

Het is een gevaarlijk spelletje om de kijker getuige te laten zijn van de leegte en routineuze maar stilaan ondraaglijke oppervlakkigheid in iemands leven. Verveling is besmettelijk. Maar Sofia Coppola kent dit thema (Lost in translation niet gezien?) én kent genoeg van cinema om het eenvoudige verhaal te verheffen. De existentiële crisis van de filmster blijft volledig onuitgesproken maar je ziet en voelt haar wel. Zelf lijkt hij te zeer in slaap gesukkeld om de omvang te vatten. Iets intenser contact met zijn elfjarige dochter confronteert hem met de feiten. Het bliksemt niet, hoogstens snippert een elfjarige wat bieslook op een omelet, en toch valt deze Los Angeles-Saul van zijn paard. In slow motion.

Acteurs Stephen Dorff en Elle Fanning vormen een innemend koppel. Het minimalisme impliceert geen taboe op humor. De scènes waarin de acteur de pers te woord staat of een prijs ontvangt op de Italiaanse televisie zijn grappig en ontluisterend. Somewhere is ook Los Angeles, een stad die te groot, hol en zonovergoten is voor de mens, zelfs al heeft hij een ego van een paar hectaren.