De Ultieme Hallucinatie
© Marc Gysens
(© Marc Gysens)
Ça nous a quand même fait quelque chose de passer à nouveau cette porte assez discrète et de pouvoir contempler l’incroyable splendeur de l’intérieur de De Ultieme Hallucinatie. La décoration éclectique de cette maison aux nombreuses pièces aux nombreux styles a été dessiné par Paul Hamesse, à qui l’on doit aussi les intérieurs de À La Mort Subite et du Pathé Palace. Toutes les pièces ne sont pas librement accessibles. La Loge Juive, par exemple, continuera de déchaîner les imaginations. D’autres salles peuvent être louées pour des fêtes et des réunions, mais le magnifique restaurant à l’avant et la brasserie à l’arrière sont bel et bien réouverts. Info pour celui qui a trouvé porte close pendant les vacances : le 18 décembre, c’était la (ré)ouverture officieuse, l’officielle a eu lieu le 3 janvier.
Le café avait fermé ses portes il y a trois ans, mais a enfin trouvé récemment un repreneur qui entend conserver l’ambiance et l’approche de jadis. À première vue, pas grand-chose n’a changé. Le restaurant fait pour l’instant dans une relative simplicité (de 10 à 25 euros pour un plat principal), mais voudrait à l’avenir viser l’une ou l’autre étoile. La brasserie, installée dans l’ancien jardin, semble exactement la même : avec sa paroi rocheuse caractéristique, le long bar sous l’ancienne galerie et les bancs de trains conçus pour les Chemins de fer belges par Henry Van de Velde. Il y a une carte des vins séparée et la majeure parties des bières trappistes est encore présente. Elles sont un peu plus chères (4 euros pour une Westmalle ou une Achel), mais ça reste acceptable. La seule chose qui manquait lors de notre passage : les gens. L’appel est ici lancé pour inscrire à nouveau ce joyau de la rue Royale dans votre carnet d’adresses.
NL -- Het deed ons toch iets om opnieuw die al bij al niet zo opvallende deur te kunnen binnengaan en dan de ongelofelijke pracht van het interieur van De Ultieme Hallucinatie te kunnen aanschouwen. Drempelvrees is echt uit den boze, al is het natuurlijk niets minder dan een voorrecht dat je hier gewoon een glas kunt komen drinken. Het eclectische interieur van dit huis met vele kamers in veel verschillende stijlen werd getekend door Paul Hamesse, aan wie we ook de interieurs van À la Mort Subite en Pathé Palace te danken hebben. Zeker niet alle kamers zijn vrij toegankelijk. Zo blijft de Joodse lobby bijvoorbeeld nog even tot de verbeelding spreken. Andere zalen kun je huren voor feestjes en vergaderingen, maar het schitterende restaurant vooraan en de brasserie achteraan zijn dus wel weer open. Voor wie tijdens de vakantie voor de deur heeft gestaan: 18 december was de officieuze, symbolische (her)openingsdag, 3 januari de officiële. Het café sloot drie jaar geleden inderdaad de deuren, maar vond onlangs eindelijk een overnemer die de sfeer en de aanpak van vroeger wil bewaren. Op het eerste gezicht lijkt er inderdaad niet veel te zijn veranderd. Het restaurant houdt het nu nog redelijk eenvoudig (voor 10 tot 25 euro heb je een hoofdgerecht), maar zou in de toekomst op sterren willen mikken. De brasserie, gevestigd in wat ooit de tuin van het huis was, ziet er nog precies hetzelfde uit: met de typerende rotswand, de lange bar onder de voormalige gaanderij en de treinbanken die ooit voor de Belgische Spoorwegen werden ontworpen door Henry Van de Velde, de kunstenaar van wie dit jaar het 150e geboortejaar wordt gevierd. Er is een aparte wijnkaart en ook het gros van de trappistbieren is nog op post. Ze zijn net ietsje duurder (4 euro voor een Westmalle of een Achel), maar dat is perfect in verhouding. Het enige wat nog ontbrak toen wij hier waren, was volk. Bij deze dus een oproep om dit juweel aan de Koningsstraat opnieuw in uw adresboekje te zetten.
EN -- We were quite moved, being able once more to walk through that relatively unobtrusive door and then to see the incredible splendour of De Ultieme Hallucinatie’s (“The Ultimate Hallucination”) interior. There is no reason not to step across the threshold, though it is of course nothing less than a great privilege to be able to stop in here for a drink. The eclectic interior of this house with many rooms in very different styles was designed by Paul Hamesse, whom we also have the interiors of À la Mort Subite and Pathé Palace to thank for. By no means are all the rooms freely accessible; for the time being, we can only imagine the grandeur of for example the Jewish Lobby. A number of other rooms may be rented for parties and meetings, but the astounding restaurant at the front and the brasserie at the back have reopened. If you tried to go over the holidays but couldn’t get in, 18 December was the unofficial, symbolic (re)opening, and the place only opened officially on 3 January. The café closed three years ago, but recently finally found a manager who wanted to retain the approach and atmosphere of yore. At first sight, it doesn’t in fact look like much has changed. The restaurant is keeping things relatively simple for the time being (main courses priced between 10 and 25 euro), but intends to aim for the stars in the future. The brasserie, which is located in what was once the garden, still looks exactly the same: the characteristic rock wall, the long bar under the former gallery, and the train seats that were once designed for the Belgian Railways by the artist Henry Van de Velde, the 150th anniversary of whose birth is being celebrated this year. There is a separate wine list and the majority of the Trappist beers are still available. They are slightly more expensive (4 euro for a Westmalle or Achel), but the prices are perfectly acceptable. The only thing missing when we visited was a crowd. In other words, note down this gem on Koningsstraat/rue Royale as a regular haunt.
De Ultieme Hallucinatie ••••
Koningsstraat 316 rue Royale, Sint-Joost-ten-Node/Saint-Josse-ten-Noode, 02-217.06.14, info@deultiemehallucinatie.be, www.deultiemehallucinatie.be
ma/lu/Mo > vr/ve/Fr 11 > 23.00, za/sa/Sa 18 > 23.30
Ça nous a quand même fait quelque chose de passer à nouveau cette porte assez discrète et de pouvoir contempler l’incroyable splendeur de l’intérieur de De Ultieme Hallucinatie. La décoration éclectique de cette maison aux nombreuses pièces aux nombreux styles a été dessiné par Paul Hamesse, à qui l’on doit aussi les intérieurs de À La Mort Subite et du Pathé Palace. Toutes les pièces ne sont pas librement accessibles. La Loge Juive, par exemple, continuera de déchaîner les imaginations. D’autres salles peuvent être louées pour des fêtes et des réunions, mais le magnifique restaurant à l’avant et la brasserie à l’arrière sont bel et bien réouverts. Info pour celui qui a trouvé porte close pendant les vacances : le 18 décembre, c’était la (ré)ouverture officieuse, l’officielle a eu lieu le 3 janvier.
Le café avait fermé ses portes il y a trois ans, mais a enfin trouvé récemment un repreneur qui entend conserver l’ambiance et l’approche de jadis. À première vue, pas grand-chose n’a changé. Le restaurant fait pour l’instant dans une relative simplicité (de 10 à 25 euros pour un plat principal), mais voudrait à l’avenir viser l’une ou l’autre étoile. La brasserie, installée dans l’ancien jardin, semble exactement la même : avec sa paroi rocheuse caractéristique, le long bar sous l’ancienne galerie et les bancs de trains conçus pour les Chemins de fer belges par Henry Van de Velde. Il y a une carte des vins séparée et la majeure parties des bières trappistes est encore présente. Elles sont un peu plus chères (4 euros pour une Westmalle ou une Achel), mais ça reste acceptable. La seule chose qui manquait lors de notre passage : les gens. L’appel est ici lancé pour inscrire à nouveau ce joyau de la rue Royale dans votre carnet d’adresses.
NL -- Het deed ons toch iets om opnieuw die al bij al niet zo opvallende deur te kunnen binnengaan en dan de ongelofelijke pracht van het interieur van De Ultieme Hallucinatie te kunnen aanschouwen. Drempelvrees is echt uit den boze, al is het natuurlijk niets minder dan een voorrecht dat je hier gewoon een glas kunt komen drinken. Het eclectische interieur van dit huis met vele kamers in veel verschillende stijlen werd getekend door Paul Hamesse, aan wie we ook de interieurs van À la Mort Subite en Pathé Palace te danken hebben. Zeker niet alle kamers zijn vrij toegankelijk. Zo blijft de Joodse lobby bijvoorbeeld nog even tot de verbeelding spreken. Andere zalen kun je huren voor feestjes en vergaderingen, maar het schitterende restaurant vooraan en de brasserie achteraan zijn dus wel weer open. Voor wie tijdens de vakantie voor de deur heeft gestaan: 18 december was de officieuze, symbolische (her)openingsdag, 3 januari de officiële. Het café sloot drie jaar geleden inderdaad de deuren, maar vond onlangs eindelijk een overnemer die de sfeer en de aanpak van vroeger wil bewaren. Op het eerste gezicht lijkt er inderdaad niet veel te zijn veranderd. Het restaurant houdt het nu nog redelijk eenvoudig (voor 10 tot 25 euro heb je een hoofdgerecht), maar zou in de toekomst op sterren willen mikken. De brasserie, gevestigd in wat ooit de tuin van het huis was, ziet er nog precies hetzelfde uit: met de typerende rotswand, de lange bar onder de voormalige gaanderij en de treinbanken die ooit voor de Belgische Spoorwegen werden ontworpen door Henry Van de Velde, de kunstenaar van wie dit jaar het 150e geboortejaar wordt gevierd. Er is een aparte wijnkaart en ook het gros van de trappistbieren is nog op post. Ze zijn net ietsje duurder (4 euro voor een Westmalle of een Achel), maar dat is perfect in verhouding. Het enige wat nog ontbrak toen wij hier waren, was volk. Bij deze dus een oproep om dit juweel aan de Koningsstraat opnieuw in uw adresboekje te zetten.
EN -- We were quite moved, being able once more to walk through that relatively unobtrusive door and then to see the incredible splendour of De Ultieme Hallucinatie’s (“The Ultimate Hallucination”) interior. There is no reason not to step across the threshold, though it is of course nothing less than a great privilege to be able to stop in here for a drink. The eclectic interior of this house with many rooms in very different styles was designed by Paul Hamesse, whom we also have the interiors of À la Mort Subite and Pathé Palace to thank for. By no means are all the rooms freely accessible; for the time being, we can only imagine the grandeur of for example the Jewish Lobby. A number of other rooms may be rented for parties and meetings, but the astounding restaurant at the front and the brasserie at the back have reopened. If you tried to go over the holidays but couldn’t get in, 18 December was the unofficial, symbolic (re)opening, and the place only opened officially on 3 January. The café closed three years ago, but recently finally found a manager who wanted to retain the approach and atmosphere of yore. At first sight, it doesn’t in fact look like much has changed. The restaurant is keeping things relatively simple for the time being (main courses priced between 10 and 25 euro), but intends to aim for the stars in the future. The brasserie, which is located in what was once the garden, still looks exactly the same: the characteristic rock wall, the long bar under the former gallery, and the train seats that were once designed for the Belgian Railways by the artist Henry Van de Velde, the 150th anniversary of whose birth is being celebrated this year. There is a separate wine list and the majority of the Trappist beers are still available. They are slightly more expensive (4 euro for a Westmalle or Achel), but the prices are perfectly acceptable. The only thing missing when we visited was a crowd. In other words, note down this gem on Koningsstraat/rue Royale as a regular haunt.
De Ultieme Hallucinatie ••••
Koningsstraat 316 rue Royale, Sint-Joost-ten-Node/Saint-Josse-ten-Noode, 02-217.06.14, info@deultiemehallucinatie.be, www.deultiemehallucinatie.be
ma/lu/Mo > vr/ve/Fr 11 > 23.00, za/sa/Sa 18 > 23.30
Read more about: Resto & Bar
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.