Hout doet leven!

Aan de voet van het Atomium staat een school waar pit in zit. Kakelbont, zo heet die school, genoemd naar 'Villa Kakelbont', het huis van de onvergetelijke Pippi Langkous. De kinderen uit de vijfde klas zouden gerust Pippi's broers en zussen kunnen zijn, zo vol pit zitten ze. En enkele van die kids vertelden alles over hun project van de voorbije drie weken, hout vasthouden.

Pinokkio en zo

"We hebben vanalles rond hout gedaan en geleerd omdat hout iets is dat al heel lang bestaat, al van in de prehistorie. Je kan er allerlei dingen mee maken, én het is heel belangrijk voor de natuur," vertelt Gust. "Want bomen nemen veel CO2 (koolstofdioxide) uit de lucht en ze geven O2 (zuurstof) af. Dat is goed voor het klimaat, en dus goed voor ons. Op de computer mochten we ook zelf een plattegrond van een bos maken. En we konden kiezen uit tien verschillende diersoorten om in ons bos te laten wonen."

"Maar helemaal in het begin deden we ook een groepswerk rond het verhaal van Pinokkio," zegt Xena, "omdat hij een houten pop is, maar wel een die leeft! Ik kende het verhaal al van toen ik klein was, ik keek vaak naar die film bij mijn oma."

En Louis gaat verder: "We hebben in groepjes alle liedjesteksten uit de film gelezen, en achteraf met de hele klas besproken. Het mooiste liedje vind ik wanneer Pinokkio moet zingen op het podium, voor die meneer van het marionettentheater: "Ik ben een pop zonder koorden...," zo herinnert Louis zich nog.

Slimme boomdokters

"Maar het allerleukste van dit project was toen we zelf naar een bos gingen, in Evere," zegt Xena. "Daar moesten we een soort van haag maken met dode takken en omgevallen boomstammen, zodat de diertjes en de insecten er goed in kunnen leven."

En Gust voegt eraan toe: "Zo'n takkenhaag is voor heel veel dingen goed. Niet alleen als woonplaats voor de dieren, maar ook om meer plaats te maken voor nieuwe bomen, zodat die beter kunnen groeien. Achteraf heeft de gids ons ook nog geleerd hoe je de lengte van levende bomen kan meten! Niet door er in te klimmen, maar met een raar meetinstrument, een driehoek met een loodje aan, dat je zelf in elkaar kunt steken. De boom van ons groepje was wel 14 meter lang!" "Die van ons 21 meter," komt Louis er snel achteraan. "En de onze 23 meter," overtroeft Xena hen allebei.

"Weet je hoe je kan weten of een boom dood is?," vraagt Louis opeens. "Gewoon door er op te kloppen. Als je hoort dat het hol is daar vanbinnen, dan weet je dat hij niet meer leeft," zegt hij. "Maar je kan ook naar het hart van een boom luisteren," vertelt Gust. "Met een stethoscoop, zoals bij de mens! Als je heel stil bent, hoor je dan héél héél zachtjes een raar geluid, zo van 'klots... klots... klots'." "Dat is niet echt een hartslag. Eigenlijk hoor je dan al het water en de voedingstoffen die de boom uit de grond haalt, en die naar zijn takken gaan," legt Xena uit. Klots...klots..klots...

De Kakeljees

Deze Kakelbontkids zijn niet alleen dol op bomen (dood of levend), ze houden ook veel van knustelsen. En zeker als ze hout in hun handen krijgen. Dat knutselen doen ze tijdens de wekelijkse 'Kakeljees'. De Kakelwat? Nour en Jona vertellen er meer over: "Eigenlijk zijn er twee soorten Kakeljees: het Kakeljee waar heel de school aan meedoet, en het mini-Kakeljee, waarbij de vijfdeklassers samen met de kleuters iets maken," vertelt Nour. "Ik heb voor het grote Kakeljee een mandje gevlochten van takken, en met de kleuters heb ik een fotokader uit hout getimmerd. En nadien versierd met okkernoten." En lukt dat goed, met die kleine ukkies een houten kunstwerkje maken? "Soms wel, en soms ook niet," antwoordt Jona eerlijk. "Want die kleuters letten niet altijd op en kunnen lastig zijn. Maar als het goed gaat, is het wel tof om samen iets gemaakt te hebben."

Op een namiddag, helemaal aan het eind van het project, heeft de ganse school al die kunstwerkjes bijeengebracht in een grote tentoonstelling: houten xylofoons, sleutelhangerkastjes, oxo-spelletjes, halskettingen, denappeldiertjes, zelfs een compleet piratenschip... Indrukwekkend én origineel! Geen twijfel mogelijk, deze Kakelbontkids hebben een hart voor hout.