Eerste slachtoffer Maalbeek: 'Ik had liever arm of been verloren, zodat ik aanvaard dat ik slachtoffer ben'

Op het proces over de aanslagen van 22 maart 2016 hebben drie slachtoffers dinsdag getuigd over de impact van die fatale dag op hun leven en de nasleep. 'Ik heb zeven jaar van mijn leven verloren', verklaarde Sylvie Ingels die samen met haar echtgenoot op de luchthaven was toen de bommen ontploften. Volg alles live hier.

17.35 uur: "Ze is de vreugde in haar ogen verloren", zegt zus van slachtoffer

"Ze had steeds een blik vol leven en vol vreugde, maar nu kijkt ze met een lege blik voor zich uit." Dat zei de zus van Claire, die gewond raakte op de luchthaven, dinsdag op het proces van de aanslagen van 22 maart. De zus vertelde ook hoe ze het gevoel heeft dat ze haar emoties moet minimaliseren, omdat ze zelf niet betrokken was bij de aanslag.

De jongere zus (26) was op het moment van de aanslagen aan het studeren in Tennessee en zag haar zus pas in juni 2016 terug. Claire was in de aankomsthal, onder de hal waar de tweede ontploffing plaatsvond, en raakte bedolven onder het puin van het plafond. Ze raakte niet gewond, maar heeft het op psychologisch vlak erg moeilijk. Claire wilde zelf niet getuigen, haar jongere zus wel.

De zus vertelde in haar getuigenis hoe Claire niet meer dezelfde is sinds de aanslagen. Ze kampt met een zware posttraumatische stressstoornis en is constant angstig en alert. "Ze had steeds een blik vol leven en vol vreugde, maar nu kijkt ze met een lege blik voor zich uit. Ze is heel alleen, ze wil ons beschermen, maar ziet daardoor alleen af." En ook de ouders hebben het zwaar. Zo vertelde de zus over de woede bij hun vader, de slaapproblemen van hun moeder en het feit dat ze in het bijzijn van hun moeder bepaalde woorden niet meer durven te zeggen. "Ze hebben een deel van haar vlees en bloed willen wegnemen en hebben uiteindelijk een deel van haar licht afgepakt", klonk het tijdens de getuigenis. Ook heeft Claire door het trauma een ziekte gekregen waardoor ze geen kinderen meer kan krijgen.

"We hebben een enorme kracht opgebouwd om te vechten na 22 maart, maar mijn familieleden zijn nog schimmen van wie ze waren. Er is een diep verdriet bij elk kleine tegenslag, omdat we steeds het gevoel hebben dat we al genoeg hebben afgezien." De jongere zus vertelde ook over haar verdriet, in eerste instantie ver weg van iedereen. "Ik bleef zeggen 'ze leeft nog, mama en papa zijn bij haar', maar vroeg me ook af waarom ik niet bij haar was", aldus de zus. "Ik was helemaal alleen aan de andere kant van de wereld. Ik ben mijn grote zus bijna kwijtgeraakt maar kon haar tranen niet drogen." Ook voelt de zus zich een toeschouwer en heeft ze het gevoel dat ze haar gevoelens moet minimaliseren.

En ook in de rechtbank voelt de jonge zus zich een bedrieger tussen de slachtoffers die de aanslagen wel meemaakten. "Maar we zijn wel slachtoffers, we hebben de aanslagen van dichtbij meegemaakt", zegt ze. "Ik heb nachtmerries en kamp met depressieve gedachten en kwaadheid. Ik ben het beu om te wachten tot dit proces afgerond is zodat we dit hoofdstuk kunnen afsluiten, al weet ik dat we nog jaren gaan afzien."

16.54 uur, Ex-jeugdtrainer AS Eupen wantrouwt iedereen

'De avond van de aanslagen is Youssef Solhi (53), destijds jeugdtrainer bij voetbalclub AS Eupen, nog vertrokken met zijn spelers naar een jongerentoernooi in Barcelona. Maar daarna kwam de terugslag, toen hij ongeneeslijk ziek werd, een ziekte waarvan het koppel zelf denkt dat die getriggerd werd door wat hij beleefd heeft. Solhi getuigde dinsdagnamiddag op het assisenproces in Brussel van de beschuldigden van de aanslagen van 22 maart 2016.

Youssef Solhi kwam voor het assisenhof getuigen samen met zijn echtgenote Corine Rousseau (55). Ze beleefden de de dag heel anders: Solhi liep voor zijn leven in de luchthaven van Zaventem, Rousseau zat thuis, ongerust, zoekend naar informatie over haar man.

Solhi zou die ochtend met een team 15-jarige jeugdspelers van voetbalclub AS Eupen naar Barcelona reizen vanuit Zaventem, waar ze zouden deelnemen aan een internatonaal voetbaltoernooi. Maar nog voor de jongeren op de plaats van afspraak zijn, gaan de twee bommen af in de luchthaven. Solhi gaat eerst schuilen, bekommert zich later om gewonden en gaat uiteindelijk op zoek naar de jongeren van zijn team die in de luchthaven waren. Iedereen bleek ongedeerd, al zagen er vier gruwelijke zaken omdat ze de verkeerde kant op waren gevlucht.

Een van zijn jongens vond hij in een restaurant, met een kookpot op zijn hoofd. "Ik heb er nog goed om gelachen." Hij belde ook zijn vrouw om haar gerust te stellen. De groep werd geëvacueerd naar Zaventem-dorp, waar psychologen de verantwoordelijken vertelden dat het voor het mentale welzijn van de jongeren beter was om toch nog naar Barcelona af te reizen. Dat gebeurde ook, deze keer met een bus.

Solhi herinnert zich van de reis het warme welkom dat hen geheten werd bij aankomst in hun hotel door de andere teams, die voor hen begonnen te applaudisseren.

Rousseau beleefde de dag heel anders. Ze zei dat ze onderweg naar haar werk telefoon kreeg van haar man, "totaal in paniek en bang". Maar nog voor ze antwoord had gekregen op de vraag of hij gewond was, had hij al ingehaakt. Rousseau ging naar huis en bekeek daar televisie en websites op zoek naar nieuws van haar man. 's Avonds kwam hij uiteindelijk naar huis, maar dat was om onmiddellijk weer te vertrekken. De dagen nadien bleef ze met vragen zitten over haar man: hij was wel ongedeerd, maar hoe was hij er mentaal aan toe? "Hij was er niet naast me", zei ze.

Na de aanslagen was haar man niet meer dezelfde. Zo werd hij bij momenten agressief, tegen alles en iedereen. Tot op de dag van vandaag heeft hij ook nachtmerries, waarbij hij echt buiten zichzelf kan zijn, omdat hij denkt dat ze hem nog willen vermoorden. En in 2017 werd bij hem de ziekte van Vaquez vastgesteld, een chronische beenmergaandoening. De aanslagen zijn daarvoor de trigger geweest, zo bevestigden ze aan voorzitter Laurence Massart. "Voor de ziekte vroeg hij zich steeds af waarom anderen dood waren en hij niet? Hij zat met een diep schuldgevoel. Toen hij met ziekteverlof was, kon hij alleen nog denken aan wat zijn levensverwachting was", zei Rousseau.

Ook vandaag nog is het een "dagelijkse strijd". Het koppel mijdt menigtes. Solhi wantrouwt ook iedereen, op restaurant is het eerste wat hij doet kijken via welke deur hij kan wegvluchten. Rousseau zei dat ze de daders nooit zal kunnen vergeven.

Solhi van zijn kant zei dat hij de feiten probeert te vergeten, dat dat zijn natuur is, maar dat het proces alles weer naar boven brengt. "Ik probeer altijd vooruit te gaan. Ik heb mijn werk, de sport en mijn vrouw. De daders bestaan niet voor mij en zullen ook nooit bestaan", zei hij.

16.53: Slachtoffer getuigt voor haar zoontje: "Dankzij zijn kracht heb ik de mijne teruggevonden"

Op het proces over de aanslagen van 22 maart 2016 heeft slachtoffer Valérie Vervoort dinsdag getuigd voor haar zevenjarige zoontje. Toen de bommen ontploften was ze samen met hem, toen een vijf maanden oude baby, op de luchthaven van Zaventem. "Dankzij zijn kracht heb ik de mijne teruggevonden", zei ze in tranen.

De 44-jarige zangeres was dinsdag samen met haar zoontje naar de zitting gekomen, maar voorzitter Laurence Massart stond niet toe dat hij bleef tijdens de getuigenis van zijn mama. "Zeven jaar is te jong." "Zonder hem heeft dit geen zin", reageerde Vervoort. "Ik heb er echt nood aan, maar ik stop mijn getuigenis hier", zei ze. Daarop probeerde de voorzitster haar alsnog te overtuigen: "U mag geen spijt hebben dat u niet getuigt. U beslist."

Vervoort besloot alsnog door te gaan. "Het doet me pijn dat hij er niet bij is, maar ik wil ook getuigen voor de andere slachtoffers." De zangeres was op 22 maart 2016 op de luchthaven met haar baby. Ze was op weg naar New York. "Ik stond aan de check-in met mijn paspoort, toen ik plots de eerste bom hoorde afgaan. Ik heb geen milliseconde getwijfeld en ben naar de hal bij check-in 3 gelopen. Daar heb ik me gebukt, want ik dacht dat we beschoten zouden worden zoals in de Bataclan."

Enkele seconden later ontplofte de tweede bom. "Ik voelde de warmte en het dak is boven ons ingestort. Ik heb gezegd: 'Nee, ik wil niet sterven, ik heb net een baby op de wereld gezet, hij mag niet sterven.'" Vervoort beseft dat ze geluk heeft gehad. "Als ik in de andere richting was gelopen, was ik er niet meer geweest." Nadien nam ze de roltrap naar boven om op adem te komen. "Ik had mijn zoon en mijn gsm bij mij, al de rest lag nog in de vertrekhal. Ik heb mijn ouders gebeld en hen verteld dat er een terreuraanslag bezig was."

De uren daarna herinnert Vervoort zich vooral gevoelens van shock en paniek. "Ik wist niet wat er gebeurde en dacht heel de tijd: Wat komt er nog?" In de zaal wordt een foto getoond van Vervoort met haar baby, enkele uren na de aanslag. "Dankzij hem ben ik sterk gebleven. We hadden dekens gekregen op de luchthaven, die te zien zijn op de foto's. Pas een jaar geleden heb ik ze weggegooid."

Voor Vervoort was het duidelijk dat er geen evacuatieplan was op de luchthaven. "Ze vroegen mijn naam, leeftijd en telefoonnummer maar deden niets met die informatie. Intussen stroomden meer mensen toe. Ik voelde me niet op mijn gemak. Op een bepaald kregen we te horen dat we mochten vertrekken. We zijn toen met een groep naar een sportcentrum in Zaventem gewandeld." Rond 12.30 uur kwam haar vader haar ophalen aan het sportcentrum. "Pas toen besefte ik wat de impact was, met alle doden en gewonden, ook van de aanslag in Maalbeek. Ik voelde me bijna schuldig dat ik niks had."

Achteraf wilde de zangeres meteen weer naar de Verenigde Staten vliegen. "Ik wilde geen schrik hebben. Ik wou naar New York, mijn passie volgen. Ik wilde niet dat mijn leven zou stoppen." Het lukte echter niet. Voor verre verplaatsingen, onder meer naar Frankrijk, nam ze de wagen. Toen haar man even later terugkeerde uit Portugal, sloeg de angst haar op de luchthaven om het hart. "Ik had schrik om op de verkeerde plek te zijn op het verkeerde moment."

Vervoort dacht stilaan de feiten verwerkt te hebben, maar is nog niet verlost van de paniek. "De dag voor ik vlieg, heb ik altijd nachtmerries over aanslagen. Als ik naar Zaventem ga, betaal ik de dure parking en de brandstof, want ik durf niet met de trein gaan." Dankzij haar zoontje is haar persoonlijk litteken toch minder groot, besluit Vervoort. "Hij is mijn reden om te leven, door hem ben ik vooruitgegaan, door hem beweeg, leef en zing ik. Ik durf weer naar buiten te gaan, naar concerten en vernissages." "Dankzij zijn glimlach heb ik de mijne teruggevonden, dankzij zijn kracht heb ik de mijne teruggevonden en dankzij zijn vertrouwen heb ik het mijne teruggevonden." ""Ik hoop dat hij met zijn passie de wereld beter kan maken", aldus Vervoort. "Ik geloof in de kracht van de liefde en ik snap terreur en haat niet." Vervoort heeft momenteel drie zoontjes van 1, 5 en 7 jaar. "Ik hoop dat de zon hun leven kan oplichten. "

13.46 uur, veiligheidsagente Riffi: 'Ik zit al zeven jaar als een plant in mijn zetel'

Aan het begin van de namiddag getuigde Riffi Khaddouj dat ze al zeven jaar geen energie meer heeft om nog iets van haar dagen te maken. "Mijn dochters vroegen mij om weer de persoon van vroeger te worden, maar dat kan ik niet", aldus de vrouw.

Khaddouj (63) werkte bij beveiligingsfirma G4S op het moment van de aanslagen. Ze vertelde over de chaos op de luchthaven en het labyrint waarlangs iedereen naar het tarmac moest gaan.

Een week na de aanslagen werd de vrouw door haar baas opgebeld om te gaan werken op de luchthaven, terwijl die nog heropgebouwd werd. "Ik stond vooral in de parking, om mensen te begeleiden die in Parijs waren geland en hun wagen kwamen ophalen", legt ze uit. "De adrenaline gaf me de kracht om dat te doen."

Na anderhalve maand werken en na de dood van een collega bij een verkeersongeval onderweg naar huis, stortte de vrouw in. "De emmer was al vol en is dan compleet overgelopen. Ik heb twee jaar in mijn zetel gezeten, ik heb mijn drie dochters laten afzien, ze vroegen mij om weer de persoon van vroeger te worden, maar dat kon ik niet", zei ze. "Vandaag kan ik niet meer schrijven, ik lig in mijn zetel voor de televisie, ik heb al zeven jaar niet meer in een bed gelegen."

Khaddouj verloor haar partner - "ik heb gezegd dat hij moest wegblijven" -en haar hond, vader en broer zijn intussen overleden. "Mijn dochters hebben er alles aan gedaan om me te helpen, gelukkig waren ze er. Ik heb drie zelfmoordpogingen achter de rug", aldus de vrouw.

Hoe gaat het vandaag met de vrouw, wilde voorzitter Laurence Massart weten. "Ik doe heel de dag niets, ik ben verhuisd naar een klein appartement en heb al mijn meubelen weggegeven. Ik heb geen energie meer, geen zin meer om dingen te doen. Ik ben al blij als ik mijn afwas gedaan heb."

Door haar zittend leven brak Khaddouj haar been en kampt ze ook met andere fysieke kwalen. De vrouw eindigde met een boodschap van empathie tegenover de broers Farisi, die als vrije mannen verschijnen op het proces. "Laat God hen vergeven", zei ze.

*Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.

12.53 uur, Fabien Lauvaux voegt zich bij verdediging van Smail Farisi

Advocaat Fabian Lauvaux is toegevoegd aan de verdediging van beschuldigde Smail Farisi. Dat heeft zijn advocaat Michel Degrève dinsdag gezegd op het proces over de aanslagen van 22 maart 2016.

De verdediging van de oudere van de broers-Farisi werd door elkaar geschud door het plotse overlijden van advocaat Sébastien Courtoy eind vorige maand. Michel Degrève nam over als 'dominus litis', of meester van het proces. Hij wordt bijgestaan door advocaten Cassandra Steegmans en Jetsun Servé. Daar is nu dus nog Fabien Lauvaux aan toegevoegd.

Lauvaux, die ingeschreven staat bij de balie van Charleroi, heeft meer dan 45 assisenzaken op de teller. Hij kreeg Leopold Storme vrij en liet de Belgische staat veroordelen toen hij Hassan Iasir verdedigde, die betrokken was bij de moord op de jonge politieagente Kitty Van Nieuwenhuysen.

Smail Farisi, die verschijnt als vrije man, woont dinsdagochtend het proces bij.

12.01 uur, Eerste slachtoffer aanslag Maalbeek getuigt: 'Ik had liever een arm of een been verloren, zodat ik kan aanvaarden dat ik een slachtoffer ben'

Zonet heeft Orphée Vanden Bussche getuigd op het proces van de aanslagen. Het is de eerste keer dat een slachtoffer van de aanslag in Maalbeek het woord neemt. Vanden Bussche zat in de tweede wagon, waar er amper overlevenden waren.

“Ik was zelfstandige in een leuke wijk. Ik had al mijn geld geïnvesteerd in mijn zaak. Ik had een zoontje van 2,5 jaar oud. Ik wou mijn beroep, waar ik van hou, uitoefenen als zelfstandige. Ik nam amper de metro. Mijn zoontje ging naar de crèche ter hoogte van Vanderkinderen. We hadden niet naar de radio geluisterd. Mijn man had me afgezet. Ik kocht een ticket, een koffie en twee koeken en was net op tijd om de metro te nemen. Er was veel volk, ik ben in de tweede wagon ingestapt. Ik herinner me nog maar weinig wat er rondom mij gebeurde. Ik hoor een oudere vrouw roepen dat er in Zaventem een explosie was geweest. Ik kreeg telefoon, maar ik nam niet op omdat ik vreesde dat ik ging morsen met mijn koffie. En dan niets meer… Tot op de dag van vandaag herinner mij niets anders meer.”

Vanden Bussche realiseerde zich niet meteen wat er was gebeurd toen ze wakker werd. "Ik was in de Wetstraat. Ik hoorde geschreeuw en gehuil. Alles leek zich vertraagd af te spelen. Het leek mij een schilderij waar ik zelf geen deel uit van uitmaakte. Iemand gaf me een deken, maar ik dacht niet dat ik het nodig had. Hij zei me dat ik verwondingen had in mijn gezicht. Iemand heeft mij uit de metro gehaald, ik lag op de grond, niet ver van de kamikaze. Er lag een metalen plaat op mij. Ik herinner me daar niets van, maar er zijn videobeelden waarop dat te zien is.”

“Mijn haren waren verbrand, mijn staart was weg", gaat het slachtoffer verder. "Het moeilijkste moment voor mij was toen ik in het ziekenhuis was. Ik wist niet goed wat er mij was overkomen. Ze wasten mijn gezicht, het brandde. Ik schreeuwde het uit. Ze hebben geprobeerd om injecties te geven in mijn gezicht. Mijn hele gezicht lag open. Het heeft zes maanden geduurd voor die wonden waren genezen.”

Het heeft Vanden Bussche twee weken gekost voor ze een dokter heeft bezocht. "Mijn man had zijn zoontje naar mijn ouders gebracht, toen ik hem enkele dagen later ging halen, herkende hij me niet. De helft van mijn gezicht was in verband. Ik maakte een mopje dat ik een paasei was. Hij herkende mijn lach en is toen op mij af komen lopen."

"Ik heb uiteindelijk een fantastische dokter gekregen in het militair hospitaal", zegt Vanden Bussche. "Ze heeft de kleinste zwarte vlekjes kunnen verwijderen. Ik heb wel nog last van oorsuizingen. Ik hoor het elke dag fluiten. Ik ging vaak duiken met mijn man, ik mag dat niet meer doen."

Vanden Bussche kon lang niet aanvaarden dat ze een slachtoffer is. "Ik begreep niet waarom ik er nog ben, terwijl een moeder van drie kinderen toen is gestorven (nvdr. Loubna Lafkiri). Ik had liever een arm of een been verloren, zodat ik kan aanvaarden dat ik een slachtoffer ben."

Vanden Bussche heeft zich uiteindelijk op haar zaak gestort. "Het was een manier om te tonen dat ze mij wel op mijn knieën hebben gekregen, maar ik terug ben kunnen opstaan."

“Ik dacht dat ik na zeven jaar genoeg had gehuild, maar de tranen rollen alweer over mijn wagen," gaat het slachtoffer verder. "Ik ben in een staat van hyperwaakzaamheid. Ik kijk telkens naar mensen met een rugzak, ik kijk telkens via welke weg ik kan ontsnappen met mijn kinderen, ik neem het openbaar vervoer niet meer. De geur was verschrikkelijk. Dat lawaai. Ik ben continu vermoeid, ik kan niet slapen. De vijand is onzichtbaar. Iedereen denkt dat het goed met mijn gaat, maar dat is niet het geval. Mijn man zegt altijd dat ik een Wonder Woman-kostuum draag. Ik trek dat ’s morgens aan, voor mijn klanten, mijn gezin, maar ’s avonds is het moeilijk."

Van Den Bussche neemt geen medicatie meer, maar ze nam op een bepaald moment zestien pillen per dag "om recht te kunnen blijven."

"Ik probeer een aantal dingen te begrijpen", zegt Van Den Buscche. "Ik ga hen niet vergeven, dat is aan God. Ik probeer hun daden niet te begrijpen. Ik ben op het pad van de vrede, vrede met mezelf."

Van Den Bussche heeft veel steun gekregen. "Er heeft zelfs een bedrijf geld ingezameld om een hoorapparaat te kopen voor mij. Het doet me plezier dat er nog veel menselijkheid is in de wereld."

"Dit zijn moordenaars, ze hebben hun daden in eigen naam gepleegd, niet in die van God of religie", besluit Van Den Bussche. "Ik wens dat het arrest een voorbeeld zal zijn, zodat dit niet meer kan gebeuren. Aan het Hof en de jury, breng alsjeblieft gerechtigheid."

11.14 uur, Slachtoffer Sylvie Ingels: 'Zeven jaar verloren, kinderen niet zien opgroeien'

Ik heb zeven jaar van mijn leven verloren en heb mijn kinderen zo lang niet zien opgroeien. Dat heeft Sylvie Ingels, slachtoffer van de aanslagen in Zaventem, dinsdag tijdens haar getuigenis op het proces van de aanslagen van 22 maart 2016.

De vrouw was samen met haar echtgenoot op de luchthaven toen de bommen ontploften. Haar man was al op de parking, maar Inghels was nog terug naar binnen gegaan om naar het toilet te gaan. Ze beschreef de onbeschrijfelijke chaos na de ontploffingen en dacht: "Dit is het einde, ik ga vier wezen achterlaten". Uiteindelijk vlucht ze naar buiten, waar ze op de parking haar echtgenoot terugvond. Die vroeg of ze niet nog mensen moesten helpen. "Ik schaam me ervoor, maar ik heb gezegd dat we zo snel mogelijk moesten vertrekken. Ik wilde alleen maar mijn kinderen gaan halen en ze vasthouden."

De psychologische impact van de aanslagen is enorm. "Ik sliep niet meer, ik had nachtmerries, wilde niet meer naar buiten", aldus de vrouw. Ze moest ook tal van onderzoeken ondergaan voor fysieke klachten, zoals migraine, duizeligheid en een tijdelijke verlamming in haar gezicht.

"Ik herken mezelf niet meer en de mensen rondom mij ook niet. Ik was een vrolijke persoon, ik hield van het leven. Maar na de aanslagen weigerde ik naar buiten te gaan, kon ik niet meer elke dag gaan werken, ik verloor vrienden en wilde niemand meer zien." De vrouw neemt tot vandaag antidepressiva en slaapmiddelen.

"Ik kan zelfs niet meer op een fatsoenlijke manier voor mijn kinderen zorgen", betreurt Ingels ook. "Mijn dertienjarige dochter heeft de rol van moeder overgenomen. Ik heb mijn kinderen hun onschuld afgenomen, ik heb ze niet zien opgroeien en hun vrijheid afgenomen, ze mogen het openbaar vervoer niet nemen of naschoolse activiteiten uitoefenen omdat ik te veel schrik heb dat er iets gebeurt."

"De terroristen hebben me niet fysiek gedood, maar wel psychologisch. Ze hebben mijn familieleven afgenomen, mijn achteloosheid en mijn onschuld, en die van mijn kinderen", aldus de vrouw.

Ook uitte Ingels kritiek op de overheid, die haar van in het begin in de steek heeft gelaten. Ze kreeg geen hulp bij de zoektocht naar hulp en laakt hoe expertiseartsen van de verzekeringen alles in twijfel trekken. "Beseffen die wel welke impact de aanslagen hebben op ons, welke gevolgen die hebben voor ons leven? De strijd om onze legitimiteit veroorzaakt een extra trauma", zei ze.

Tot slot zei Ingels geshockeerd te zijn over het feit dat er zoveel aandacht geschonken wordt aan de rechten van de terroristen. "Maar wat blijft er over van onze rechten?", vroeg ze zich af.

07.04 uur, Eerste getuigenis van slachtoffer Maalbeek vandaag

Een van die getuigenissen is die van een vroegere jeugdtrainer van voetbalclub AS Eupen. Een jeugdteam van de club was in de luchthaven op het moment van de aanslagen.

Verder krijgen de partijen nog de kans om vragen te stellen aan twee verantwoordelijken van de misdaadsectie van de Brusselse federale gerechtelijke politie en van het labo die op 22 maart 2016 actief ter plaatse kwamen in Zaventem. Maar dat is nog een uitloper van de vorige fase van het proces, de voorstelling van het onderzoek. De twee konden eerder niet aanwezig zijn.

Het wordt ook afwachten hoe de overbrenging van de aangehouden beschuldigden naar het Justitia-gebouw dinsdag verloopt. Het hof van beroep oordeelde maandag dat naaktfouilles met kniebuigingen - die de beschuldigden momenteel elke dag ondergaan - niet wettelijk zijn. "Hopelijk wacht ons morgen geen onaangename verrassing", zei Delphine Paci, advocate van Salah Abdeslam, maandag.

Het kabinet van minister van Justitie Vincent Van Quickenborne reageerde alvast dat het arrest "enkel betekent dat naaktfouilles met kniebuigingen niet kunnen". "We zullen daarmee rekening houden en de procedure zal aangepast worden. De naaktfouilles zullen dus blijven plaatsvinden waar en wanneer dat nodig geacht wordt, maar zonder de kniebuigingen."