Metrobestuurder getuigt over schuldgevoel: 'Was verantwoordelijk voor metrostel'

Nadat gisteren op het proces van de aanslagen van 22 maart 2016 de eerste getuigenis plaatsvond, begint de dag vandaag met de laatste getuigenissen van de slachtoffers en nabestaanden van de aanslagen op Brussels Airport. Onder hen de familieleden van Fabienne Vansteenkiste. Nadien komen de getuigenissen over de aanslagen in metrostation Maalbeek, ook de bestuurder van het metrotoestel komt aan het woord.

17.42: Slachtoffer brengt hulde aan overleden vriendin: "Ze was een geweldige vrouw"

Die ochtend vertrok My Atlegrim zoals elke dag naar haar werk in een theewinkel. Haar vriend Louis Vanardois gaf haar een zoen en zei "Tot vanavond". "Ik had nooit gedacht dat het de laatste keer zou zijn."

Intussen had Vanardois gehoord over de aanslagen, met twee ontploffingen op de luchthaven en een op de metro. "Ik probeerde haar te bellen, maar ik kon haar niet bereiken. Mijn vrienden en ik zijn gaan zoeken en de ziekenhuizen. Zij hoopten haar nog te vinden, maar ik vreesde het ergste." De vrees van Vanardois was waarheid geworden. My Atlegrim zat op de bewuste tweede wagon in Maalbeek. Ze was op slag dood.

Voor Vanardois was getuigen belangrijk om hulde te brengen aan de "geweldige vrouw" die ze was. "Ze was Zweedse en is naar België gekomen om hier Frans te leren. Ze had veel vrienden, ze was spontaan, gul en nieuwsgierig, in de goede zin van het woord."

Vanardois schreef met My "zijn eerste liefdesverhaal", vertelde hij. "We wilden een gezamenlijke toekomst met haar familie in Zweden. We wilden een huis, minstens één kind, een hond en een tuin. Ze heeft mijn leven veranderd."

Nu, zeven jaar later, moet Vanardois verder zonder haar. "Ik ben alle fases van rouw doorgegaan om haar dood te aanvaarden maar het doel is niet haar te vergeten. Ik wil opnieuw een eigen leven leiden. Ik weiger verlamd te blijven door de gevolgen van de terreur."

Ook de moeder van Vanardois kwam getuigen, over de vreugde die My aan Louis gaf. Ze bedankte ook iedereen die haar zoon begeleidde, waaronder de advocaten van Life4Brussels. "Door hen heb ik beseft dat ook zijn verdriet en pijn legitiem is en dat hij ook rechten heeft en zich burgerlijke partij kan stellen." Over de beschuldigden "die hier naar mij luisteren" zei ze dat ze hoopt dat ze "niet berecht worden voor de mensen die ze zijn maar wel voor de vreselijke daden die ze hebben gepleegd".

17.18: Metrobestuurder getuigt dat hij zich schuldig voelt: "Was verantwoordelijk voor metrostel"

Christian Delhasse (62), de bestuurder van de metro waarin een zelfmoordterrorist zich opblies in station Maalbeek, houdt schuldgevoelens over aan de aanslag. Hij vergeeft het zichzelf niet dat er zestien personen het leven lieten in de metro waarvoor hij verantwoordelijk was.

Een opvallend beeld na de getuigenis van Christian Delhasse, de metrobestuurder die meer dan dertig jaar op de teller had voor hij op brugpensioen ging: na het verlaten van de zaal kwamen verschillende slachtoffers naar hem toe om hem te bedanken voor wat hij die dag gedaan had. Even daarvoor had Delhasse getuigd dat hij zich schuldig voelde, omdat hij als metrobestuurder verantwoordelijk was voor de inzittenden, en er zestien mensen ingebleven waren. Voorzitster Laurence Massart antwoordde dat hij nochtans geen fout had gemaakt, maar dat leek hem niet te overtuigen.

Delhasse getuigde ook hoe hij na de explosie inzitttenden hielp om uit het metrostel te geraken, alsook verschillende gewonden. Een man vroeg hem om zijn vrouw weg te brengen, die hij naar een hoek van het metrostation bracht. Een andere vrouw vroeg om haar baby te vinden. Dat lukte hem niet direct, gelet op de enorme chaos, maar hij verwittigde een politieman. Toen die de baby vond, en die aan een brandweerman gaf, wees Delhasse de moeder aan, "zodat ze niet gescheiden zouden raken".

De dag na de aanslagen ging Delhasse alweer aan het werk. Hij was de eerste die uit de stelplaats van het Weststation die dag wegreed. "Ik moest wel", zei Delhasse. "Mijn vrouw was zwaar ziek en we hadden het geld nodig." De klap kwam twee jaar later. Hij ging naar een psycholoog maar dat hielp niet. "De beelden staan in mijn hoofd gegrift, dat gaat er niet uit."

16.46: Getroffen metro was "opengebarsten als een bloemkool", zegt bestuurder van metro in tegengestelde richting

De metro waar op 22 maart 2016 een bom ontplofte, was "opengebarsten als een bloemkool". Dat zei Cindy Bulinckx, die op het moment van de aanslag met de metro in tegengestelde richting reed, van station Kunst-Wet naar Maalbeek. Ze vertelde hoe ze "in automatische piloot" de reizigers in haar metro evacueerde.

De vrouw was net vertrokken in metrostation Kunst-Wet toen ze een enorm lawaai hoorde en voelde. "Plots zag ik Maalbeek niet meer, alles was zwart", aldus de vrouw, die uitlegde dat je normaal gezien van Kunst-Wet metrostation Maalbeek zag liggen, omdat de afstand tussen de twee stations erg kort is. De vrouw dacht door de aanslagen van Zaventem een uur vroeger meteen dat er iets fout was.

"Ik kon niet meer voortrijden, er was overal puin, de metro was opengebarsten als een bloemkool. Er waren mensen op de sporen waar ik moest rijden, er waren lichamen, mensen sprongen op de sporen", aldus de vrouw. "Ik heb de dispatching gebeld en handelde in automatische piloot." Via de binnendeur vraagt ze of haar passagiers in orde zijn.

Vervolgens liep de vrouw door de metro en vertelde aan iedereen dat er een incident had plaatsgevonden en dat de passagiers geëvacueerd gingen worden. Dat gebeurde in eerste instantie via de achterdeur met een ladder, later ook via een tweede deur nadat meer MIVB-personeel arriveerde.

"Ik probeerde de mensen kalm te houden en zelf kalm te blijven, terwijl mijn gsm heel de tijd aan het bellen was", aldus Bulinckx. Wanneer ze na de evacuatie haar spullen wilde gaan halen in de metro, werd er geroepen dat er schoten gelost waren. "Ik ben gaan lopen en ben meer dan een meter naar beneden gesprongen op het spoor", aldus de vrouw. "Ik ben moeder van vijf kinderen, nu moet ik mezelf beschermen, dacht ik."

Op psychologisch vlak heeft de vrouw het erg moeilijk. Ze kampt met geheugenproblemen, slaapt slecht, heeft bloeddrukproblemen, angst van menigtes en luide geluiden en durft het openbaar vervoer niet meer te nemen. "De laatste keer heb ik de metro genomen voor twee haltes, van Delta naar Petillon, en heb moeten overgeven van de stress", zei ze.

De vrouw werkt nog steeds bij de MIVB en kreeg er sinds de aanslagen verschillende functies, die vaak niet aan haar situatie waren aangepast. Ze kreeg ook kwetsende commentaren van collega's die niet begrepen wat ze had meegemaakt.

Bovendien voerde ze een strijd met de verzekeraars, die haar dossier verward hadden met dat van een collega. Daardoor werd ze in september 2016 op de hoogte gebracht dat ze niet meer gedekt was door de arbeidsongevallenverzekering. Vandaag nog is de vrouw in een juridische strijd verwikkeld met haar verzekeraar over die fout.

15.16: MIVB-medewerkster getuigt over hoe zoontje zich zorgen maakte om haar

Maryse Masset (41), magazijnierster bij MIVB, heeft getuigd over de impact die de aanslag in metrostation Maalbeek op haar heeft gehad, maar ook op haar familie. Toen ze haar zoontje die namiddag was gaan afhalen op school, lag hij bang, ineengedoken in de klas. Het kind had gehoord over de aanslag in Maalbeek, maar wist niet of zijn mama oké was.

De vrouw was op 22 maart 2016 net twee dagen uit bevallingsverlof. Ze werkte bij de MIVB normaal als metrobestuurster, maar op dat moment zat ze nog in een soort gewenningsperiode, waarbij het haar functie was om in de stations reizigers voort te helpen. Ze hoorde de knal van de explosie in Maalbeek toen ze een luchtje aan het scheppen was aan metrostation Kunst-Wet, waar ze die dag aan het werk was.

Masset getuigde over hoe ze onmiddellijk hielp met de evacuatie van Kunst-Wet. Daarna ging ze om te helpen naar Maalbeek, waar een veiligheidsagent haar afraadde om naar beneden te gaan. "Je bent er niet klaar voor om dat te zien", zei de agent.

De vrouw getuigde over de vreselijke taferelen die ze niettemin bovengronds zag. Ze bleef er tot ze hoorde dat menselijke resten naar boven gehaald zouden worden. Ze vertrok toen naar station Schuman, waar een collega haar opzocht om te kijken hoe het ging met haar, en haar naar huis bracht.

De vrouw getuigde hoe ze zich "compleet in de steek gelaten" voelde die dag door de MIVB, omdat personeelsleden als zij geen instructies kregen. Toen de MIVB psychologische hulp aanbood, was dat ook vaak met een andere psycholoog. "Ik hield er daarom mee op", zei ze.

Nadat de vrouw haar baby had gezien, die bij haar ex-vriend was, ging ze haar oudste zoontje van school halen. Ze barstte op de zitting in tranen uit toen ze toonde hoe ze het kind bang, ineengedoken zag zitten in de klas. Een leerkracht had de klas verteld over de aanslagen, maar het kind wist al die tijd niet of zijn mama oké was. "Toen hij me zag, vloog hij me in de armen."

Daarna vertelde de vrouw nog dat ze haar aandacht na de aanslagen volledig op haar jongste kind had toegespitst. "Een grote fout", klonk het. Ze getuigde hoe haar oudste kind haar op een gegeven moment, nadat het twee zelfmoordpogingen had ondernomen, vroeg om hem aan te kijken en zei dat hij er ook nog was. "Ik had een bubbel gecreëerd. Er zijn zo twee jaar van zijn leven verloren. Hij had natuurlijk ook alles op tv gezien", zei de vrouw, die zei dat ze het zichzelf niet kan vergeven.

Masset heeft het gevoel dat het ondertussen wel goed gaat met haar, ook al had ze in de aanloop naar haar getuigenis nog angstaanvallen en nachtmerries. Ze werkt momenteel als magazijnier in metrostation Delta. Ze merkte op dat daar ook in een depot het metrostel bewaard wordt waar de zelfmoordterrorist zich opblies. "Het is moeilijk. We zouden het graag hebben dat het gedaan zou zijn en het er niet langer zou staan", besloot ze.

15.09: Jury beraadslaagt over schuld in juli, over eventuele straffen in september

In het assisenproces over de aanslagen van 22 maart 2016 zal de jury in juli beraadslagen over de schuld van de tien beschuldigden. In september zullen de eventuele straffen worden bepaald. Dat heeft voorzitter Laurence Massart woensdag aangekondigd.

Als alles volgens plan verloopt, zou de beraadslaging over de schuld van de beklaagden in juli moeten plaatsvinden, vóór het gerechtelijk verlof van 1 tot 31 augustus. "Koop geen vliegticket voor 1 augustus," waarschuwde Laurence Massart de juryleden. "We weten niet hoe lang het zal duren, maar we zullen de tijd nemen die nodig is."

Als minstens een van de tien beklaagden schuldig wordt bevonden, zullen debatten en beraadslagingen over de strafmaat nodig zijn. Die zullen in september plaatsvinden. "Het zou niet redelijk zijn om ze in juli te plannen, zelfs als de beraadslaging over de schuld snel wordt afgerond", aldus de voorzitter.

Massart verwees voor de opgeschoven timing naar de twee maanden uitstel voor de aanpassing van de beschuldigdenbox en de discussies over de naaktfouilles van de beschuldigden.

14.08: Moeder slachtoffer over beschuldigden: "De boodschap leek wel binnen te komen"

Jeannine Luypaert, de moeder van dodelijk slachtoffer Fabienne Vansteenkiste, heeft woensdag op het proces van de aanslagen van 22 maart 2016 tijdens haar getuigenis verschillende keren in de ogen van de beschuldigden gekeken. "Ik had wel het gevoel dat de boodschap binnenkwam", zei ze na afloop.

Luypaert (85) vertelde in de voormiddag, vergezeld van verschillende leden van haar familie, over hoe zij 22 maart 2016 beleefd heeft. Haar dochter werkte die dag op de luchthaven en na de aanslagen kon niemand haar bereiken. Daarna volgden drie lange dagen, tot vrijdagnamiddag de bevestiging kwam dat Fabienne de aanslagen niet overleefd had. "Fabienne is een gemis en dat zal heel ons leven zo blijven. We zijn gelukkig een hechte familie", aldus de moeder.

"Vandaag zetten we ons leven verder, zo had Fabienne het ook gewild", zei Luypaert ook. "Ze zit in mij, ze leeft in mij, dat geeft me moed."

Ze vertelde ook hoe zij en haar echtgenoot, die er woensdag niet bij was, erg verschillend omgaan met de pijn van het overlijden van Fabienne. "Mijn man is veel introverter, hij kropt alles op. Dat is voor mij ook moeilijk, want ik kan er met hem niet over praten", zei ze in de rechtbank. Gelukkig had Fabienne haar ouders overtuigd om in een serviceflat te gaan wonen, zodat de vrouw omringd is door andere mensen met wie ze wel kan praten.

"Het heeft deugd gedaan om mijn verhaal hier te komen vertellen aan iedereen, aan de jury", zei ze ook na haar getuigenis. Hoe ervoer ze de aanwezigheid van de beschuldigden? "Ik heb regelmatig in hun ogen gekeken en ik had toch het gevoel dat de boodschap bij hen binnenkwam", zei ze. "Ze lijken toch te luisteren."

13.40: "Om vergiffenis moet je vragen", zegt Philippe Vansteenkiste

"Zonder dat de beschuldigden erom vragen is het heel moeilijk om vergiffenis te schenken." Dat heeft Philippe Vansteenkiste, broer van de in Zaventem overleden Fabienne Vansteenkiste, woensdag gezegd tijdens het proces van de aanslagen van 22 maart 2016.

De getuigenis van de familie Vansteenkiste woensdag viel op: de moeder, broer, schoonzus, twee kinderen en de schoonzoon van Fabienne kwamen allemaal samen getuigen. "Het is belangrijk dat de familie samen is, maar mijn vader ontbreekt. Ik heb al horen zeggen dat de slachtoffers de moed niet hebben om te komen, maar zij mogen niet vergeten worden. Het is niet dat ze de moed niet hebben, maar ze zijn nog aan het overleven." Sommige slachtoffers hebben ook hard gewerkt om zichzelf weer op te bouwen de afgelopen jaren, zegt hij, en willen door het proces hun fragiele toestand niet breken.

"Het is ook belangrijk om uit de slachtofferrol te stappen en je te re-integreren in de maatschappij. We hebben maar één leven en zo tonen we aan dat ze ons niet breken", zei hij ook in een reactie na de zitting.

Vansteenkiste, ook voorzitter van slachtoffervereniging V-Europe, heeft zich na de aanslagen verdiept in terreurgroep IS. Hij leerde dat een terreurgroep wil dat mensen lijden, dat ze huilen. "Huilen is vandaag heel moeilijk voor mij, ik wil hen die voldoening niet geven. En we moeten ook onze waardigheid weer opbouwen. Maar we moeten ook kunnen huilen, de maatschappij moet begrijpen wat we meemaken."

Er wordt ook veel gesproken over vergiffenis tegenover de beschuldigden, besloot Vansteenkiste. "Dat is een mooi woord en een mooie filosofie, maar wat is het nut om het hen te vergeven als ze er zelf niet om vragen? Ik ben nabestaande, ik had graag aan Fabienne gevraagd of ze hen wilde vergeven, maar dat kan ik niet."

13.23: Familie van overleden Fabienne zal haar blijven missen: "Papa, waar is jouw mama?"

Op het proces over de aanslagen van 22 maart 2016 heeft de familie van de in Zaventem omgekomen Fabienne Vansteenkiste, toen 51 jaar, getuigd hoe ze de warme vrouw hun leven lang zullen blijven missen. Haar zoon Laurens hield het hart vast voor de vragen van zijn toekomstige kinderen: "Papa waar is jouw mama?"

Als een hecht blok zat de familie van Fabienne Vansteenkiste woensdagvoormiddag voor voorzitter Laurence Massart. De destijds 51-jarige check-inbediende bij Aviapartner had net haar shift afgerond om 8 uur, toen de bommen afgingen in de vertrekhal. Moeder, broer, zoon, dochter, schoonzoon en schoonzus, allemaal wilden ze vertellen over "de rots waarop onze familie gebouwd was".

Voor haar zoon, neuropyscholoog Laurens van Calster (38), was ze iemand die er altijd was voor anderen en veel mooie momenten bracht. "Ik rekende op mijn mama op moeiijke momenten. Dit heeft mijn leven, ook professioneel, overhoopgehaald." De dertiger heeft nog geen kinderen, vertelde hij, maar maakt zich al op voor moeilijke vragen: "Papa, waar is jouw mama?"

De moeder van Fabienne, de 85-jarige Jeannine Luypaert herinnert zich dat ze op de dag van de aanslagen aan het onbijten was met haar man, toen ze op de radio het nieuws hoorde. Ze belde meteen haar schoonzoon: "Fabienne is toch niet aan het werken?" "Jawel", antwoordde hij, "maar ik kan haar niet bereiken." De hele familie kwam uiteindelijk samen bij Luypaert thuis. Uiteindelijk duurde het dagen, tot vrijdagnamiddag, tot ze het tragische nieuws hoorden. "Fabienne is een gemis en dat zal heel ons leven zo blijven. We zijn gelukkig een hechte familie."

Volgens Luypaert had haar dochter een voorgevoel. "Een week eerder had ze gezegd dat ze dacht dat er iets ging gebeuren. Ze had ook aangedrongen dat we eindelijk zouden verhuizen naar een serviceflat, het leek of ze alles op orde wilde voor ons."

Dochter Jesca van Calter was korter van stof. Over hoe ze zich voelde, wilde ze niet veel kwijt omdat de beschuldigden "dat niet moeten weten". "Ik vergeef hen niet, ze mogen rotten in de hel. Mensen zullen altijd vechten voor onze waarden. Liefde, vriendschap en familie zal altijd sterker zijn dan wat zij willen aanrichten. Ik ben een trotse dochter." Opvallend moment tijdens de getuigenis van de man van Jesca, schoonzoon Thomas Savary (36): hij vroeg de voorzitter of hij een masker van hun dochter mocht tonen. "Dit heeft ze gemaakt tijdens kunsttherapie. Op de binnenkant staan de gevoelens die ze niet laat zien, zoals 'bang', 'gevoelig', 'triest', 'gestresseerd'. Op de buitenkant schreef ze wat ze wel toont, zoals 'mooi', 'beter', maar ook 'super moeke'. Ze speelde vroeger vaak verstoppertje met Fabienne, om zich te verstoppen voor de stoute mensen."

Voor haar schoonzus hebben de aanslagen een "zwart gat" achtergelaten. "Fabienne wou altijd mensen helpen, mensen door moeilijke momenten sleuren, ze was enorm lief. De wereld is somberder en donkerder zonder haar."

12.03: "Ze hebben de Wonder Woman in mij gedood"

Fotografe Nathalie Dexpert is ongedeerd gebleven bij de aanslag in Zaventem, maar de daders hebben die dag wel de "Wonder Woman" in haar gedood, zoals ze zichzelf noemde voor haar kinderen. "De kracht die ik had, heb ik niet meer", zei ze.

Nathalie Dexpert was de eerste die woensdag kwam getuigen op het assisenproces over de aanslagen van 22 maart 2016, als overlever van de aanslag in Zaventem. Ze getuigde in haar eentje voor het hof en kreeg het daarbij vaak moeilijk.

Dexpert getuigde hoe ze die ochtend terugkeerde van een weekend met vrienden. Normaal reist ze via de luchthaven van Rijsel, maar omdat daar een staking aan de gang was, en ze die dag een opdracht had die ze niet wou missen, keerde ze uitzonderlijk terug via Zaventem. Dexpert begaf zich naar de bagagebanden toen ze de eerste ontploffing hoorde. Verder is het heel wazig in haar hoofd over wat er toen gebeurde. Wel herinnert ze zich de paniek die bij haar toesloeg toen ze zag dat de uitgang, bij de douane, gesloten was. Achteraf bekeken weet ze dat die door de luchthaven zelf werd dichtgedaan, maar toen dacht ze dat "zij" het waren, de aanslag op de Bataclan in gedachten, en dat ze met kalasjnikovs beschoten zouden worden.

Haar ouders brachten haar terug thuis. Een dag later stond haar mama al snel weer bij haar, nadat ze het nieuws hadden gezien en zich toen pas realiseerden wat er echt gebeurd was. "Die dag was het begin van het einde, het einde van wie ik was", zei Dexpert, die bij een vriendin was blijven slapen. "Toen ik die dag opstond, gedurende een fractie van een seconde, voelde ik de terreur in mijn lichaam. Het was zo erg dat het pijn deed. Ik huilde aan een stuk door. Ik belde de dokter. De persoon die ik was, was vernietigd. Het had een enorme impact op mijn leven en dat van mijn kinderen."

Dexpert getuigde dat ze haar baan als fotograaf opgaf. Ze had niet meer de energie om de concurrentie aan te gaan met andere freelancers. Ze maakte zichzelf wijs dat ze haar baan niet graag meer deed. Tegelijkertijd voelde ze zich schuldig dat ze zich zo slecht voelde, omdat anderen gewond waren geraakt, omkwamen of iemand verloren. Toen ze daarna een andere baan had, was ze constant op haar hoede, angstig, dacht ze dat ze zou vermoord worden als een klant de deur toedeed. Dexpert kwam dertig kilo aan, verloor haar zelfvertrouwen. Toen ze bij haar vriendin verbleef, en hoorde hoe een glascontainer zou geleegd worden, barstte ze in tranen uit, "tranen van terreur" noemde ze die. Nog altijd hoort ze geluiden veel scherper dan ze zijn.

"Ik was een moedige vrouw, ik was altijd positief", zei ze. "Ik dacht: als je positief bent, trek je het positieve aan. Ik richtte mij altijd weer op, ook al is het leven niet makkelijk. Aan mijn kinderen zei ik soms dat mama Wonder Woman was. Maar ze hebben die dag Wonder Woman gedood. Je kan lachen met het beeld, maar de kracht die ik had, heb ik niet meer. Ik ben moe, uitgeput."

Dexpert vertelde hoe haar zoon, toen dertien jaar, haar al vlak na de aanslagen vroeg wat er aan de hand was. Drie weken later moest ze hem gaan ophalen op school, nadat er in zijn school een oefening was rond een mogelijke aanslag. "Hij was toen erg gestresseerd. Hij zei dat hij zich had gerealiseerd welke angst ik die dag had gehad. Hij zei ook dat hij toen besefte dat hij zijn mama had kunnen verliezen."

De vrouw getuigde dat haar kinderen haar hand vastgrijpen als ze zien dat ze het moeiljk krijgt op straat. "De rollen zijn omgekeerd. Het is niet iets dat je je kinderen toewenst", zei Dexpert, terwijl een jongeman op de achterste rijen in de zaal, voorbehouden voor het publiek, aan het huilen was.

De toekomst kijkt Dexpert hoopvol tegemoet. Ze wil eerst en vooral therapie volgen, samen met haar kinderen, omdat ze zich voortdurend ongerust maakt over hen. Maar ze zei ook dat de terroristen "nooit zullen ze winnen". "Ik neem de tijd die nodig is om me weer op te bouwen, in de persoon die ik wil en fier is", klonk het.

10.12 uur: Bilal El Makhoukhi afwezig door ziekte

Beschuldigde Bilal El Makhoukhi is woensdag afwezig door ziekte op het proces van de aanslagen van 22 maart 2016. Dat heeft voorzitter Laurence Massart gezegd bij aanvang van de zitting.

Virginie Taelman, de advocate van El Makhoukhi, heeft haar cliënt nog niet gehoord, maar kreeg woensdag wel de bevestiging dat El Makhoukhi sinds dinsdagavond ziek was. De voorzitter vroeg daarop of de beschuldigden een naaktfouille zonder kniebuiging hebben ondergaan en of ze een verduisterende bril op hadden bij hun overbrenging van de gevangenis naar de rechtbank, en niet meer in het Justitia-gebouw zelf. De vragen zijn aangepast sinds de uitspraak in beroep maandag over de overbrengingsvoorwaarden van de beschuldigden.

Buiten El Makhoukhi zitten alle beschuldigden in de box. Ook Smail Farisi is woensdagochtend aanwezig, zijn jongere broer Ibrahim niet.

8.49 uur: Metrobestuurder komt getuigen

De dag begint met de laatste getuigenissen van de slachtoffers en nabestaanden van de aanslagen op Brussels Airport. Onder hen de familieleden van Fabienne Vansteenkiste, die werkte bij Aviapartner op de luchthaven en om het leven kwam bij de tweede ontploffing.

Vanaf de late voormiddag is het vervolgens aan de slachtoffers en nabestaanden van Maalbeek, onder wie de bestuurder van de metro waar Khalid El Bakraoui zijn bom liet ontploffen en de bestuurder van de metro die op het moment van de aanslag in de tegenovergestelde richting in de tunnel aan het rijden was. De dag wordt afgesloten met de de nabestaanden van dodelijk slachtoffer My Atlegrim.