Goose slaat vleugels uit in uitverkochte AB

Goose had behalve de MIA’s voor beste artwork en beste dance gerust ook die voor beste liveact mogen binnenrijven. Hun nieuwe album Synrise mag dan meer inzetten op melodie dan op kopstoten, live speelt het viertal nog steeds dance met de panache van een rockband.

De dancerockstorm die de Kortrijkzanen enkele jaren geleden samen met onder meer Justice, Klaxons en MSTRKRFT ontketenden is ondertussen wat gaan liggen, maar de vleugels van Goose blijken voldoende draagkracht te hebben om nog een tijdje te blijven vliegen. Meer nog, op het eind vorig jaar uitgebrachte Synrise is de groep erin geslaagd om zich op een knappe manier heruit te vinden.

De harde electropunk van hun debuut Bring it on, waarmee ze in het zog van Soulwax tot ver buiten de landsgrenzen scoorden, heeft plaatsgemaakt voor een genuanceerder geluid. Melodieuze synth-lagen en verfijnde arrangementen brengen de elektronische new wave van Depeche Mode en The Human League of zelfs de etherische electro van Vangelis in herinnering.

"Klopt," zegt zanger Mickael Karkousse. "Dat is muziek die we wel onbewust kenden, maar waarvan we nooit wisten wie ze gemaakt had. Voor ons is dat een beetje de soundtrack van onze jeugd, het geeft een warm gevoel om die geluiden terug te horen. Vangelis is misschien wel fout, maar daar hebben we geen probleem mee. (Lacht) We hoeven niet de coolste band ooit te zijn."
Zijn er grote discussies geweest over de koerswijziging?

Mickael Karkousse: Nee, absoluut niet. We laten de muziek spreken en maken er voor de rest weinig woorden aan vuil. Er moet een vonk zijn als we een nummer met z'n vieren spelen. Als die er niet is, laten we het vallen.

Eigenlijk droomden we er al ten tijde van Bring it on van om een plaat als Synrise te maken. Dit album heeft ons vooral veel vrijheid gegeven, net omdat we kiezen om melodieus te gaan of tristesse op te zoeken.

Jullie hebben de productie opnieuw zelf gedaan. Op basis van jullie internationale reputatie zou ik denken dat producers met faam rijendik stonden aan te schuiven.
Karkousse: Aanvankelijk dachten we dat de vernieuwing voor Goose zou liggen in de samenwerking met iemand anders, daarom hebben we een tijdje geprobeerd om een producer aan de haak te slaan. Maar ofwel klikte het niet, ofwel zat het slecht qua timing. Philippe Zdar van Cassius was wel geïnteresseerd, maar hij had net te veel producties achter de rug en wilde uitblazen. Naarmate de plaat vorderde, groeide het besef dat we de klus zelf konden klaren door een tandje bij te steken.

Jullie gebruiken synths uit de jaren 1980. Is dat zoiets als oude gitaren, met de jaren verzamelen ze meer patina?
Karkousse: We gebruiken die instrumenten al heel lang, het leuke is dat ze een beetje onaf klinken. Op Bring it on zijn we ze beginnen te vervormen, zodat ze bijna als gitaren klonken. Maar nu hebben we die synths in hun puurheid gebruikt. Inpluggen, wat aan knoppen draaien en dan zien wat er gebeurt. Je zou kunnen zeggen dat we de organische kant van de machine hebben laten spreken.

Dat klinkt gek voor een electroband, vooral rockacts gaan op zoek naar dat organische.
Karkousse: Wij zijn begonnen als rockgroep, en dat zit er nog steeds in. Alleen hebben bands als Zoot Woman en Les Rythmes Digitales ons qua geluid een andere richting in geduwd. We wilden een rockband zijn met de impact van de dj, waarbij de mensen uit de bol konden gaan en dansen. Nu is dat de normaalste zaak geworden, maar toen we begonnen niet. Toen wij in de Fabric (bekende Londense club, tz) gingen spelen, hadden daar amper liveacts gestaan. Nu gebeurt dat bijna ieder weekend.

We spelen wel op synths, maar voor ons zijn dat gewoon instrumenten. Veel elektronische acts hebben een beperkt aantal instrumenten of doen alles op de computer. Wij niet, we zijn een echte band. We hebben geprobeerd om de songs 'live' op te nemen, wat niet wil zeggen dat we altijd met vier tegelijk in de studio stonden te spelen, maar wel dat we niet elke take gingen zitten verknippen omdat er foutjes inzaten.

Toen jullie Bring it on uitbrachten, behoorden jullie tot een erg hippe scene met onder meer Justice en Digitalism. Voelt het raar aan om niet meer in dat brandpunt te zitten?
Karkousse: Nee, het is zelfs bevrijdend. Na verloop van tijd speel je altijd met dezelfde mensen in dezelfde context. Synrise overstijgt dat. Ik denk dat we nu wat meer kunnen teruggaan naar rockclubs. Onze show evolueert ook in die richting, het is weer meer een klassieke set. Die hoeft niet meer per se met honderd per uur te knallen en te verdrinken in de strobo's, er mogen ook gewoon mooie melodieën passeren.

Thomas Mars van Phoenix zei onlangs dat hij ooit in een creatieve impasse was geraakt nadat hij het album Voodoo van D'Angelo had gehoord. Ben je zelf ook ooit verlamd geweest door de creativiteit van iemand anders?
Karkousse: Vroeger had ik dat meer dan nu. Ik had het er pas nog over met Bert (Libeert) en Dave (Martijn). Ofwel zijn we totaal niet meer mee met wat er leeft, ofwel gebeurt er niets boeiends. Die scene waarin we ons drie jaar geleden begaven bestaat niet meer, maar er is nog niets anders in de plaats gekomen. Dubstep misschien, maar dat staat ver van ons bed. We wachten op een groep of dj of producer die ons omverblaast. Maar er is ruimte voor vernieuwing, en dat is dan weer positief.

Jullie werden onlangs bekroond met twee MIA's, waaronder die van beste artwork voor de hoes van Synrise. Die is ontworpen door de grote Storm Thorgerson, bekend van zijn werk voor Pink Floyd. Hoe haal je zo iemand binnen?
Karkousse: Gewoon een mailtje sturen. (Lacht) Echt waar, en eigenlijk was dat net wat hem over de streep trok, want hij haat platenfirma's en managers omdat die alles heel moeilijk maken. Voor hem was het een verademing om rechtstreeks met de artiest te kunnen praten.

Kende je zijn werk?
Karkousse: Vooral Dave (Martijn). Die is muziek beginnen te spelen door Pink Floyd. David Gilmour was voor hem de start van zijn muzikale ambities. (Lacht)

Hoe gaat hij te werk?
Karkousse: Eerst heeft hij naar de rough mixes van Synrise geluisterd. Daarna wilde hij uitvoerig met ons praten, over ons als band, over onze ambities enzovoort. Gemakkelijk waren die gesprekken niet. Hij kwam aandraven met vragen die nog niemand ons had gesteld, en hij deed ons nadenken over dingen waar wij als groep nog nooit hadden over nagedacht.

Zoals?
Karkousse: O, van die filosofische dingen als gesteld dat we een bos zouden zijn, of we dan meerdere bomen zagen of één boom.

En?
Karkousse: Één boom. (Lacht)

wanneer:11 & 12/2/2011 om 20.00
tickets: SOLD OUT
meer: AFTERPARTY with Goose DJ Set, 12/2, 23.00, K-NAL, www.k-nal.be