Het Welkenraedt-gevoel van Yevgueni

Bij hun vorige album trad Stef Kamil Carlens nog aan als onzichtbaar zesde groepslid, maar op Welkenraedt neemt Yevgueni hem als producer onder de arm. Een prima zet, want hij verlost de groep van zijn ietwat brave muzikale imago en geeft hun Nederlandstalige pop een robuust kantje.

"Na een paar platen maak je jezelf wijs dat je vooral zelf tevreden moet zijn, en dat is ook wel zo. Maar toch hou je rekening met de kritieken. Artistiek sta je daar misschien boven, maar je weet ook wel dat je zomer daar voor een stuk van afhangt, en dat je fans meestappen in het verhaal of niet. Nu, wij zijn zelf heel tevreden!" Klaas Delrue blinkt. Hij is, terecht, ingenomen met Welkenraedt, de vierde cd al van Yevgueni. Tekstueel vindt de zanger almaar beter zijn weg, en nu passen ook muzikaal de puzzelstukken in elkaar. De groep stuurt steeds verder weg van het kleinkunstetiket dat hij lang opgeplakt kreeg, en laat een rijk, volwassen popgeluid horen. Stef Kamil Carlens investeert in fijnzinnige details, een zingende zaag in 'Hofstraat', percussie op een kartonnen doos in 'Verder zonder haar', en voegt warme blazers en koortjes toe. Gitaren mogen schuren. 'Zalige zot', een geslaagde cover van Eels met een borstelige Jan De Wilde als sparringpartner, geeft aan dat de verbreding op het goede spoor zit.

Is dat avontuurlijkere klankenpalet louter de verdienste van Stef Kamil Carlens?
Klaas Delrue: Dat is de meest evidente uitleg, maar het komt ook door onze andere manier van werken. We hebben onszelf meer tijd gegeven, om door te doen tot we het goed vonden. Drie dagen opnemen, wat tijd laten passeren en dan ons er weer aan zetten. Met Wouter (Van Belle, die de eerste drie albums producete, tz) maakten we platen in één tijdspanne, het organische geheel was belangrijk. Stef Kamil nam zijn tijd om telkens weer nieuwe ideeën aan te brengen of dingen bij te sturen. Zelfs in de studio - hij heeft ons op kosten gejaagd! (Lacht)

We zijn hier nu toch, onze vorige cd, had ook wel al ruwe kantjes, maar nu vinden we dat we daar halfweg zijn blijven steken. De songs die ik aanbracht zaten nog te veel in die chansonstructuur, strofe-refrein-strofe-brugje enzovoort, terwijl ik nu meer en meer de deur openzet voor internationale invloeden. Ik ben ook niet meer bang om een nummer uit te werken voor de tekst klaar is. Met een onaf liedje aan de slag gaan kan op het einde van de rit zelfs iets veel spannenders opleveren.

De cd heet Welkenraedt. Voor veel treingebruikers is dat een mythisch eindpunt, waar je enkel als verdwaalde reiziger terechtkomt. Wat betekent die plek voor jou?
Delrue: Ik heb geleerd om mij minder druk te maken om dingen die gebeuren buiten mijn controle, bijvoorbeeld in slaap vallen op de trein, je bestemming voorbijrijden en dan een gat moeten vullen. De gemiddelde Vlaming zal eerst wel "fuck!" roepen omdat hij drie uur kwijt is, maar eigenlijk kun je er ook iets plezants van maken. De voorbije jaren heb ik geleerd om dingen los te laten. Dát is het Welkenraedt-gevoel: het is mijn eigen stomme schuld dat ik hier terechtgekomen ben, maar het is niet over de hele lijn slecht dat ik hier een paar uur moet slijten. Nu, Welkenraedt is niet meteen de plek om heel je leven door te brengen. (Lacht) De toeristische dienst van de streek heeft ons zélf afgeraden om ernaartoe te trekken!

Uit We zijn hier nu toch sprak een sterk 'is dit het nu?'-gevoel. Ben je meer tevreden met je plek nu?
Delrue: Loslaten is één ding, maar je moet je ook leren beseffen dat je grotendeels zelf in de hand hebt of je je goed in je vel voelt of niet. Tegenover een aantal zaken sta je natuurlijk machteloos, maar voor een groot stuk heb je wel controle. Wij zijn hier nu toch benaderde het leven vanuit de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. De keerzijde van het doel bereiken, eigenlijk. Je merkt dat je niet noodzakelijk de gelukkigste mens ter wereld bent omdat je ondertussen een bekende artiest bent, en dat je op Dranouter op het hoofdpodium hebt gespeeld waar je als achtjarige van droomde. Dat heb ik van mij afgeschud, iets wat songs als 'Welkenraedt' en 'Propere ruiten' uitdrukken.

Treinen sporen vaak door je songs. Is de trein, zoals het in De helaasheid der dingen mooi werd verwoord, de ultieme blik op de achterkant van de wereld?
Delrue: Voor mij is het een moment van rust. Je moet niet letten op de weg, je kunt gewoon naar buiten kijken. Als ik een boek mee heb raak ik meestal niet verder dan een paar bladzijden, ik heb voldoende aan wat ik door het raam zie. Als je altijd hetzelfde traject volgt, begin je inderdaad een zeker voyeurisme te ontwikkelen.

Dwingt je bestaan als songschrijver je in de rol van observator?
Delrue: Ik ben heel erg op mijn hoede voor beroepsmisvorming. Ik wil nog genieten van de muziek zonder dat ik zelf iets aan het maken ben. Tekstueel ook. Je moet vermijden dat je constant door het leven loopt en zaken oppikt die leuk zouden kunnen zijn in een song. Nu, vroeg of laat duiken die dingen toch op. 'Hofstraat' is het toppunt van beschrijving. Het is een rit met de auto langs visuele mijlpalen die in mijn geheugen gegrift staan. Ik hoor nu dat dat zo persoonlijk is dat het universeel wordt, en dat is misschien wel een les als songschrijver. In het verleden schreef ik toch altijd meer met een rem op.

De geëngageerde songs van Aan de arbeid lijken van tafel geveegd. Hebben we geen boodschap meer aan boodschappen?
Delrue: Ik vind niet dat die verdwenen zijn, ze zijn beter verstopt. Dat is een uitdaging, een thema aankaarten maar ook een sterk verhaal brengen dat over iets anders zou kunnen gaan. In 'Elisa' zeg ik wel dingen die over de politiek gaan, maar ook gewoon over je buurman. We hebben allemaal iets te veel meningen, soms is het ook goed om te zeggen dat je het niet weet. Nu, voor sommige mensen is 'Was er maar iemand' ook een politiek statement. (Lacht)

Jullie bereiken een breed publiek, maar met je Nederlandstalige pop kun je niet op Studio Brussel terecht. Vind je dat jammer?
Delrue: Minder dan vroeger. Natuurlijk, als je een Rock Rally-finalist bent en je hebt Humo en StuBru mee, dan heb je minstens al één fantastische zomer. Maar wij kunnen lezen dat we na vier platen nog altijd groeien. En dat geeft een enorme kick.

wanneer: 24/3/2011 • 20.00
tickets: €16/19