Jonge Vlamingen organiseren minifestival op wachtplekken

Vier zussen en broers, hun neef en nog een buurmeisje. Allen Vlaamse twintigers die verknocht zijn aan Sint-Joost. Omdat er in hun geliefde gemeente te weinig uitgaansmogelijkheden zijn, organiseren ze zelf een minifestival, in plekken waar mensen wachten.

S amen zouden ze de cast kunnen vormen van een luchtige soap over het wel en wee van een paar jonge Vlamingen die in Brussel zijn komen wonen, niet in de Dansaertbuurt, wel bij het Houwaertplein. Friends in Sint-Joost. Even de personages voorstellen. Centraal staat de uit Gent afkomstige familie Sturtewagen. Dat zijn Rik, de oudste en violist, Eva, consultant, Anouk, harpiste, en Jasper, die momenteel in Sint-Petersburg woont en dus even uit beeld is.

Anouk woont in een huurhuis op nummer 12 van de Uurplaatstraat, dat ze deelt met neef Benjamin, ook een Sturtewagen en diplomaat in spe. Anouks broers en zus hebben de afgelopen jaren ook in dit huis gewoond, maar de oudste twee zijn inmiddels opgeschoven naar de Bergopstraat, een eindje verderop in de gemeente.
En dan is er nog het buurmeisje van de Uurplaatstraat 14, Annelies Hemelsoet, radioreporter. Zij kwam twee jaar geleden in de straat wonen. "Op een dag probeerde haar vriend een boom te snoeien, wat met het nodige gevloek gepaard ging. Vlaams gevloek. Toen hebben we hen maar uitgenodigd voor een feestje. Ze gingen als laatsten weg," vertelt Benjamin over het begin van de vriendschap.

Hoewel heel wat mensen huiveren voor Sint-Joost, hebben Hemelsoet en de Sturtewagens het er erg naar hun zin. Nochtans vinden ze het niet zo makkelijk om, buiten de groep Vlamingen om, contact te leggen met de buurtbewoners. "Op feestjes ben je geneigd de Vlamingen uit te nodigen. In Gent woonden we in de Muide, ook een Turkse wijk, en ook daar hadden we weinig contact met de buurt. Dat is toch absurd," zegt Anouk.

Het probleem is dat er in Sint-Joost geen echt uitgaansleven is. Daarvoor ligt de gemeente volgens Rik te dicht bij het centrum. "Er is van alles, maar niet voor ons," meent Annelies. "Je hebt natuurlijk JazzStation, maar dat is niet elke dag open. Voor de Botanique moet je een kaartje hebben. De theehuizen zijn alleen voor mannen."
Benjamin: "Er zijn hier geen cafés, wel vzw's. Ik ga weleens voetbal kijken bij de Turk op de hoek, maar je kunt er geen pint bestellen, je drinkt er zoete apple tea. Iedereen doet hier zijn ding, de Turken, de Koerden. De enige plek waar ik weleens iemand ontmoet, is de wasserette."

De wasserette speelt dan ook niet toevallig een rol in het project dat de jonge Vlamingen hebben opgezet: de organisatie van een muziekfestival. Dat begon zo: Eva mocht na een paar jaar hard werken van haar baas gedurende drie maanden een project van haar keuze realiseren. Ze wilde iets kleinschaligs met muziek doen. Ze praatte erover met haar familie en vrienden, die meteen enthousiast waren. Al gauw werd het plan groter en groter. Tot broer Jasper het woord 'festival' in de mond nam. Niet zomaar een festival. Het zou een laagdrempelig, grotendeels gratis muziekfeest worden in en voor Sint-Joost. Een middag en avond zou er jazz, klassiek en wereldmuziek klinken op plaatsen in de gemeente waar doorgaans gewacht wordt: de wasserette, de bushalte, de hotellobby. Ze zochten een naam, Tête à Tijd, vonden een datum, 30 april, en richtten een vzw op. Eva werd voorzitter, Rik penningmeester, Annelies secretaris. Dat was in augustus. In acht maanden zetten ze het hele festival op poten. Artiesten uitnodigen, locaties vinden, sponsors zoeken, reclame maken. "We hebben het behoorlijk profes­sioneel aangepakt," vindt Rik. "En dat komt vooral doordat onze familie niet alleen maar muzikanten telt."

Zelf is hij, samen met Anouk, op zoek gegaan naar de artiesten. "Het is een mix geworden van mensen die we kennen en mensen die we absoluut wilden. Maar allemaal hebben ze op de een of andere manier wel iets met Sint-Joost."

Clashes
De locaties zijn ook gevonden: het wassalon aan de Steurssquare, coiffeur Tout Tif op het Houwaertplein, een theehuis aan de Leuvensesteenweg, het Gesù-klooster dat bezet is door asielzoekers die wachten op papieren en, er recht tegenover, de lobby van het blitse Bloom-hotel. Soms is de muziek aangepast aan de plek: de wasserette krijgt een 'strijk'-kwartet op bezoek, de kapper een tenor.

En dan is er natuurlijk ook de straat. Anouk heeft al uitgeprobeerd hoe het is om op een druk kruispunt van Sint-Joost harp te spelen. "Er komt meteen volk op af, terwijl er anders voor klassieke muziek moeilijk publiek te vinden is."

Hoeveel volk verwachten de organisatoren op 30 april? Rik: "Moeilijk te zeggen. Sommige locaties zijn piepklein, daar kan maar een handjevol mensen in. Ook voor het avondconcert, in de nieuwe Ateliers Claus in de Rogierdoorgang, zijn er maar tweehonderd plaatsen. We hopen vooral dat er die dag in de straten van Sint-Joost een andere sfeer hangt."

Nu alles zo ongeveer in kannen en kruiken is, kunnen de organisatoren weer wat vrijer ademhalen. Want een heus festival in je vrije tijd in elkaar boksen is toch een hele klus gebleken. Het zorgde af en toe ook voor fikse clashes binnen de clan-Sturtewagen. "We zijn dat wel gewoon," zegt Eva. "Vroeger speelden we samen kamermuziek en gingen we elkaar ook regelmatig met de strijkstokken te lijf." Volgens Annelies is dat net het voordeel van een familie. "Ze maken ruzie, maar het wordt altijd weer bijgelegd."

Festival Tête à Tijd, met onder meer Pierre Anckaert, Charlotte Vandermeersch, Anne Niepold, Revue Blanche, La Femme Belge, Cordis Quartet, La Fanfare du Belgistan, zaterdag 30 april vanaf 15 uur. Meer op www.festivaltat.be