18de Fotosalon van fotoclub SAB

Je hoeft geen kilometers te lopen om harmonie tussen stad en natuur te vinden. Met zijn Nikon D300 met een 18/200-lens liep Dries Geyskens voor ons uit, die eerste lenteochtend. De Oude Kerk kreeg strijklicht van de vroege zon. Het nevelige Wilderbos zweeg stil en wijs. Klik-klik.

F otoclub SAB is de oudste en actiefste fotoclub van het gewest en heeft faam opgebouwd door onder meer tien keer de Ronde van Vlaanderen te hebben verslaan. Binnenkort houdt de club haar achttiende Fotosalon. Een goede gelegenheid om af te spreken voor een rondje ochtendfotografie.

De nevel hangt nog in de lucht als we de omhoogslingerende Groendreef aanpakken. Een aanrader. De retro-lantaarnpalen bij het cultuurcentrum Le Fourquet, de voormalige Brasserie de la Couronne, ze maken het plaatje van het oud-boerkozendorp af. "Wie mooie foto's wil maken, kan niet tot tien uur in zijn bed liggen," vindt Dries Geyskens, al een kwart­eeuw voorzitter van Fotoclub SAB en daarnaast ook voorzitter van de Vlaams-Brabantse fotokringen. "Geen van het dertigtal Brabantse fotoclubs heeft het geluk om, zoals wij, jaarlijks op een prachtige plek als de Oude Kerk, met haar prima belichting, te exposeren. Elke maandagavond komen onze clubleden samen om bij te leren, en hun passie te delen. Weten wat vlakverdeling is, kleurenharmonie, een compositie, sterke punten in de foto: dat alles hangt niet van het toestel af. Zowel digitale als analoge fotografie draait om basiskennis."

De gevel van het kerkje in romaanse stijl - in de twaalfde eeuw nog een kapel van de parochie Wemmel - oogt vlak, al vecht de witte steen om gezien te worden. Hoe neem ik hier een foto van, vragen we Geyskens. De kenner grijpt naar zijn toestel: "We komen beter over een uur of twee terug, als het zonlicht de gevel streelt met strijklicht. Maar kijk eens langs de Groendreef: we zien mooie lijnen die uitwaaieren en amper telefoonpaaldraden die hinderen. Je kunt alle soorten hinder - van auto's tot draden - weg-fotoshoppen. Terwijl ik zeg: fotografeer het dan niet. De helft weghalen uit een foto is de helft van de kwaliteit vergooien. Je kunt hier een beeld nemen van de hobbelige kasseien. De holle weg omhoog. De herhaling van de oude straatlantaarns. Van alle kanten springt de rust je in het oog."
Geyskens vindt deze lentedagen de beste, omdat het licht nog volop door de takken valt. "Over luttele weken krijg je massa's kruingroen, die donkere schaduwen projecteren en geen doorkijk gunnen." De blik gaat naar wilgenkatjes, priemende scheuten en ontluikend struikgewas langs de wandelput die het hellende Wilderbos in duikt. Goed zeven hectare aan bos, moestuinen, boomgaard en vennen met houten bruggetjes liggen hier.

We blijven op de autoarme bewonersstraat, de meer dan honderdvijftig jaar oude Groendreef. Achter de hagen gaat het van caravanbewoning tot riante villadomeinen, en de laatste hoevetjes uit een ver tuinbouwverleden. Nergens in de stad verzoenen de extremen zich zo innig. "Fotografie is schilderen met licht," zegt de clubvoorzitter. "Je moet alle vlakheid en eentonigheid mijden. Het rurale Berchem is nog goed voelbaar. De Ring heeft Berchem veertig jaar geleden afgescheurd van het hinterland, waardoor een groene buffer is ontstaan. Randbewoners komen de Ring niet over, en de stedeling zoekt meteen over de Ring de natuur op. Vandaar deze met rust gelaten oase."

Een lapje grond, bewerkt als volkstuintje, is omsloten door brol. "Er zijn van die mensen die hun domein afsluiten met alles, als het maar niets kost. Deuren, planken, kapotte raamkozijnen: milieuvriendelijk is anders." Verderop krabt een lapjeskat een vuilniszak stuk. Geyskens: "Zou een perfecte pose zijn met een 300 digitaal." En: "Werven en kerkhoven zijn altijd dankbaar," stipt hij nog aan als we met de postbode even uitrusten bij het oude kerkhof (1877-1960), vol historische oorlogsgraven. "Dit is niet het joodse kerkhof van Praag of Père-Lachaise in Parijs. Maar de Belgische vlagjes op de vrijwilligersgraven hebben het over ons erfgoed, onze geschiedenis. Heel sterk als beeld." Klik-klik.

We laten Kasterlinden met de oude linde (van omstreeks 1700) rechts liggen. Het voormalige duivenmelkerscafé Quièvrain (sic), een art-decopareltje uit 1934, moet op de foto. Klik-klik. Big Brother kijkt van achter een gordijn vragend toe. De stadsontwikkeling blijft verrassen als we plots naast een villa uit 1909 in de Hogenbosstraat - Villa Psychose in de volksmond - konijnen zien huppelen, en er een nieuwe kubistische villa opduikt. Wie hier woont, heeft het hoogste mediaan­inkomen van de gemeente. Het uitzicht blijft boeien, de stad valt niet te horen, maar ze kijkt je in de ogen. Klik-klik. De basiliek zweeft volledig boven het groen. De VRT-mast is te zien, achter de kantoor- en woontorens van het tussenliggende centrum. "De locatie is ideaal voor een foto-opdracht: combineer de stad met het landelijke leven. De Zavelput. De koeien. De skyline van woon- en kantoortorens. Berchem heeft met respect een stuk authenticiteit bewaard. Maar de stedeling verwacht ook extreem comfort en geen plattelandstoestanden. Een haan die kraait is uit den boze. Waarom moet de gemeente hier een voetpad pico bello houden als iedereen een stuk landelijke authenticiteit wil? We zijn nu eenmaal met te veel in de stad om iedereen zijn zin te geven." Klik-klik.

18de Fotosalon van SAB in de Oude Kerk en GC De Kroon, 1 april vanaf 20.30 uur en 2 en 3 april van 10 tot 18 uur. Meer op www.fotoklubsab.eu. Vanaf mei maakt de club wekelijks avondwandelingen met amateurfotografen