Alberta Cross: de aantrekkingskracht van weidse gitaren

Ze zien eruit als de langharige zonen van Duane Allman, spinnen tot aan de horizon reikende gitaarpartijen en vinden inspiratie bij Depeche Mode. "Ik leef nu, niet in de sixties," zegt Petter Ericson Stakee van Alberta Cross, een Zweeds-Brits-Amerikaans kwintet dat debuteert met de epische rocker Broken side of time.

"Ik heb tien jaar in Londen geleefd, nu woon ik sinds twee jaar in New York," zegt de 28-jarige frontman, die na zijn middelbare school vanuit Zweden naar Engeland trok op zoek naar avontuur. "Ik wilde wonen op plekken waar er spannende dingen gebeuren. Mijn ouders reisden veel, ik had al een groot deel van de wereld gezien."

"Na een tijdje had ik het in Londen ook gehad. Iedereen leek er te willen klinken als Joy Division en dat kwam ons de strot uit. Toen we in New York op het gerenommeerde CMJ-festival mochten optreden, zijn we daar blijven hangen. In de VS zijn er veel meer bands die spelen op het gevoel, en niet bezig zijn met hoe ze willen klinken. Ze zijn niet bang om iets anders te doen de rest, hoeven nergens bij te horen. In Brooklyn heb je echt de meest uiteenlopende bands. Van pure rock-'n- roll tot exotische stuff als Yeasayer. Dat stimuleert de creativiteit."

"Onze eerste ep was ons kampvuurmoment, eigenlijk niet meer dan verzameling demo's. De groep was beperkt, vandaar ook de akoestische gitaren. Broken side of time is veel minder rootsy, al willen veel journalisten maar wat graag die bluesy feel benadrukken die zich in sommmige songs doordrukt. Terwijl ik vind dat wij gewoon alternatieve hedendaagse rock maken. Iedereen heeft het altijd over The Allman Brothers of Lynyrd Skynyrd als ze ons geluid willen omschrijven, maar daar luisteren wij niet naar. Ik hou wel van oude muziek, maar ik leef nu, niet in de sixties. En het zijn groepen van nu die ons beïnvloed hebben."

Depeche Mode en The Verve
"Depeche Mode koester ik al mijn hele leven. De donkere albums dan, Songs of faith and devotion, Violator, Black celebration. Sonic Youth is voor mij ook een belangrijke band, en ik heb veel geluisterd naar The Smashing Pumpkins. Een van mijn favoriete bands als tiener was The Verve. Ik vind hen echt en eerlijk, pure rock-'n-roll. Zij en My Bloody Valentine gaven mij een muzikale schop onder de kont. En als het dan toch iets van vroeger moet zijn, geef ons dan maar soul.
Eerlijker dan dat wordt muziek niet. Dat wil uiteindelijk toch elke muzikant, zijn hart opengooien?"

"Wij klinken vrij donker, dat klopt, maar hoop is een zeer belangrijk onderdeel van onze muziek. Leven zonder hoop zou verschrikkelijk zijn, dan heb je niks om je aan vast te klampen. Wij zijn ook geen getormenteerde individuen, wij willen graag van het leven genieten. Wij zijn gelukkige mensen. (lacht) Waarom ook niet? De band zit lekker nu en we mogen veel optreden."

"Door mijn hoge stemgeluid word ik weleens vergeleken met Neil Young. Eerst vond ik dat nogal gek, want ik had in tijden niet meer naar zijn muziek geluisterd. Maar daarna zag ik hem optreden in Hyde Park, en toen vond ik het wel kloppen. Neil Young is de dude. Hij is een ongelooflijke inspiratiebron voor zoveel muzikanten, ook voor die alternatieve rock waarmee ik opgegroeid ben. Op het festival in Hyde Park liep ik hem tegen het lijf backstage. Ik stond aan de grond genageld, maar hij was supervriendelijk. Hij ziet eruit als een gesjeesde rockprofessor, maar zijn shows zijn alles wat een goede show moet zijn. Melodieus, en toch heel rauw. En hij heeft de songs natuurlijk, niet onbelangrijk. (lacht)"

"Broken Side of Time weerspiegelt de waanzinnige periode toen we in New York belandden, zonder geld - we leefden bij mensen op de sofa, en verkenden uitvoerig het nachtleven. Bush was er toen nog, de hele VS lag bij wijze van spreken in puin. 'Ghost of city life' gaat over lege mensen in grote steden, holle schelpen zonder ziel. Zulke ideeën heb ik opgepikt terwijl ik om vijf uur 's ochtends door de straten van New York struinde. Mensen rennen er dan rond als kippen zonder kop."

"Onze grootste rock-'n-rollmoment tot nog toe was onze tournee in het voorprogramma van Oasis. Noel Gallagher is een god in Engeland. Ik vond het geweldig om voor zo'n groot publiek ons ding te mogen doen, dat was een uitdaging. Soms werd het wel beklemmend. In Cardiff speelden we voor 9.000 mensen, iedereen was door het dolle heen na een voetbalmatch, boos en dronken - dat is daar de gewoonte. Toen zagen we zomaar vlak bij het podium een kogel liggen. Het angstzweed brak uit, dit is de laatste show voor we eraan gaan! (lacht) Het werd een van de beste concerten die we gespeeld hebben."

:: Alberta Cross
wanneer: 26 november 2009 om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be
inkom: 10/13 euro (Bota'Carte: 7 euro)