Alela Diane: piratensongs op een akoestische gitaar

Eind vorig jaar bezorgde Alela Diane ons op de valreep een van de cd's van het jaar… met een album dat al drie jaar oud was. 'The pirate's gospel' verscheen op handgemaakte exemplaren in 2004 maar bereikte Europa pas eind 2007 in een lichtjes gewijzigde versie. Deze week vult Diane samen met andere folkies één avond van het Dominofestival.

"Daarnet was ik echt nog niet wakker," zegt de vrolijke Alela Diane Menig (24) al grinnikend wanneer ik haar voor de tweede keer die ochtend bel in haar hotelkamer in Parijs. De Amerikaanse folkzangeres werkt een druk tourschema af dat haar na Frankrijk ook naar België, Nederland en het Verenigd Koninkrijk brengt. Diane groeide op in Nevada City, een stadje van drieduizend inwoners in de staat California, samen met gelijkgezinde artiesten als Joanna Newsom en Mariee Sioux (die met Diane het podium deelt, als voorprogramma en als deel van haar band). Zoals in het prachtige 'Oh! My Mama' wordt beschreven, weerklonken tijdens Dianes jeugd de stemmen van haar ouders door het huis. "Ze zongen vooral traditionals en hadden een bluegrassband. Toen ik een jaar of twaalf was, begon mijn vader met een Grateful Dead-coverband. Hij is een beetje een hippie, ja."

Enkele jaren geleden zorgde de scheiding van haar ouders ervoor dat ze andere oorden wilde opzoeken. Ze trok naar Londen, Parijs en het zuiden van Frankrijk met rugzak en gitaar en pende er een handvol nummers bij elkaar die op The pirate's gospel zouden terechtkomen, haar tweede album na het in eigen beheer uitgebrachte Forest parade uit 2003.

Tintype
Eens terug thuis nam ze de songs op in de studio van haar vader, ging in een eenvoudig huisje wonen en verdiende de kost als serveerster in een ontbijtcafé. Ondertussen begon ze op te treden in lokale clubs en bracht ze haar nieuwe songs via zelfvervaardigde cd's aan de man. Diane: "Ik vouwde hoesjes uit brown paper bags en naaide daar kantwerk op. Ik tekende er een piratenschip bij en schreef mijn naam erop. Toen ik een platenfirma gevonden had, kon ik dat natuurlijk niet blijven doen. Zij maakten er een soort nep-handgemaakte versie van." Toen het album een jaar later de grote plas overstak, wilde haar Engelse label absoluut een beeld van Diane zelf op de cover. "Een bevriende fotografe uit Portland had al foto's gemaakt. Ze experimenteert veel met oude camera's, die coverfoto is gemaakt met een tintype-fotoapparaat. Ik moest er erg lang voor stilzitten, en het geeft het beeld een wat mysterieus karakter. Maar ik heb geen indiaanse roots, zoals vele mensen denken - al vind ik dat wel een leuke knipoog naar de rijke geschiedenis van Amerika en zijn ontstaan. Mijn vriendin Mariee Sioux is wel een native."
De donkerbruine beelden passen alleszins perfect bij de door Dianes melancholische stem gedragen oude folkdeuntjes, die je meevoeren naar vervlogen tijden van vergeelde vinylplaten en bloemen in het haar. "Als je oud zegt, neem ik dat op als een compliment (lacht). Ik hou wel van oude dingen." Dianes songs, gebracht op een akoestische gitaar en af en toe wat opgesmukt met handgeklap of een banjo, klinken broos en breekbaar, en het voelt alsof je meeluistert terwijl ze zachtjes heen en weer wiegt op haar front porch.

Powderfinger
Een van de intrigerendste songs op The pirate's gospel is 'The rifle', dat in zijn mysterieuze dreiging herinnert aan 'Powderfinger', een van de unheimlichste songs uit de canon van Neil Young. Diane: "Nog mensen zeggen mij dat, maar ik ken dat liedje niet. 'The rifle' heb ik geschreven na een droom. Ik bevond mij samen met mijn familie in het huis waarin ik opgegroeid was. We moesten de deuren van de keuken barricaderen en verdedigen tegen iets wat uit het bos kwam. In werkelijkheid hadden mijn ouders ons huis net verkocht."

Ondertussen zijn de songs van The pirate's gospel bijna vier jaar oud. Hoog tijd voor nieuw werk. "Mijn nieuwe album is nagenoeg klaar," zegt Diane. "De release is voorzien voor de herfst. De songs zijn geschreven tijdens de laatste paar jaar, terwijl ik in een eenvoudig huisje een simpel leven leidde. Ik zing veelal over huiselijke dingen, het leven van dag tot dag. Het nieuwe album zal wel wat anders klinken dan het vorige - we gebruiken nu ook drums, cello en pedal steel. Ik heb meer jaren ervaring als songschrijver in de vingers, en misschien speel ik wel beter gitaar (lacht)."

Diane heeft niet echt iets met de huidige folkscene, en al zeker niet met de weird folk-beweging die de laatste jaren opgang maakt. Ze heeft wel al in het voorprogramma gespeeld van Vashti Bunyan, een oude folkzangeres die door die beweging op handen wordt gedragen. "Ik hou van haar verhaal. Ze heeft een plaat gemaakt in de jaren zestig, heeft dan een gezin gesticht en heeft de volgende vijfendertig jaar geen muziek meer gemaakt. En twee jaar geleden brengt ze opnieuw een album uit. Ik zeg niet dat ik dat ook zo wil doen, maar het werkt wel inspirerend (lacht). Ik moet wel ooit eens een gezin stichten. Ik ben wel tevreden met mijn leven op dit moment, maar er mag wel eens een moment komen waarop ik een rustiger, meer gesetteld leven leidt. Een normaal leven leiden betekent voor mij mijn kinderen naar school brengen en 's avonds lekker eten klaarmaken. Ik kan niet wachten. Of neen, ik kan wel wachten (lacht)."

:: 15.4.2008 19.00 Jana Hunter, 19.45 Mariee Sioux, 20.30 Phosphorecent, 21.30 Alela Diane, Ancienne Belgique, Anspachlaan 110, Brussel, tel 02-548.24.24, info@abconcerts.be