Blood Red Shoes op Les Nuits Botanique

Prille twintigers met een voorliefde voor grunge en riot grrrl: het is weer eens wat anders dan de regenpijpbroeken die The Libertines willen zijn. Het Britse Blood Red Shoes heeft maar één missie: elk podium smeulend achterlaten nadat ze er met hun verschroeiende punkgrunge over geraasd zijn. Op Les Nuits hakken deze zelfverklaarde arrogant little kids met plezier in op het podium van de Orangerie.

"Ik beschouw Blood Red Shoes nog altijd als een punkband," zegt drummer Steven Ansell vanuit de tourbus terwijl gitariste Laura-Mary Carter een dutje doet. Ansell en Carter ontmoetten elkaar in de Britse ondergrondse punkscene. Nadat hun beider bands in 2004 splitten ontdekten ze de muzikale chemie tussen hen beiden. Verwijzend naar de intensiteit van hun samenspel noemde de groep zich naar een film waarin Ginger Rogers zo hard oefende om Fred Astaire bij te benen dat haar voeten gingen bloeden en haar witte schoenen helemaal rood kleurden.

Ondertussen hebben de Blood Red Shoes meer dan 300 concerten op de teller, zitten ze bij een grote platenfirma en hebben ze hun debuut klaar. Box of secrets, een withete brok energie die weinig ademruimte laat tussen messcherpe gitaren en donderende drums, is rauw én catchy tegelijk.

Het duo uit Brighton heeft zijn minimale bezetting gemeen met The Raveonettes, The Kills en andere White Stripes, maar voor zijn furieuze powerrock gaat de band het zoeken bij extraverte gitaarbands van de jaren 1990, genre Nirvana, Shellac, L7, Sleater-Kinney en Babes In Toyland. Ansell: "Die muziek is ongetemd, rauw en agressief. Dat mis ik in de huidige Britse scene. Bij mij draait muziek om energie, om intensiteit."

Jullie zien eruit als twee brave, welopgevoede jonge mensen, maar muzikaal verkopen jullie een geweldige oplawaai.
Steven Ansell: Als we niet op een podium staan houden wij ons nogal in. In muziek kun je veel ventileren op een summiere manier, je kunt eerlijker zijn en meer jezelf.

Jullie zijn maar met z'n tweeën, is er dan helemaal geen plaats voor iemand anders?
Ansell: Neen. Er zal nooit of te nimmer iemand bij komen. Sommige instrumenten worden wel door iemand anders gespeeld, zoals de viool in 'Hope you're holding up' (door Harriet van Los Campesinos!, tz), maar dat is dan enkel vóór ons, niet mét. Een pak cool volk heeft al gesolliciteerd om te komen bassen, maar dat hebben we elke keer afgewezen.

Anders dan ik verwacht had is met twee in een groep zitten veel heftiger dan met meerdere mensen. Maar ergens werkt het heel bevrijdend, in een groep moet je altijd verschillende meningen op één lijn krijgen. Met minder mensen heb je meer plek voor jezelf en kun je min of meer doen wat je wilt.

Jullie zijn naar verluidt geen koppel, maar jullie brengen zo goed als elke dag van jullie leven met elkaar door. Heb je dan wel nog tijd voor iemand buiten de band?
Ansell: We hebben gelukkig wel nog de tijd voor vriendinnetjes en vriendjes. Maar als je in een band speelt als de onze, your personal life goes to shit. Zelfs als we thuis komen werken we nog voor de band, de website updaten, het artwork van onze volgende cd voorbereiden, interviews geven of T-shirts ontwerpen. Dat is heel intens, maar als je zo toegewijd met iets bezig bent, moet je dingen kunnen opofferen. Dat is een keuze die je maakt.

Toen jullie in de punkscene zaten waren jullie nogal devote aanhangers van het DIY-principe. Heb je daar nu nog de tijd voor?
Ansell: Wij doen nog altijd vrij veel zelf ja, veel meer dan we zouden moeten doen (lacht). We nemen alles zelf op, Laura-Mary verzorgt het artwork, we hebben nog ons zegje over waar we willen optreden, bemoeien ons met de video's, boeken onze hotels zelf, tenminste tijdens tournees in de UK. Als je het zelf doet, doe je het hoe jij het wilt. Maar het wordt er niet makkelijker op nu onze plaat in veel landen verschijnt.

Een bekend citaat van Kurt Cobain luidt: "Punk is musical freedom. It's saying, doing, and playing what you want." Vind je dat je nog kunt doen wat je wilt, nu je onder contract zit bij een platenfirma?
Ansell: We voelen zeker meer druk nu we een plaat uit hebben, dat is zeker, maar uiteindelijk zijn we er ons wel degelijk van bewust dat het onze band is en dat als we iets niet oké vinden, het niet zal gebeuren. Die controle willen we behouden.

In Box of secrets zit veel frustratie en angst. Jong zijn is niet makkelijk?
Ansell: De songs zijn ontstaan uit woede en onbegrip over de verwarrende periode die je ervaart als jongvolwassene. Wanneer je van school komt wordt plots van je verwacht dat je weet wat je wilt aanvangen met je leven, dat je weet wie je bent en hoe je in de wereld past. Dat gaat niet bij iedereen even vlot.

Het nummer 'It's getting boring by the sea' gaat wellicht niet over Brighton?
Ansell: Dat is een sarcastische aanval op mensen die op anderen neerkijken omdat ze van zichzelf denken dat ze supercool zijn. Vooral veel mensen in de muziekindustrie trappen in die val. Toen we uit de punkscene kwamen en nummers begonnen te schrijven met strofe en refrein, kregen we de kritiek dat we te 'pop' waren. We werden voor sell-outs uitgescholden. Zo'n enggeestige houding heeft niks met punk te maken. Een punk is iemand met een open geest, die oprecht is en met passie doet wat hij doet.

Als je op een podium staat, concentreer je je dan op de energie of op de boodschap?
Ansell: You get your point across by the intensity of it. Dan moet je niet elk woord van de tekst horen, maar gaat het om de vibe die je creëert. En de manier waarop je je instrument bespeelt - de energie die je erin pompt. Het is bijna iets fysieks. Als je de mensen zo kunt raken, ontstaat er een soort verbondenheid. Ik hou niet van bands die hun vocals heel luid zetten zodat je alle woorden kunt meelippen. Dan wordt het al snel karaoke. Geef mij maar een luide gitaar die me een klap voor mijn muil verkoopt.

Bedoel je dat met je uitspraak "bleeding fingers and toes is what makes music great"?
Ansell: Optreden is voor mij jezelf tot het uiterste drijven, je moet letterlijk uitgeput zijn van het spelen.

Op jullie site kunnen fans via een wedstrijd een optreden winnen. Maakt het uit waar?
Ansell: Nog voor we een platencontract hadden speelden we op de meest gekke plaatsen, in een kerk, of in iemands keuken. Het is maar sinds kort dat we in echte concertzalen kunnen spelen. Het leek ons wel leuk om nog één keer op geflipte plaats op te treden - zolang het niet de toiletten zijn.

Verwacht je van de winnaar dat hij je ook onderdak en een maaltijd verschaft, net als vroeger?
Ansell: (lacht) Neen. Vroeger sliepen we wel eens op de keukenvloer of in ons busje, maar dat is ook achter de rug. Zo gaat dat als je in een punkband speelt, you get on the road and see what happens.

:: Blood Red Shoes - Les Nuits Botanique
wanneer: 9 mei om 20.00 uur
waar: Botanique, Koningsstraat 236, Sint-Joost-ten-Node, 02-218.37.32, info@botanique.be
tickets: 22/25 euro (Bota'Carte: 19 euro)

andere groepen op Les Nuits: Blood Red Shoes, I'm From Barcelona , Two Gallants, Of Montreal, Chrome Hoof, We Are Scientists, Nestor, The Germans, V.O., Timesbold