Bij de stakende leerkrachten: 'Elke klas zou een secretaris kunnen gebruiken'

In Brussel zou woensdag in vier op de vijf scholen op een of andere vorm gestaakt zijn. Maar staken of niet: de schreeuw van leerkrachten om meer middelen en minder administratief werk is oorverdovend luid. “Ik ben meer bezig met bouwdossiers en omvallende muren dan met mijn pedagogisch werk", klinkt het bij een Brusselse directrice.

Dat er in België een groot tekort aan leerkrachten bestaat, hoeft stilaan geen betoog meer. Volgend jaar is er in de Brusselse basisscholen nood aan zo’n 200 à 300 nieuwe leerkrachten, maar slechts weinig beginnende leerkrachten zijn geïnteresseerd in onze hoofstad. Daarbij komt nog eens dat, sinds de invoering van het het M-decreet in 2015, ook veel aandacht moet gaan naar kinderen met een handicap in het gewoon onderwijs. En de administratieve werklast blijft ook elk jaar toenemen.

Volgende keer betogen

“Eigenlijk kan elke klas een secretaris gebruiken, om alles op te volgen en verslagen te schrijven”, meent directrice H.G. van een lagere school in Brussel. Hier kwam twee derde van de leerkrachten deze ochtend niet opdagen. Volgens haar is het net die administratie rompslomp die beginnende leerkrachten al snel doet afhaken.

“Lesgeven is als een roeping, als je het niet met hart en ziel doet, hou je het niet lang vol. De vakantiedagen wegen niet op tegen de overuren die je maakt”, legt de directrice uit. Hoewel ze ervoor kiest om niet deel te nemen aan de staking, was ze vandaag het allerliefst gaan betogen met de hele school, inclusief de leerlingen.

Ook de directrice van de Sint-Jorisschool was maar al te graag de straten op getrokken. Toch is Jenneke Cauwels vandaag aan het werk. Als enige weliswaar, want de schoolpoort bleef vanochtend gesloten voor zowel leerlingen als leerkrachten.

Met een verfspuitbus tekent ze bolletjes op de grond van de speelplaats, een van haar vele to-do’s voor de dag. “Ik ben vooral bezig met bouwdossieren, renovaties en muren die omvallen,” verzucht Cauwels zich. “Als ik dat wil combineren met pedagogisch werk, mijn eigenlijke taak, dan kan ik het mij niet veroorloven om een dag thuis te blijven.”

M-decreet

Hoewel het M-decreet en de overwerkte leerkracht vaak in één adem genoemd worden, betekent dat niet dat ze ervan af willen. Integendeel, kleuterjuf Sara Marit van de Maria Boodschapschool is vooral bezorgd om haar kleuters. “Als er een of meerdere kindjes in je klas zitten die extra zorgen nodig hebben, is het moeilijk om je aandacht gelijk te verdelen. Hoe zorg ik dat die kindjes helemaal mee zijn, zonder de andere 24 te verwaarlozen?” Volgens Marit is er een grote nood aan meer personeel ter ondersteuning. Niet om haar werkdruk te verlichten, maar om haar kleutertjes optimaal op te vangen.

In de Maria Boodschapschool krijgen kinderen die speciale zorgen nodig hebben één uurtje per week een persoon toegewezen. “Dat is belachelijk weinig,” klinkt het bij directeur Kristof Danhieux. “In het buitengewoon onderwijs had je klasjes van zes à zeven kinderen waar drie leerkrachten bij stonden, hier zit je met klassen van 25 kinderen waar plots twee of drie kinderen uit het buitengewoon onderwijs instromen.” Hij noemt het M-decreet een besparingsmaatregel vermomd als mooi verhaaltje van inclusie. De school deelt de visie van inclusie, maar wacht op middelen om die te doen werken.

Open brief

Toch werd er in de Maria-Boodschapschool vandaag door niemand gestaakt. Collectief besloten leerkrachten en directie om door te gaan met lesgeven. In plaats daarvan schreven ze een brief naar de ouders van de leerlingen waarin ze de verschillende problemen aankaartten. Directeur Danhieux stuurde de brief op zijn beurt naar het kabinet van Onderwijs, waarin hij aanvult met kritiek over het lerarentekort, het imago van het Brussels onderwijs en de berichtgeving over het onderwijs door de pers.

“Als al deze zaken de job van de leerkracht nog niet onaantrekkelijk genoeg maken, dan doet de media dat wel”, zegt Danhieux. "Hij is het beu dat onderwijs steeds gelinkt wordt aan negativiteit. “Nu heb je dat nieuw televisieprogramma (De Luizenmoeder n.v.d.r.) en dat wringt bij mij. Dat denk ik: ‘Alé, ze gaan er weer eens mee lachen.’ Terwijl wij elke dag het beste van onszelf geven.”