Studenten betalen 40.000 euro voor opleiding voetbalmanagement

Op de parking van de luchthaven steekt de voetbalverslaving een eerste keer de kop op. Nog voor hij de ingang bereikt, haalt Nicolay zijn tablet boven om zich te kunnen overgeven aan zijn favoriete ‘drug’: voetbal. “Het voetbal stopt bij ons nooit, we zijn er dag en nacht mee bezig,” zegt hij, terwijl zijn ogen de bal blijven volgen op het scherm. De 24-jarige Bulgaar was profvoetballer in zijn thuisland tot een blessure zijn carrière vroegtijdig beëindigde. “Ik ging daarna bij de club aan de slag als technisch assistent en kreeg zo de smaak te pakken. Na een cursus voetbalmanagement in Engeland, schreef ik mij ook in aan het IFBI om nog meer ervaring op te doen.”

Inschrijvingsgeld

Het gezelschap doet onmiddellijk denken aan L’auberge espagnole. In die Franse film beleven jongeren met verschillende nationaliteiten samen een uitwisselingsprogramma in Barcelona. Ook bij het IFBI komen de studenten uit alle windstreken en krijg je een Erasmusgevoel. Want behalve de Bulgaar, telt de bonte verzameling nog vier Belgen, drie Indiërs, een Jordaniër en iemand uit Nieuw-Zeeland.

Allemaal moesten ze 40.000 euro inschrijvingsgeld neertellen en dat was voor sommigen toch even slikken. “Mijn vader en moeder hebben dat bedrag bij de bank moeten lenen. Het is in India zeker niet vanzelfsprekend om je kind de voetbalwereld in te sturen,” zegt Georgy als we ’s avonds naar het hotel stappen. “Niet alleen de kostprijs ligt hoog, heel wat ouders bestempelen het als een onzeker bestaan. Gelukkig kon ik rekenen op hun steun.”

Tevreden blikt hij de dag erna terug op het bezoek aan het nationaal stadion. “Het is voor mij belangrijk om zo veel mogelijk voetbaltempels van dichtbij te zien, want ik droom van een job als stadionmanager.” Als dat niet lukt hoopt de wandelende Manchester United-encyclopedie op een andere functie binnen de voetbalindustrie. “Stel dat de FIFA (de Wereldvoetbalbond, red.) ooit komt aankloppen, dan zeg ik zeker geen ‘neen’. Het zou mooi zijn om die organisatie op termijn mee van haar corrupte imago af te helpen.”

Op een halfuurtje stappen van de plek waar Robert Lewandowski de netten doet trillen voor de nationale ploeg, ligt de thuishaven van Legia Warschau. De studenten kijken er naar een wedstrijd tegen een Poolse middenmoter. De competitieleider kan kampioen spelen en dus staat het stadion nog wat meer in brand dan anders. “Kippenvel,” zegt Van Kerckhoven, als de harde kern de arena verlicht met Bengaals vuur. Na de match vertelt hij over het samenwerkingsakkoord met de club.

“Het is de derde overeenkomst die we tekenen. De partnerships leveren stageplaatsen op, maar daar is van deze lichting slechts een iemand op ingegaan.” De rest zoekt zijn eigen weg. De Jordaniër Hazem kwam op eigen houtje bij Legia Warschau terecht.

Al wil de dubbelganger van Marouane Fellaini niet te vroeg victorie kraaien. “Ik had ook contacten met Porto, maar uiteindelijk is er nooit iets concreets uit de bus gekomen. Dat is jammer, zeker omdat de club werk wilde maken van een duurzaam energiebeleid en dat is het domein waarin ik een bachelor heb behaald.”

De magere bezetting van de stageplaatsen is voor de CEO geen reden om het tot een vast onderdeel van de opleiding te maken. “Iedereen krijgt de kans om mensen te benaderen die een stageplaats kunnen regelen. We helpen waar het kan, maar het is ook aan de student zelf om zijn netwerk uit te bouwen en actie te ondernemen. Een keer mailen of bellen volstaat niet om iemand te overtuigen van je capaciteiten.”

Uit passie voor de sport

Gautier De Wachter verliest er de moed niet bij. Hij gaat voluit voor een bestaan als spelersmakelaar. Binnen de voetballerij worden ze al eens omschreven als rotte appels, maar dat ziet hij als een extra motivatie. “Ja, er lopen makelaars rond die soms te veel aan zichzelf denken en te weinig aan het belang van de speler. Ik hoop mij daar nooit schuldig aan te maken.”

De voorbeelden van succesvolle makelaars zijn legio. Denk maar aan Patrick De Koster (Kevin De Bruyne), Christophe Henrotay (Youri Tielemans) en Mino Raiola (Romelu Lukaku). Allemaal verzekerden ze zich met veel transfers van een zorgeloos bestaan voor zichzelf en de generaties daarna. Maar voor De Wachter is geld geen drijfveer. “Voetbal is mijn passie en daar heeft het saldo van mijn rekening weinig mee te maken. Echt niet. Ooit wil ik wel in een stadion zitten en naar een match kijken met een speler op het veld die ik vertegenwoordig. Dat moet een zalig gevoel zijn.”