'Als Londen verkeershufters kan weren, waarom Brussel dan niet?’

Het verkeer mag dan wel vertragen na invoer van de zone 30, minder agressief is het voorlopig nog niet. Toch is hufterig gedrag geen kwestie van volksaard maar van maatregelen.

Het is me wat de laatste tijd. Op het ooit zo gezellige Sint-Gillisvoorplein worden klanten door agressieve dronkaards weggepest, aan Anneessens kreeg VRT-journalist Riadh Bahri klappen na te zijn uitgemaakt voor ‘vuile homo’, en in de schaduw van de Basiliek werd Eoghan Walsh, persattaché van het Europees parlement, bijna van de weg gemaaid toen hij samen met zijn twee kinderen op het zebrapad de weg overstak. Toen hij er iets van waagde te zeggen, foeterde de chauffeur dat hij maar uit z'n doppen moest kijken.

Hufters

Na een lang verlof lijken dus ook de hufters terug van nooit weggeweest. Zeker in het verkeer komt men ze in groten getale tegen. Zo staan auto's in Brussel altijd op het opstelvak voor fietsers, zijn richtingaanwijzers voor de meeste chauffeurs een leuke optie, rijden zij ook bij diep-oranje nog door - waardoor ze heel het kruispunt blokkeren als ze dan toch niet verder kunnen - en doen ze er alles aan om het je als fietser, stepper of zelfs voetganger zo moeilijk mogelijk te maken - met een gratis middelvinger of geroep vanuit het autoraam erbovenop.

In cijfers? 70 procent van de fietsers in Brussel geeft aan dat ze in de tweede helft van 2020 minstens maandelijks verbale agressie van andere weggebruikers hebben ervaren. Fysieke agressie komt volgens dat onderzoek van VUB en VRT gelukkig weinig voor.

"Moeten we dan maar gewoon aanvaarden dat er een grote groep van chauffeurs is in Brussel die gewoon geen moer geven om de zwakke weggebruiker?", zegt Walsh, die zelf naar Londen refereert als voorbeeldstad.

Het verschil is inderdaad groot. Of je nu met de auto, fiets of te voet bent: alles in Londen is trager, rustiger, vriendelijker. De opmerking dat kritiek op het agressieve Brusselse verkeer vooral van overgevoelige Vlaamse dorpelingen komt, is dus onterecht. Als zelfs een wereldstad als Londen het kan, waarom dan Brussel niet?

De Londense calm is immers niet noodzakelijk een kwestie van volksaard. Ook concrete maatregelen staan aan de wieg van het relatief gezapige verkeer daar. Zo kan, wie te midden het kruispunt komt vast te staan, zich via de alomtegenwoordige camera's aan een fikse boete verwachten. Om het de chauffeur makkelijk te maken heeft men er een dambord op geschilderd, waar je zelfs zonder dreigende boete niet eens op zou durven stilstaan.

Daarnaast zijn er heel wat afzonderlijke, brede fietspaden, kun je altijd op de busbaan terecht en is er sinds 2020 in de hele gigantische stadstol-zone een snelheidsbeperking van 20 mijl per uur.

Goed begin

Brussel is nu ook op die zone 30-kar gesprongen en wordt nu zelfs internationaal als voorbeeld gezien. Volgens mobiliteitsactivist Geert van Waeg zijn de resultaten al zichtbaar, en rijdt men amper 9 maanden na invoering al trager.

In de veronderstelling dat de nu genomen maatregelen een tijdje nodig hebben om in te dalen, én in de veronderstelling dat er ook in Brussel ooit wel eens een stadstol komt die de autodruk omlaag helpt, kan het er hier binnen enkele jaren dus aan toe gaan zoals in Londen of Amsterdam. En kan het beleid zich eindelijk beraden over acties om die agressieve fietsers in te tomen.