Celia Ledoux: ‘Brussel laat zijn kinderen grootbrengen in de goorste lucht van België’

Scribent Celia Ledoux, bekend van babyboek Mama, heeft in haar blog op deredactie.be zwaar uitgehaald naar het Brussels beleid inzake luchtverontreiniging. De liefde tussen haar en de stad die ze al ‘van kindsbeen af’ kent is over, klinkt het.

In haar opiniestuk slash blogpost somt Ledoux een pak troeven op van Brussel. ‘Geen pendelaar kent de rozentuin aan Square Ambiorix waar ik in de zon studeerde. Wie weet dat je in het Josaphatpark kan leren boogschieten en op een ezeltje rijden? (…) Je toonde me fantastisch theater in ruïnezalen. Je toonde plekken die exuberant waren, speciaal, opwindend,’ schrijft ze.

Zij signaleert op scherpe wijze de ambivalente aard van enkele typisch Brusselse verschijnselen. Over de geschiedenis van de stad en haar verknochtheid aan EU-instanties: ‘Tot tachtig jaar geleden – voor een stad is dat gisteren – was je dé uitgaansstad, en je oude gebouwen zijn prachtig. Ze worden door speculanten opgekocht, verkrot, verkaveld. Soms laat je je bewust omploegen en moet een herenwijk sneuvelen voor een EU-reus. (…) Zo sloop je voortdurend je eigen botstructuur. De pendelaars laat je je wantrouwen en doodtuffen,’ aldus Ledoux.

België in het kwadraat
De stevigste tackle deelt de schrijfster uit aan de Brusselse dampkring, en de personen verantwoordelijk voor haar troebele staat: ‘Van artsen hoor ik dat de longen van Brusselse stadskindjes op die van rokers lijken. Heb je daar een arts voor nodig, of alleen een neus? Op pendeluren moet de noordwijk – tjokvol kindertjes – meer stof slikken dan een kettingroker. Die winterse continuë hoest van Brusselse kindjes die ze 's zomers soms verderzetten: om kippenvel van te krijgen. En jij laat begaan.’

Samenvattend hebben haar woorden vooral de klank van teleurstelling: ‘Jij bent België in het kwadraat. Surrealistischer, zotter, excentrieker, burgerlijker, statischer, viezer, rijker, achterbakser. In stilte soms een parel. Hoe is het mogelijk dat je het met jouw potentieel allemaal laat gebeuren?’