'Dat gevaccineerden meer mogen, is eigenlijk niet meer dan normaal'

Lang geleden beklommen wij - een groep Belgische toeristen - de Longido-berg in Tanzania. Voor tien van de elf reizigers vormde de klim geen probleem, maar voor één deelnemer was het lastig. Al van bij de eerste meters sjokte zij hijgend en puffend achter ons aan, waardoor wij op elke hoek of splitsing lang moesten wachten. En dan moest het steilste stuk nog komen. Stemmen gingen op om haar te lossen, maar dat durfden wij niet. Samen uit, samen thuis. Tot zij zelf de verlossende woorden sprak: “Gaan jullie maar, ik denk dat ik beter terugkeer.” En zo geschiedde. De groep schoot omhoog, het uitzicht was fantastisch en ‘s avonds bij het kampvuur deelden wij verhalen en foto’s met haar, en iedereen ging tevreden naar bed.

Wat dat met Brussel te maken heeft? Alles. Want ook hier remt een minderheid een meerderheid af. Met dat verschil dat de vrouw hierboven niet mee kon, terwijl antivaxers niet mee willen.

“Hoe lang blijven gevaccineerden nog solidair met een minderheid die zich niet laat inenten?” kopte De Morgen dan ook op maandag. Een terechte vraag, want terwijl in Vlaanderen en Wallonië het nachtslot van de horeca wordt gehaald, thuiswerk niet meer hoeft en de beperkingen voor trouwfeesten wegvallen, kan dat niet in Brussel. “Er zal opnieuw gedanst mogen worden,” zei premier Alexander De Croo (Open VLD). Maar niet in Brussel.

Hoelang nog moeten de gevaccineerden met de beperkingen van de ongevaccineerden leven? Hoelang nog eer wij ook in Brussel kunnen dansen, tooghangen, zonder mondmasker naar school mogen of het eerste jaar aan de unief als een échte student kunnen starten, in plaats van thuis op de bank?

“Ja maar, dat willen wij ook,” zeggen antivaxers, “maar dan voor iedereen.” Zonder onderscheid dus tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden. ‘Unite, don’t divide’, klinkt het dan, of ‘Uw vrijheden, onze vrijheden’.

Maar op die manier ligt de intensieve zorg in Brussel binnen de kortste keren weer vol, zo toont het rekenwerk van de Universiteit Antwerpen en Universiteit Hasselt. En dat zo’n vermijdbare vierde golf er toch zit aan te komen, maakt mensen kwaad. Zij pleiten voor responsabilisering.

Zo suggereerde urgentiearts Ignace Demeyer om ongevaccineerden dan maar zelf de medische kosten te laten betalen. “Ongehoord,” klonk het meteen, maar het is evengoed ongehoord om een vaccin van 12 euro te weigeren, maar een verzorging van meerdere duizenden euro’s te eisen als het misloopt.

Dat laatste is voorlopig niet meer dan een denkoefening, maar het vaccinatietempo moét wel omhoog. Misschien daarom dat minister-president Rudi Vervoort (PS) vorige week nogal plots pleitte voor een Covid Safe Ticket als toegangsticket voor café of restaurant. “Het resultaat in Parijs was enorm. Het gaf een enorme boost aan de vaccinatie,” zei hij.

Praktische voordelen als stimulans voor vaccinatie: het is al eerder geopperd, én het werkt. Maar zelfs al blijft die boost uit, dan nog kunnen mensen met een geldig certificaat tenminste met een gerust hart en zonder beperkingen op café, restaurant of naar de AB.

Een pasjesmaatschappij? Jazeker, en dat is niet zo wenselijk. Maar een vierde golf en bijhorende strenge maatregelen zijn evenmin wenselijk. Dat gevaccineerden meer mogen, is eigenlijk niet meer dan normaal. En in de plaats van te sakkeren, zouden de ongevaccineerden ook grootmoedig kunnen zijn, en zeggen: “Dit is mijn eigen keuze. Beklimmen jullie die berg maar zonder mij.”