Politieke clans. Ze zijn moeilijk weg te denken uit de lokale Brusselse politiek. En bij alle partijen.
© PhotoNews
| Ahmed Laaouej, kamerlid en burgemeester van Koekelberg, neemt het op tegen Rachid Madrane, voorzitter van het Brussels Parlement, in de strijd voor de voorzittersverkiezingen van de Brusselse PS.
Opinie
Edito: de nieuwe Brusselse PS-voorzitter wacht een loodzware taak
Neem nu de SP.A. Voor Pascal Smet hier de plak kwam zwaaien, rolden Robert Delathouwer en wijlen Werner Daem bijna vechtend over straat. Bij Open VLD was er de jarenlange twist tussen Guy Vanhengel en Annemie Neyts, die nog terugging op Guy Verhofstadt, van wie Vanhengel woordvoerder was, en die vandaag nog verder leeft in de strijd tussen Els Ampe en het duo Vanhengel en Sven Gatz.
En dan hebben we het nog niet over de bikkelharde strijd tussen Charles Michel en Didier Reynders, die elkaar vandaag tegenkomen in de Europese cenakels. Bien étonnés de se retrouver ensemble.
Het zijn vaak onzichtbare strijdtonelen die desalniettemin diepe wonden kunnen nalaten en uiteindelijk ook, in de keuze van ministers, in het beleid, hun sporen nalaten.
Over enkele weken is het misschien wel de nacht van de lange messen bij de PS. Dan zijn er voorzittersverkiezingen in Brussel, met twee trio’s die, als we op de artikels in de Franstalige kranten mogen afgaan, elkaar nauwelijks het licht in de ogen gunnen. Het lijkt een pijnlijke voortzetting van die andere mythische strijd bij de PS tussen Charles Picqué, sociaal-democraat, en wijlen Philippe Moureaux, een marxist in hart en nieren.
"De nieuwe voorzitter van de Brusselse PS moet de partijleden weer op één lijn krijgen"
Een en ander heeft te maken met het vertrek van Laurette Onkelinx. Ze laat een machtsvacuüm na, dat zich na de laatste verkiezingen op een vreemde manier invult. Lang was gekeken naar minister-president Rudi Vervoort als de nieuwe sterke man, na het kaltstellen van Yvan Mayeur.
Ook Philippe Close staat vandaag zeer dicht in de buurt van het machtscentrum van de Brusselse PS.
Maar nu zijn er dus twee trio’s die het tegen elkaar opnemen, en die ideologisch nog niet eens zo ver uit elkaar liggen. De uitdagers zijn Rachid Madrane, voorzitter van het Brussels parlement, en Ahmed Laaouej, Kamerlid en burgemeester van Koekelberg.
Madrane profileert zich als de kandidaat van de militanten. Laaouej kan dan weer niet anders dan gezien worden als de kandidaat van het establishment. Hij heeft namelijk Philippe Close en Rudi Vervoort achter zich. Die opdeling tussen militanten en establishment is niet meer dan een rookgordijn, want Madrane heeft bijvoorbeeld de steun van Laurette Onkelinx en van Catherine Moureaux, dochter van Philippe Moureaux.
Sommigen zien Madrane als de kandidaat die meer oog heeft voor de militanten met een moslimachtergrond. Laaouej zou dan de vrijzinnigheid meer op de agenda willen zetten. Maar of die verschillen echt zo groot zijn, is moeilijk te zeggen. Het conflict zou teruggaan op de aanstelling van Nawal Ben Hamou als staatssecretaris, ten koste van Fadila Laanan. Laaouej zou daarop een putsch hebben willen plegen tegen Laurette Onkelinx. Laaouej heeft dat altijd ontkend.
En zo zijn er dus twee kampen bij de PS. Wie wint, zal als eerste loodzware taak hebben om de partijleden weer op één lijn te krijgen en de eenheid te bewaren. Tenminste, zo zal hij het zelf graag zien. Waarschijnlijker zal hij zijn hele mandaat moeten vechten, wil hij door de andere clan geen kopje kleiner worden gemaakt.
Lees meer over: Brussel , Opinie , Ahmed Laaouej , Rachid Madrane , voorzittersverkiezing , PS , Laurette Onkelinx
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.