Edito: een Frans filiaal

Op dezelfde dag dat Jan Jambon (N-VA) de uitbreiding van het Kanaalplan tegen radicalisme aankondigde, zaten minister-president Rudi Vervoort (PS) en Serge Lasvignes van het Parijse Centre Georges Pompidou broederlijk naast elkaar aan een tafeltje in wat over afzienbare tijd een groot Museum aan het Kanaal moet worden.

In één trek werd Brussel zo een beetje de dépendance van Parijs. Het museum in het Citroëngebouw zal immers een deel van de rijke collectie van het Centre Pompidou huisvesten. Pompidou was er als de kippen bij om op twitter het nieuwe ‘Centre Pompidou Bruxelles’ aan te kondigen.

Wat minder uit de verf kwam, was dat dit princiepsakkoord eigenlijk het resultaat is van een slechte Belgenmop. In 2011 ging het Fin de Sièclemuseum open. Daarmee kreeg het Museum voor Moderne Kunst de doodsteek. Een groot deel van de waardevolle collectie zit sindsdien in een depot. Het Citroëngebouw was voor de huidige directeur van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten, Michel Draguet, een van de plekken om die collectie weer voor het publiek te ontsluiten.

Alleen heeft de federale regering daar nooit brood in gezien. Een federale collectie in een museum van het Brussels Gewest: geen sprake van. Het hoeft geen betoog dat huidige voogdijminister Elke Sleurs (N-VA) dat al zeker niet gunt aan de linkse Brusselse regering.

Het resultaat is absurd: Brussel zal over enkele jaren een collectie tonen die weliswaar flink wat volk zal trekken, maar door Parijs gekozen is. Terwijl de eigen Belgische collectie moderne schilderkunst in kelders stof zit te vergaren.

De collectie is van iedereen. Het is aan de overheid om die aan iedereen te tonen. De verzameling, zelfs al is ze niet volmaakt en werd ze de laatste decennia nooit aangevuld zoals het hoort, maakt integraal deel uit van de nationale geschiedenis. Er zijn géén communautaire redenen denkbaar om de collectie aan het publiek te onttrekken.

De PS hoopt nu wellicht om na 2019 in de federale regering te zitten. Dan heeft ze de hefboom terug om de collectie uit te lenen aan het Brussels Gewest.

Ondertussen heeft ze wel een deal gesloten met een Frans museum, een akkoord dat heel wat geld kan kosten - de Fransen komen natuurlijk niet gratis - en waar Brussel toch niet bepaald trots op kan zijn. Het is een beetje als pronken met andermans veren.