Enfant terrible: Jan Ducheyne

Het is voor de liefde dat ik ruim zes jaar geleden naar Brussel verhuisd ben. Ik ben geboren en getogen in Oostende, Mariakerke om precies te zijn, en heb er bijna veertig jaar gewoond. Ik ging wel vaak naar Brussel of Gent, maar keerde altijd weer terug naar de kust.

Als twintiger was ik vooral met muziek bezig. Ik organiseerde concerten, was dj en werkte in een cd-winkel. Toen er plots een kind op komst was, zei mijn toenmalige schoonvader: “Zoek een serieuze job.” Zo werd ik conducteur bij de NMBS, een job die ik op mijn eigen manier invulde: ik gaf alleen boetes als het echt niet anders kon en mijn mededelingen via de intercom weken vaak af van de geijkte formuleringen. Grappig, in het begin werd ik daarvoor op de vingers getikt, later kreeg ik felicitaties. Den dichter, noemden ze mij. Op het einde was ik dat beu. Ik speelde een rolletje.

Vorig jaar ben ik ermee gestopt, na zeventien jaar. Het is een enorme bevrijding. Nu kan ik zijn wie ik altijd geweest ben, me helemaal wijden aan het schrijven, performen, de muziek. En ik heb tijd voor mijn tweeling van vier. Ik voel wel een soort urgentie. Mijn vierde dichtbundel is net uit, Deze avond hebben we alvast gehaald. Het zijn observaties van situaties, de aanslagen bijvoorbeeld, of de liefde of hoe je moet springen. Voorlopig is het een prototype in vijftig exemplaren. Ik zoek nog een echte uitgever. Eigenlijk heb ik een manager nodig voor de zakelijke kant van mijn creatieve exploten. Die zou ook optredens kunnen regelen voor Noodzakelijk Kwaad, het groepje dat ik met enkele geweldige muzikanten heb opgericht. Mijn poëzie samen met hun muziek.

Dit jaar wil ik met een vriend ook De Oplichters op poten zetten. Er lopen zoveel mensen rond met goede ideeën die ze niet van de grond krijgen, een idee voor een tekst, een website of een bijzonder feest. Wij, De Oplichters, willen die ideeën oplichten, er licht in brengen en ze een zetje geven, door onze eigen ervaring in te zetten, maar ook die van onze uitgebreide kennissenkring. Zie ons als een soort superhelden.

Ook blijf ik, eens per maand, de Sprekende Ezels organiseren. Het is een letterlijk laag podium voor woord, muziek en humor in De Monk, waar mensen dingen kunnen uitproberen. Er komen debutanten, maar ook gevestigde artiesten die een try-out van hun nieuwe werk willen doen. Ik maak de selectie, maar eigenlijk weiger ik bijna nooit iemand. Als een performance een enkele keer tegenvalt, is dat geen ramp, want elk optreden duurt maar tien minuten. De ene maand treden de Ezels op beneden in het café, de andere in de Séparé, een rustig zaaltje boven. Het café krijg je nooit helemaal stil, maar toch wil ik het niet opgeven. Poëzie of muziek in een café dat intussen vibreert, vind ik fascinerend. Ik zeg ook: als het lukt in De Monk, lukt het overal.

Brussel en Oostende hebben een beetje dezelfde mentaliteit, maar Brussel is veel kosmopolitischer. Waar anderen soms zenuwachtig worden van deze stad, maakt ze mij rustig. Ik kan hier met mijn bakfiets een straat inrijden waar ik nooit eerder geweest ben.
Daarom woon ik hier heel graag, toch zeker in de winter en het voorjaar, zo tot mei, juni. Dan begint de zee te trekken. Ik heb nog steeds mijn oma’s oude strandcabine, die dit jaar gerestaureerd wordt. Daar ben ik in de zomer vaak te vinden met vrienden. Het zijn de belangrijkste vierkante meters van mijn leven.

Jan Ducheyne is dichter, performer en muziekselecteur. Elke laatste woensdag van de maand organiseert en presenteert hij het free podium De Sprekende Ezels in de Monk. Zopas verscheen zijn vierde dichtbundel Deze avond hebben we alvast gehaald. Hij is ook muziekselecteur, oftewel dj.