Geen fait divers

‘Moslima geslagen wegens relatie met niet-moslim,’ kopte Het Nieuwsblad . En in La Dernière Heure heette het: ‘Agressés à cause du ramadan’. Een fait divers, eigen aan de kleine wereldstad die Brussel is? Nee, wel een symptoom van een verontrustende mentaliteit die (laten we hopen in niet zo grote mate) in sommige Brusselse wijken heerst. Het is dezelfde verderfelijke mentaliteit die tot geweld tegen homo’s leidt.

Maar eerst de feiten. La DH heeft ze Najla en Didier gedoopt. Ze wonen in de buurt van het Schaarbeekse Liedtsplein. Dat niet iedereen het apprecieert dat Najla met een niet-moslim getrouwd is, heeft ze al vaker gemerkt. Aan de boze blikken van buren. En aan scheldtirades van jongeren, in het Arabisch. Onaangenaam, deprimerend zelfs, zoiets weegt. Maar tot geweld was het nooit gekomen. Tot vorige week woensdag. Najla en Didier verlaten hun appartement om in een buurtwinkel inkopen te doen. Een paar jongeren pakken Najla (opnieuw in het Arabisch) zwaar aan. Ze schelden haar uit voor slet. Ze schreeuwen haar toe dat het een schande is met een Belg te zijn. Ze verwijten haar de ramadan niet te volgen. Didier, die geen Arabisch kent, begrijpt er niets van.

Najla roept op tot kalmte. Het jonge koppel gaat langs een omweg naar huis. Ze denken dat ze veilig zijn. Een halve minuut nadat ze de deur van het pand waar ze wonen, achter zich dichtgetrokken hebben, wordt deze geforceerd. Een van de twee indringers geeft haar een mep en zegt dat hij haar een lesje gaat leren. Een buur kan de jonge vrouw voor nog meer slaag behoeden. Een van de twee misdadigers wordt door de politie opgepakt. Het kan niet dat hij er straffeloos van afkomt. Mensen in elkaar slaan is een misdaad. En mensen uitschelden omdat ze er een andere manier van leven op nahouden, kan evenmin; aanhoudende scheldpartijen kunnen zwaar op het gemoed van een mens wegen. En bovendien: vrije partnerkeuze is een recht. Geen moslim, geen christen, geen jood of atheïst heeft zich daarmee te moeien.

Het is uiteraard in de eerste plaats aan de ouders om hun kinderen op te voeden. En aan de overheid om zo nodig de ouders hierop aan te spreken. Maar in een kleine wereldstad als Brussel, waar mensen van overal ter wereld samenstromen, mag de invloed van de school niet onderschat worden. Het is ook op school dat jongeren (moeten) leren samenleven. Feiten zoals Najla en Didier meegemaakt hebben, zijn onduldbaar en moeten zwaar bestraft worden. Maar een goede opvoeding, door de ouders en op school, moet veel extremisme kunnen voorkomen. Daarin moeten we blijven geloven.