Getto’s

De Brusselse regering wil huurcontracten van onbepaalde duur in de socialehuisvestingssector naar de prullenmand verwijzen. Wie na negen jaar meer verdient dan het toegelaten maximum, moet opkrassen.

Niets aan de hand, pleiten de voorstanders: sociale woningen zijn er voor de allerarmsten, en gebiedt het recht op wonen niet dat de overheid eerst en vooral instaat voor wie op de private huurmarkt als eerste uit de boot valt? Logisch toch, dat wie het op een dag beter heeft, zijn biezen moet pakken en plaats ruimt voor de volgende arme drommel? In een stad met ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen is er tout simplement geen andere keuze.

Zoals dat wel vaker het geval is, doorstaat ook de bovenstaande 'theorie' de toets van de harde werkelijkheid niet. Sociale woningen exclusief voorbehouden aan de laagste inkomens dwingt arme mensen ertoe in een getto te gaan wonen. En van getto's - dat zou ondertussen toch duidelijk moeten zijn - wordt niemand beter. Niet de sociale huurders, niet de buren van sociale woningblokken of sociale wijken. En allerminst de kinderen en jongeren die in dergelijke wijken moeten opgroeien. Buurten hebben ook stabiliteit nodig. Laat, zoals nu het geval is, sociale huurders die het op een dag financieel beter hebben, een hogere huur betalen. En in hun vertrouwde buurt blijven. Dat is ook goed voor de sociale cohesie. Beter dan het zoveelste project.

Voorstanders van de beperking is er veel aan gelegen om de maatregel te verkopen. Daarvan getuigt de uitspraak van staatssecretaris voor Wonen Christos Doulkeridis (Ecolo): "We willen niet dat mensen voor een laag inkomen kiezen of misschien zelfs werk weigeren om een sociale woning te behouden." Maar Doulkeridis gaat met zijn maatregel net bewerkstelligen wat hij wil vermijden. Anders heeft wie zijn inkomen (soms zelfs lichtjes) ziet stijgen - van werkloos naar een bescheiden baan -, geen andere optie dan Brussel te verlaten, want ook mensen met een slechtbetaalde baan kunnen op de private woonmarkt amper nog terecht. Om het met de woorden van José Garcia van de Huurdersbond te zeggen: "Als je een oplossing zoekt voor bepaalde mensen door anderen in de problemen te werken, dan heb je geen goed beleid. Op termijn zullen er enkel de allerarmsten overblijven, en dat is een sociale catastrofe." Garcia is een gedreven verdediger van de sociale huurders, hij combineert een groot hart met een grote terreinkennis.

Brussel heeft een groot woonplan nodig, geen ad-hocmaatregelen.