'Hopelijk bereikt deze opmars van het optimisme ook de politiek'

Het ligt misschien aan mij, maar een periode van crisis zou ik intuïtief altijd geassocieerd hebben met de opmars van de doemdenkers. Een periode waarin de vaandeldragers van onheil, pessisme en nihilisme uit de krochten van het internet zouden komen gekropen en hun destructieve boodschap de bovenhand zou nemen.

Nu, die beweging zal er ongetwijfeld ook zijn, maar op de een of andere manier bereikt ze mij niet. Ik zie, ondanks deze periode van zelfisolatie en een gedwongen gebrek aan menselijk contact, vooral de opmars van het optimisme ontstaan. Een optimisme dat ook, en misschien vooral, via sociale media floreert.

Zoals in de Facebookgroep #postcoronamovement, mee in het leven geroepen door een ondermenende Brusselaar, waar mensen hun droom voor onze samenleving kunnen delen. Die dromen zijn vaak heel concreet, tastbaar en allerminst utopisch.

Ja, er zijn klassiekers zoals een universeel basisloon, een kortere werkweek, maar ook een kleinschalige en lokaal georiënteerde economie en een andere opvatting van het ‘gaan werken’, waarbij we komaf maken met de files, luchtvervuiling en stress en de balans tussen het privéleven, het eigen gezin en werk herstellen.

De basisgedachte achter die hele beweging: we mogen deze uitzonderlijke tijden niet onbenut laten voorbijgaan. Dit is een unieke kans om de dingen die mislopen in onze samenleving grondig bij te sturen.

Nu, dat klinkt allemaal bijzonder mooi – en dat is het ook. Maar hoezeer ik ook vertrouwen heb in de creativiteit van het individu, het zal toch de overheid zijn die de grootste knopen zal moeten doorhakken. Een andere mobiliteit, een andere manier van werken, een andere financiering van cruciale sectoren zoals de gezondheidszorg en onderwijs: de handtekening wordt nu eenmaal gezet op het politieke kabinet.

Op die kabinetten ligt de komende maanden één dossier logischerwijs op de bovenste plank: onze economie en onze bedrijven er weer bovenop helpen. Het hoeft geen betoog dat dat een absolute topprioriteit zal zijn in de directe nasleep van de coronacrisis. Maar het valt toch te hopen dat deze periode van isolatie en thuiswerk ook voor onze heren en dames beleidsmakers de ideale kans is om eens wat uit te zoomen. Om na te denken over wat er eigenlijk – en vaak al lang – beter kan.

Een vrijblijvend lijstje

Deze crisis heeft namelijk al een aantal zaken blootgelegd waarvan gebleken is dat ze heel erg nodig, haalbaar én uitvoerbaar zijn. Een geheel vrijblijvend lijstje voor Brussel: besef hoe belangrijk een stuk toegankelijke groene ruimte is voor het psychische welzijn van de Brusselaar én de biodiversiteit van de stad.

Trek die fietssnelwegen eindelijk eens door naar vanuit de Rand naar de stad, leg die overstapparkings aan op logische plekken en maak ze gratis of tenminste betaalbaar. Zorg voor frequenter en betrouwbaarder openbaar vervoer – ook ’s nachts.

Voer een dag verplicht telewerk in voor jobs die dat perfect kunnen. Zorg voor een degelijk statuut en verloning van (fiets)koeriers, die in tijden van crisis cruciale schakels zijn voor een stad als Brussel.

Koester, ondersteun en motiveer onze kleine zelfstandigen, die haast tegen beter weten in onze stad doen bloeien met hun kleinschalige winkels, boetieken en ateliers. Zorg voor een herwaardering van een aantal cruciale beroepen, zoals ons medisch personeel en onze leerkrachten, waarvan nooit duidelijker werd hoe belangrijk ze zijn.

Vandaag zijn het de virologen, artsen en andere gezondheidsspecialisten die de bevolking duidelijk doch urgent inprenten wat er moet gebeuren, en wat de risico’s zijn als we dat niet doen. Het roept de vraag op: wat als we nog maar een fractie van dezelfde urgentie die bij deze coronacrisis is ontstaan, zouden aanwenden voor enkele andere cruciale problemen?

Want ook op heel wat andere vlakken zeggen experts ons al láng dat er een crisis woedt. Die experten zeggen unaniem dat het klimaat opwarmt, onze manier van werken compleet uit balans is, onze fysieke en mentale gezondheid daaronder lijdt en we met al het voorgaande het voortbestaan van deze planeet zoals we haar kennen, bedreigen. Als dát nu nog niet urgent genoeg is?