Khadija Zamouri reageert op 'Ga terug naar uw land'

Khadija Zamouri, Brussels volksvertegenwoordiger, kreeg een anonieme brief: 'Ga terug naar uw land van herkomst, ze zullen U daar zo nodig hebben, en laat ons hier met rust.' Ze reageert op haar beurt met een open brief.

Dag meneer x,

U schreef me een korte brief vlak na nieuwjaar. Ik krijg veel post in deze periode van het jaar. Maar uw brief sloeg alles. Op de omslag geen afzender, enkel een postzegel met poststempel Brussel. Het handschrift wat zwierig en plechtig. De taal wat gezwollen maar duidelijk. Helaas, U vergat te ondertekenen. U laat me zonder mogelijkheid U te antwoorden. Dan maar via deze weg..

Voor de lezer van deze brief moet ik eerst de initimiteit van onze briefwisseling verbreken. U schreef letterlijk:

Mevrouw, Khadija,

ga terug naar uw land van herkomst, ze zullen U daar zo nodig hebben, en laat ons hier met rust. Wij hoeven geen nieuwkomers meer, we zijn al overbevolkt. De karren geraken leeg, tot op de ziekenkassen moet er gespaard worden door al dat geknoei met de nieuwkomers. Foei! Jullie denken hier baas te zijn en ons bezetten zonder oorlog te maken, maar beterschap moeten we niet verwachten. Jammer!!

Vooreerst graag een misverstand uit de wereld helpen. Mijn land van herkomst is hier. Ik ben hier geboren, intussen al bijna 50 jaar geleden. Het waren mijn ouders die niet in België geboren zijn en in de jaren ’60 naar hier kwamen. Op vraag van de toenmalige Belgische overheden, weet U nog? Dat was een grote stap in het donker. Ze kwamen uit de bergen, waren analfabeet en hadden geen idee waar ze zouden aankomen. Maar ze moesten hun geloof niet opgeven, werd hen verzekerd. Het westen was het land van godsdienstvrijheid, wederzijds respect, gelijke kansen.

Het moeten wonderlijke jaren geweest zijn. De golden sixties. Er was veel werk. Werk waarvoor velen de neus ophaalden. En dus ging mijn vader dadelijk aan de slag. Hij had het harde werk geleerd op de velden van zijn ouders. En of hij ook hier heel zijn leven hard heeft gewerkt! Industriële daken leggen en later arbeider in de Metallurgie Hoboken. Ik kan U verzekeren meneer X dat hij met zijn noeste arbeid zijn bijdrage aan onze samenleving heeft geleverd én mee de karren heeft helpen vullen, die karren waarvan U nu schrijft dat ze leeg geraken. En ook, hoewel het werk dat hij deed ongezond voor lijf en leden was, herinner ik me niet dat hij ooit thuis bleef door ziekte. Dus als er nu op de ziekenkassen moet bespaard worden, mag U dat zeker hem niet ten kwade duiden.

En nu zit U opgescheept met mij en zo veel broers en zussen van mij. U wil mij terug naar het land van herkomst. Ik zou moeten boos zijn met uw nieuwjaarswensen. Maar ik lees vooral angst, sjachrijn en domheid in uw nieuwjaarsboodschap.

Wat bedoelt U precies meneer X met terug naar land van herkomst? België is mijn land van herkomst. Waar moet ik naartoe? Waar wenst U mijn zonen naartoe? De oudste zoon vertrekt binnenkort een jaar naar Australië om zijn blik op de wereld te verruimen. Mijn jongste zoon studeert aan de VUB. Mag hij nog blijven tot na zijn studies? En hoe moet het met mijn dochters? Dat wordt pas een interessante casus internationaal familierecht. Hun papa is Vlaming ‘pur sang’. Moeten de ouders gescheiden worden? Blijven de dochters na mijn uitwijzing bij mij of mogen ze bij de vader blijven?

Ach meneer X, ik trek het op flessen en probeer me maar vrolijk te maken om niks. Kwestie om het nieuwe jaar niet met een noot in mineur te beginnen. Mocht het U niet duidelijk zijn. Uw nieuwjaarsbriefje imponeert mij niet. Ik ben hier thuis net zoveel als U. En ik blijf hier. Uw anonieme nieuwjaarsbrief zal daar niets aan veranderen. Als ik naar Marokko ga, is het op vakantie én voor mijn lieve tantes, nonkels, neven en nichten te groeten.

Ik wens U voor 2017 een jaar zonder doemdenken, een open blik op de wereld en wat minder schrik voor de ‘andere’. En meneer X, als U de moed hebt, zet U in het vervolg toch gerust uw naam onder uw nieuwjaarswensen. Dat is alvast minder gedoe voor mij om ook aan U mijn wederwensen over te maken. Of beter nog: laten we elkaar eens ontmoeten.

Khadija Zamouri