De strijd om de gekleurde stem: MR zoekt ondernemers met buitenlandse roots

De campagne van de MR draait op volle toeren. Vast van plan om de verkiezingen van juni volgend jaar in Brussel te winnen en eindelijk, na twintig jaar, uit die vervelende oppositierol te raken.

Het is een strijd op vele fronten. Ook aan de basis, bij de militanten en in de volkse wijken van Brussel. De MR is er vast van overtuigd dat er bij heel wat mensen met buitenlandse roots liberale stemmen te rapen vallen: bij zelfstandige ondernemers bijvoorbeeld.

Daar valt zeker wat voor te zeggen. Uit vroeger onderzoek blijkt inderdaad dat ideologische breuklijnen ook dwars door de diverse gemeenschappen gaan. Neen, mensen met Marokkaanse of Turkse roots zijn niet allemaal links. Alleen valt dat niet uit het verkiezingsresultaat af te lezen. Het zijn vooral PS en PTB die met de Marokkaanse en Turkse stemmen gaan lopen.

Boezemvriend Bouchez

Dus ging Brussels MR-voorzitter David Leisterh de boer op. Hij kon al Schaarbeeks zwaargewicht Sadik Köksal binnenhalen nadat MR-voorzitter en Leisterhs boezemvriend Georges-Louis Bouchez met Hadja Lahbib al een meestertransfer had gerealiseerd. Lahbib werd minister van Buitenlandse Zaken en is kandidaat-burgemeester in Schaarbeek. Enkele jaren geleden stapte Bertin Mampaka al over van het toenmalige CDH naar de MR. En op het laatste congres van de MR waren er weer heel wat nieuwe gezichten met Turkse en Marokkaanse roots.

Een van de opmerkelijke figuren op het MR-congres was Safa Akyol. Hij is niet alleen de voormalige rechterhand van burgemeester van Sint-Joost Emir Kir, maar was ook militant voor de AKP tijdens de verkiezingscampagne van de Turkse president Erdogan. Akyol is nog geen lid van de MR, maar de kans is groot dat hij het wordt. “Ik ben niet tegen of voor Erdogan,” zegt hij vandaag, “maar tegen Good Move,” zo bereidt hij zijn komst voor. Goed gevonden, maar of hij wegkomt met dit retorische trucje is zeer de vraag. Zijn aanwezigheid leidt alvast tot onrust bij de traditionele MR-kopstukken.

De Brusselse politiek heeft heel wat ervaring met dit soort van verruimingspolitiek, die op zich alleen maar aan te moedigen valt. Een parlement, een gemeenteraad, kan moeilijk anders dan de afspiegeling zijn van de bevolking. Anders ontstaat er een democratisch deficit.

De Brusselse PS heeft dat lang geleden al begrepen. Voor iemand als wijlen Philippe Moureaux was dat meer dan een opportunistisch gegeven. Hij geloofde echt dat door de banden aan te halen met de Marokkaanse of Turkse gemeenschap de democratie er wel bij zou varen. De PS heeft altijd stevig geïnvesteerd in politieke vorming. De verruiming was geen bevlieging, maar een gestaag proces.

De PS maakte met andere woorden niet de fout die Les Engagés gemaakt heeft, of beter de CDH van Joëlle Milquet. Die partij heeft in ijltempo allochtonen op topposities gezet voor snelle electorale winst. Het communautarisme was geboren. Maar de partijlijn ging verwateren en de spreidstand tussen waar de gekozenen voor stonden en de CDH werd steeds groter. Het heeft de partij met een kater opgezadeld, en veel van de CDH-politici met buitenlandse roots hebben Les Engagés de rug toegekeerd. Een van hen is nu zelfs minister in de regering van Recep Tayyip Erdogan.

Lessen uit het verleden

Maar ook bij de PS blijft het soms dansen op een slappe koord. Zoals die ene keer in de jaren 2000 toen de Brusselse PS de bal mis sloeg over de Armeense genocide, en vond dat het aan historici was om uit te maken of er in 1915 nu een volkerenmoord had plaatsgevonden of niet. De PS liep hiermee het Turkse credo achterna. Het bleef bij die ene keer, maar met voormalig PS-boegbeeld Emir Kir liep het uiteindelijk toch mis toen hij Turkse extreemrechtse burgemeesters uitnodigde. Hij werd uit de partij werd gezet, wat de PS veel schade kan berokkenen in 2024.

Er zijn dus wel wat lessen te trekken uit het verleden. Een partij verbreden moet goed doordacht zijn of er vallen brokken. En het blijft altijd schipperen tussen de principes en de macht. Tussen het partijprogramma en het streven naar een ruim plebisciet om dat programma uit te voeren. En als het over buitenlands beleid gaat, of over ethische thema’s, kan dat tot verscheurende situaties leiden. MR-voorzitter David Leisterh weet dus waar hij aan begint.