Pasmunt

De Brusselse Vlamingen stonden de voorbije week centraal in de analyses die verschillende opiniemakers over de regeringscrisis maakten. Want liet de N-VA niet uitschijnen dat de partij bereid zou zijn een volwaardig Brussels Gewest te accepteren? CD&V zou nog de enige partij zijn die vasthoudt aan ‘het oude Brussel’ waar beide gemeenschappen samen een rol spelen.

Rik Van Cauwelaert in Knack: "De N-VA zal met de Brusselse Vlamingen moeten bekijken of Brussel een volwaardig derde gewest kan worden om tegen 2014 tot een werkbare confederatie te komen." Dave Sinardet in De Standaard: "Brussel is in Vlaamsgezinde ogen steeds meer een obstakel op het pad naar onafhankelijkheid." Bart Eeckhout in De Morgen: "Is de N-VA echt bereid haar greep op Brussel te versoepelen als daardoor de regeringsonderhandelingen een bocht naar rechts kunnen nemen?" Hij vervolgt: "Laten we niet naïef zijn: als Brussel zo'n volwaardig stadsgewest wordt, zal de positie van de Vlamingen in de hoofdstad niet meteen versterkt worden." Het 'on verra' van N-VA-kamerlid Jan Jambon in Le Soir klonk evenmin geruststellend. De krant had gevraagd of de indruk klopte dat de N-VA Brussel zou willen loslaten, als het tot Vlaamse onafhankelijkheid zou komen.

Al vanaf de start van de regeringsonderhandelingen, intussen een eeuwigheid geleden, was duidelijk dat veel van de plannen voor meer autonomie compleet onwerkbaar waren in Brussel. Toch werden ze gretig op de onderhandelingstafel gegooid. Ondertussen ziet het er meer en meer naar uit dat de Brusselse Vlamingen in het hoekje zijn terechtgekomen waar de klappen dreigen te vallen en dat ze als pasmunt zullen worden gebruikt. En niemand kan echt uitleggen wat voor hen de voordelen kunnen zijn van een doorgedreven communautarisering, waarbij de macht verschuift naar de gemeenschappen. Maar evenmin van een doorgedreven regionalisering, met een verschuiving naar de gewesten.

Voor de Brusselse Vlamingen lijkt het erop dat ze alleen nog maar te kiezen hebben tussen twee kwalen: afgesneden worden van de 'Vlaamse Vlamingen' met wie ze hun taal delen en vaak nauwe familiebanden hebben. Of van de mensen waarmee ze in de stad dag in, dag uit samenleven. Het doet me denken aan dat spreekwoord over de goede buur en de verre vriend. Maar dat is natuurlijk een valse en overbodige vergelijking: buren en vrienden, je hebt ze allebei nodig in het leven.

En tot slot: waarom moeten Nederlandstalige inwoners van de hoofdstad van het land én van Vlaanderen tegenwoordig bijna kiezen of ze zich een 'Brusselse Vlaming' of een 'Vlaamse Brusselaar' voelen?

Wordt zo'n vraag ooit gesteld aan Antwerpenaars of Gentenaars?