SP.A-schepen Meulemans: 'Apartheid rukt op'

Schepen Bea Meulemans ziet met lede ogen aan hoe het gescheiden zwemmen voor vrouwen zich bestendigt en hoe er ook in haar eigenste Sint-Joost yoga exclusief voor vrouwen georganiseerd wordt. “Een nieuwe vorm van apartheid,” noemt Meulemans het fenomeen dat door het feminisme anno 2015 bepleit wordt.

‘Mocht er yoga exclusief voor mannen worden georganiseerd, ik zou moord en brand schreeuwen,” steekt Meulemans van wal. “Wat hedendaagse feministen doen is even erg, ze bepleiten apartheid voor mannen en vrouwen, een systeem dat op termijn niemand ten goede komt, zeker de vrouwen niet.”
Meulemans is er 65 en weet hoe vrouwen hebben moeten vechten voor gelijke rechten: “Eerst moesten we vechten voor wettelijke gelijkheid, dan voor gelijk loon voor gelijk werk, daarna volgde de strijd om functies te krijgen die traditioneel door mannen ingenomen waren. Men pakt graag uit met de eerste vrouwelijke CEO van Belgacom, maar de VRT (waar Meulemans hoofdproducer was, DV) was het eerste grote bedrijf met een vrouwelijke ceo.”

Maar nu, vreest Meulemans, lijdt het feminisme aan regressie: “Simone de Beauvoir heeft het lang geleden al geschreven: de grootste gevangenis van de vrouw is haar lichaam. Ofwel moet het helemaal bedekt worden, ofwel kan er niet genoeg bloot zijn. De ontpersoonlijking van de vrouw is het gevolg. Ik hoorde onlangs een verhaal over body-shaming: vrouwen die een pyjama moeten aantrekken om te bevallen met een gat om de baby te laten passeren.”

Meulemans herinnert er aan dat de legendarische socialist Guy Cudell, meer dan 45 jaar burgemeester van Sint-Joost, een van de eersten was om gemengd onderwijs in te voeren. Cudell was ook de eerste burgemeester die vrouwelijke politieagenten in dienst heeft genomen. Meulemans: “En niet om braafjes het verkeer te regelen, maar als motard.”

Vijftien jaar geleden kon Meulemans ermee leven dat er aparte zwemuren waren voor (moslim)vrouwen: “Ook ik was gevoelig voor het argument: anders mogen die vrouwen niet buiten komen. Maar toen was er sprake van een overgangsperiode, maar het einddoel, gemengd zwemmen, is nog altijd niet in zicht. Moeten vrouwen buitenkomen om zich opnieuw op te sluiten in een kippenhok zonder haan?”

Een tweede argument voor apart zwemmen luidt dat vrouwen verlegen zijn als de mannen hen bekijken, maar, zegt Meulemans: “Begeerte wordt als een aanval ervaren, terwijl begeerte toch een natuurlijke drang is? Dit tweede argument hangt samen met de slachtofferrol waarin de vrouw permanent geduwd wordt. De vrouw wordt herleid tot een prooi of een slachtoffer. Ik vind dat een zorgwekkende evolutie. Natuurlijk moet je onrecht aanklagen, maar niet alleen vrouwen zijn slachtoffer. Mijn man heeft ook ooit een mes tegen de keel gehad om zijn portefeuille te stelen.”

Meulemans: “Na het bijwonen van een dag over de vrouw in de openbare ruimte georganiseerd door de Université des Femmes, had ik meer schrik dan voorheen. Ik zag gevaren op plekken waar ik voorheen nooit aan gevaar had gedacht. Op termijn gaan vrouwen bang zijn om buiten te komen. Vrouwen zijn niet alleen maar slachtoffer, vrouwen kunnen ook opkomen voor hun rechten. Onze grootmoeders hebben ook moeten vechten om buitenshuis te gaan werken. Ik hoop dat de islamitische meisjes die nu samen met jongens op de schoolbanken zitten zich later niet gaan afzonderen in aparte zwemuren.”

En over mannen: “Mannen zijn niet alleen agressors, ik heb een man en zonen. Ik ken vaders die prima voor hun kinderen zorgen. Naast de fysieke verschillen is het vooral de opvoeding die mensen, mannen en vrouwen, vormt. Ik ken heel gevoelige mannen die prima voor hun kinderen zorgen. Mijn dochter speelde als kind met lego en een van mijn zonen speelde met de poppen. Ik heb dat nooit een probleem gevonden.”

Vakbonden
De nieuwe apartheid komt volgens Meulemans alleen de machthebbers ten goede, terwijl de sociale strijd samen moet gevoerd worden: “Het Transatlantisch Vrijhandelsakkoord is een gevaar voor vrouwen én mannen. De instandhouding van onze sociale zekerheid belangt vrouwen en mannen aan. Gelukkig zijn er de vakbonden. Dat lijken wel de laatste grote organisaties waar mannen en vrouwen samen de strijd voeren.”