Standpunt BDW: Banaal

De Brusselse regering maakt met de ongebreidelde woningbouw dezelfde fouten als bij de kantoorboom in de jaren'60. In zijn opiniestuk neemt Steven Van Garsse het Brussels woonbeleid op de korrel. "De regering kiest voor kwantiteit boven kwaliteit."

De regering heeft de contouren bekendgemaakt voor de nieuwe wijk op de voormalige spoorwegsite Josaphat. Het is een van de tien vlaggenschipprojecten van de Brusselse regering.

De plannen dragen alles in zich om uit te draaien op een mislukking: een banale verkaveling met appartementsblokken tussen de drie en de acht verdiepen hoog, geen visie op de openbare ruimte, geen park en een trein die dwars door de site dendert.

De eerste levensjaren van de wijk zullen misschien nog vrolijk door te komen zijn, maar daarna wordt het geheid kommer en kwel: te veel mensen op een kluit, onder het lawaai van trein en vliegtuigen. Van een onderbouwde toekomstvisie over het wonen in de stad in 2020 is in dit project niet veel te merken.

Het studiebureau dat de milieu-impactstudie heeft gemaakt, wierp zeer veel vragen op maar gaf zelden een bevredigend antwoord. De uitdagingen zijn groot: op vlak van sociale cohesie, energiebehoefte, waterhuishouding, afvalbeheer en mobiliteit. Er zullen op termijn een kleine tweeduizend woningen gebouwd worden. Dat is goed voor zo’n vierduizend bijkomende inwoners in een buurt die al dicht bebouwd is. En de Lambermontlaan waar de nieuwe wijk vlak langs ligt, kan nu al nauwelijks al het autoverkeer slikken.

De Brusselse regering zit in een moeilijke spreidstand. Ze staat onder grote druk om woningen te bouwen. Demografen voorspellen een woningtekort door de spectaculaire bevolkingsstijging. Dat leidt tot steeds hogere prijzen en kleinere woningen. Woningen bijbouwen is de remedie.

Tegelijk wil ze de Josaphatsite, die ze ooit kocht van Infrabel, te gelde maken. De Brusselse regering zit, ondanks de recente herfinanciering, krap bij kas. Dus komt ze met een minimumprogramma zonder veel ambitie.
De combinatie van die twee factoren geeft het resultaat dat de buurtbewoners vorige week donderdag te zien kregen: vooral kwantiteit en weinig of geen kwaliteit.

Wetenschappelijke studies tonen aan dat het welzijn van de stadsbewoners er in reuzenstappen op vooruit gaat als ze groen in de onmiddellijke buurt hebben: een park, een bos of desnoods een groot grasperk. Het groen wordt hier beperkt tot de bermen die gebouwd worden om de wijk te beschermen tegen de lawaaioverlast van trein- en autoverkeer. En het enige park in de buurt is nu al overbevraagd.

De Brusselse regering leert niet uit het verleden. In de jaren 1960 stond alles in het teken van de kantoorbouw. Het leverde zielloze wijken op. Vandaag staat alles in teken van de massale woningbouw. De impact op de stad en haar inwoners lijkt daarbij nauwelijks van tel.