Standpunt BDW: Etnisch stemmen

"Kandidaten worden niet vaak genoeg gekozen omwille van het gemeenschappelijke project – liberaal, socialistisch, christendemocratisch, noem maar op –, maar omwille van hun origine of religie", schrijft Danny Vileyn. "En opnieuw is het een allochtone Franstalige socialiste die het vaststelt en veroordeelt."

In maart 2010 riep de Tilburgse pastoor Harm Schilder de kerkgangers van de Margarita Mariakerk op om met de gemeenteraadsverkiezingen niet op de PvdA, GroenLinks of de SP te stemmen. Schilder was boos omdat hij de kerkklokken niet meer mocht luiden voor de vroege mis. Hij besloot zijn stem­advies met "Voed niet de hand die u slaat."

Het voorval heeft in een ontkerstende samenleving een hoog folkloregehalte, het is een uit de hand gelopen geschil tussen buurtbewoners en de pastoor over geluidsoverlast van kerkklokken waarbij de politiek moest beslissen. Toch blijft het verbazend dat anno 2010 een pastoor in een West-Europees land - waar de scheiding tussen kerk en staat toch een wezenskenmerk hoort te zijn - zoiets doet. Stemadvies is echter van alle tijden: tot in de late jaren 1950 deden Vlaamse pastoors het op de kansel. Tegen de VU, voor de CVP. Dat was geen folklore. Vrijheid van meningsuiting of machtsmisbruik? Beide.

Ook vandaag lijkt het fenomeen in het ooit liberaal-vrijzinnige Brussel zéér aanwezig. Maar nu zijn het niet de pastoors die de katholieken stemadvies geven, maar dominees en imams. "CDH ronselt stemmen in protestantse kerken en moskeeën, maar de PS bezondigt zich er evenzeer aan." Het was Bea Diallo (PS), schepen van Jeugd in Elsene, die snoeihard uithaalde naar politici die stemmen ronselen in kerken en moskeeën, ook van zijn eigen partij. Diallo is zelf praktiserend moslim. Hij pleit terecht voor een gedragscode die stemmen ronselen verbiedt. In een multireligieuze samenleving zijn er zeer strikte regels nodig voor de scheiding tussen godsdienst en staat.

Het gaat echter verder dan stemmen ronselen. Kandidaten zelf worden niet vaak genoeg gekozen omwille van het gemeenschappelijke project - liberaal, socialistisch, christendemocratisch, noem maar op -, maar omwille van hun origine of religie. En opnieuw is het een allochtone Franstalige socialiste die het vaststelt en veroordeelt. Sfia Bouarfa, senatrice en gemeenteraadslid in Schaarbeek, is niet de eerste de beste, ze is de ouderdomsdeken onder de politici van Maghrebijnse origine. Ook het politieke nomadisme - van de ene partij naar de andere fladderen - is haar een doorn in het oog. Bouarfa klaagt dat de jacht op de etnische stem het haar moeilijk maakt om zich in te zetten voor "de waarden die haar na aan het hart liggen: gelijkheid tussen de seksen en het socialistisch project."

Dat Diallo en Bouarfa vooral hun mond niet houden. En dat ze het punt op de maatschappelijke agenda blijven zetten.