'Tweetalige huisartsenwachtpost wél goed voor Vlaming'

Een tweetalige huisartsenwachtpost voor Brussel is wél een goed idee, betoogt huisarts Vincent Janssens. De tegenstanders krijgen in het debat veel aandacht, maar ze zijn in de minderheid.

Sinds enige tijd wordt in de media een publieke discussie gevoerd over de hervorming van de Brusselse wachtdienst voor huisartsen. Het project van de Garde Bruxelloise Brusselse Wachtdienst (GBBW) is een goed jaar gestart, momenteel nog zonder de Brusselse Huisartsenkring (BHAK). Vooral de tegenstanders van deze hervorming vragen vaak en luid publiek om aandacht waardoor een erg vertekend en zelfs onjuist beeld van het project dreigt te ontstaan.

Taalkundige imperfecties
Over de hervorming van de Brusselse wachtdienst wordt al meer dan drie jaar op vrij constructieve wijze onderhandeld met de koepel van Franstalige Brusselse huisartsenverenigingen (FAMGB). Uiteraard werd daarbij ook uitgebreid intern in de BHAK overlegd. Op 27 maart van dit jaar stemden 61,8 procent van de leden op een Buitengewone Algemene Vergadering voor samenwerking met de FAMGB voor de wachtdienst.

Het kleine derde van de BHAK-leden dat tegen de nodige verandering van de wachtorganisatie is, meent de democratische beslissing van de algemene vergadering niet te moeten respecteren.

Zij putten zich uit in administratieve en juridische procedures en roepen externe instanties ter hulp om het project alsnog te kelderen. In de media doet deze groep huisartsen alsof de andere artsen van de kring niet begaan zouden zijn met de Nederlandstalige patiënt (Vlaming) in Brussel. Daarbij wordt gewezen op de huidige taalkundige imperfecties van het voorgestelde systeem. Ook wordt op beschamende wijze een oud clichébeeld van de Franstalige collegae-huisartsen opgehangen dat getuigt van een arrogante blindheid voor de realiteit bij de huidige generatie huisartsen.

Een doorstart van de huidige tweetalige wachtpost Terra Nova (privé beheerd zonder controle BHAK) binnen het project wordt geweigerd.

De hervorming van de wachtdienst sluit aan bij de veranderende realiteit van Brussel, onder andere op gebied van demografie, taal, gezondheidstoestand, zorgaanbod en zorgnoden. Enerzijds zijn er minder en minder exclusief Nederlandstalige gezinnen in Brussel, anderzijds doen veel Franstaligen een inspanning om Nederlands te leren en wordt meertaligheid als een troef beschouwd.

Brussel is superdivers geworden en de zorgnoden zijn er enorm, mede door de grote armoede. Het zorgaanbod in Brussel is helaas enorm chaotisch en de huisartsgeneeskunde is bijzonder onderbelicht tot onzichtbaar. En de zesde staatshervorming biedt ook geen oplossing voor de specifieke en belangrijke problemen van de (zieke) Brusselaar.

Zielig
Het huidig wachtsysteem van de BHAK is verdienstelijk maar inefficiënt: wachtdoende artsen zien weinig patiënten (gemiddeld zie ik twee à drie patiënten per wachtbeurt van 12 uur voor een wachtgebied met Anderlecht, Ganshoren, Jette, Koekelberg, Laken, Molenbeek, Sint-Agatha-Berchem en een stukje van Brussel-Stad). De meeste patiënten die worden gezien zijn anderstalig.

De Nederlandstalige huisartsen die er in Brussel bij komen, compenseren niet voor de uitstroom (leeftijdsgrens) van wachtdoende huisartsen. Enkel door de pool van Nederlandskundige artsen te vergroten én de beschikbare pool effectiever te matchen met de Nederlandstalige patiënt kan Nederlandstalige zorg voor de Nederlandstalige patiënt op termijn behouden blijven.

Een uniek oproepnummer met triage (wachtpost of huisbezoek indien dringend, verwijzen naar eigen huisarts indien niet) en actieve toewijzing van Nederlandstalige oproepen aan Nederlandskundige artsen zal daartoe bijdragen en de “arts-tijd” rentabiliseren. Standaardisering en informatisering in het systeem vergroten de zorgkwaliteit en continuïteit voor de eigen huisarts.

Het is evident dat een sterk, uniek, zichtbaar en performant wachtsysteem gunstig zal afstralen op de huisartsgeneeskunde in Brussel.

Verandering in organisatie brengt keuzes mee en gevolgen voor de oude systemen. Een dynamische en betrokken huisartsenkring ziet hierin uitdagingen en opportuniteiten. De noodzaak tot verandering niet willen zien, de nodige aanpassingen voor zich uit schuiven naar de volgende generaties huisartsen en praktische problemen bij ‘de anderen’ leggen is onverantwoord, zielig en ontgoochelend.

Je kan niet verwachten dat een perfect tweetalig systeem op een schoteltje wordt aangeboden alvorens dat de BHAK zich engageert en als deelnemer de werking verbetert. Menig politieke partij heeft ondervonden dat je de belangen van je doelgroep beter behartigt door in een regering (die vooraf niet alle garanties biedt) te stappen dan door wereldvreemd aan de kant mooie principes te staan scanderen.