Waarom meisjes net zo goed kunnen voetballen als jongens

Het was een boerenjaar voor het Brusselse voetbal. De heilige drievuldigheid Union, Anderlecht en RWDM liet het afgelopen seizoen stevige prestaties optekenen, het aantal reportages en analyses dat we aan hun exploten wijdden was dan ook navenant. En toch zit de écht interessante evolutie niet zozeer bij heren die hun balkunsten laten zien. Corona remde de zaken aanvankelijk nog wat af, maar de ontwikkelingen in het damesvoetbal lijken nu toch echt te versnellen. Dat blijkt in de eerste plaats uit de cijfers. Om en bij de vijfduizend ingeschreven leden: nooit eerder stonden in Brussel zoveel meisjes op de grasmat. In totaal zijn er nu zo’n twintig ploegen met een vrouwenwerking. De ruwe cijfers liggen in lijn met de nationale groei.

Eén van de interessantste clubs is RWDM Girls, de ploeg met de grootste vrouwenstructuur. Tik de clubnaam in op YouTube en bekijk wat er daar gebeurt. RWDM girls heeft een dubbele doelstelling: sportief excelleren, maar ook sociaal presteren. Op dat vlak zijn ze enig in hun soort. In het Sippelbergstadion willen ze graag de vrouwelijke Chadli, Fellaini of Courtois kunnen kweken, maar ook huiswerkbegeleiding en lessen Nederlands aanbieden. Bij moeilijke thuissituaties probeert de club te bemiddelen. Vrouwensport is ook emancipatie, zeker in superdivers Brussel. “Mijn ouders steunen me, maar andere familieleden, zoals mijn nonkel, vinden dit echt geen sport voor meisjes,” zegt een speelster in onze reportage.

Vandaar dat we onze schoen bijna opvraten toen we Johan Walem laatst op Sporza een interview zagen geven bij zijn toch wel verrassende afscheid als coach van de Anderlechtse vrouwenploeg, waarmee hij zowel de titel als de beker gewonnen had. Walem stiet allerlei zaken uit over zijn onvermogen om te trainen op tactiek. “Dat was gewoonweg niet mogelijk door het niveauverschil tussen de speelsters. Je moet werken met zeer goeie speelsters, jonge speelsters en andere speelsters … ze zoeken vooral zekerheid. Als je te veel, te snel en te ver wil gaan, beginnen ze te twijfelen.” Helemaal tenenkrullend werd het toen hij begon over … emoties, voor hem het fundamentele verschil tussen mannen- en vrouwenteamsport. Het is vreemd dat iemand van zo’n niveau dergelijke uitspraken doet. Alsof het mannenvoetbal van de ratio aaneenhangt. Google “Olivier Deschacht” of “Romelu Lukaku” en het woord “emotie”. Mokkend, bang, boos, blij, sentimenteel: de hits zijn niet te tellen. Of neem het vertrek van Kompany nu, richting een Engelse tweedeklasser waarvan we de naam alweer vergeten zijn. “Een emotioneel moment,” zei Anderlecht-voorzitter Wouter Vandenhaute over die pijnlijke exit. Walem zal zijn oren dichtgehouden hebben.

Lichtpunt: Anderlecht, dat sinds jaar en dag het damesvoetbal in ons land domineert, geeft aan dat het de vrouwenwerking de komende periode grondig wil uitbouwen, het zou de enige afdeling zijn waarop niet wordt bespaard. We geven paars-wit het voordeel van de twijfel. Nochtans is die twijfel er, want drievoudig Gouden Schoen Tessa Wullaert – het stichtende voorbeeld van menig Brussels voetbalmeisje – wilde niet blijven: haar vertrek naar Fortuna Sittard, waar men al veel verder staat qua professionele werking, is een groot verlies. Toch geloven we voorzitter Vandenhaute, die hopelijk inziet dat er sportief maar ook financieel nog mooie tijden zitten aan te komen in de damesreeksen. In de VS staat het vrouwenvoetbal het verst (de nationale ploeg werd wereldkampioen in 2019), maar ook in Europa is de groeispurt ingezet, getuige daarvan onder meer het hoge aantal bezoekers tijdens de voorbije Champions League-campagne. Hopelijk kan België – met Brussel in een hoofdrol – dra aansluiten.