Arend Pinoy mag het XL Festival openen met 1:1

Wat was het basisidee voor het stuk?
Arend Pinoy: De vraag die me bezighield, was welke levens je nog allemaal had kunnen leiden als je andere keuzes had gemaakt. Zo ben ik op Het boek der rusteloosheid van Fernando Pessoa gestoten. Over het algemeen wil ik zo’n dikke klepper wel al eens aan de kant schuiven, maar de dingen waarover Pessoa schreef, raakten me. In zijn heel literaire taal had hij het over de thema’s waarover ik het wilde hebben. Pessoa werkte vaak onder pseudoniemen en heteroniemen. Zo onderzocht hij wie hij nog allemaal had kunnen zijn.
Aanvankelijk wilde ik met het boek aan de slag, en dus zijn we daar fragmenten uit beginnen verzamelen. Maar dat werd toch wat zwaar op de hand. Het valt niet mee om teksten van Pessoa op een natuurlijke manier uit je mond te krijgen. Uiteindelijk besloten we om alles om te gooien en het thema te vertalen naar een vertelling met een begin en een einde. Een vertelling waar dezelfde elementen in zitten, maar dan verteld vanuit het standpunt van een wat eenzame mens, waarvan je soms het gevoel krijgt dat hij verkeerde dingen zou kunnen doen. Wat hij gemeen heeft met de vertellers van Pessoa is dat hij met dezelfde soort verwondering naar de wereld kijkt. Alleen heeft hij niet hetzelfde talent om wat hij ziet en wat hem bezighoudt zo mooi te verwoorden.

En als grote broer met zo’n project afkomt, dan gaan jullie daar meteen op in?
Titus De Sutter-Pinoy: Ja, natuurlijk, waarom niet? Hij vertelt, wij begeleiden hem. Maar soms spelen we ook even alleen of wordt het juist een harmonieus geheel.

Muziek is meer jullie ding dan theater?
Cesar De Sutter-Pinoy: Al van kleins af aan spelen we samen muziek. Voor ons is muziek spelen echt een noodzaak. Het verschil met andere bands is misschien dat we sneller tot de essentie komen, net omdat we broers zijn. Ik heb mijn eerste gitaar gekregen toen ik zes was. Gilles heeft klassieke studies piano gedaan en Titus is onderweg op een drumstel beland.
Titus: Mama (actrice Marijke Pinoy, mb) moest op een gegeven moment een stuk spelen met Jan Steen (De drumleraar), waarvoor ze moest leren drummen. Daarvoor had ze een drumstel in haar slaapkamer staan en daar was ik ook in geïnteresseerd. De eerste groep waar we mee naar buiten kwamen, was Les Frères Postiches, nu vormen we samen Peenoise. En Gilles en Cesar zitten ook nog in het afstudeerproject van Gilles: Bardo (op 1 juni te zien in Volta, mb).
Cesar: Daarmee hebben we zopas een plaat opgenomen die wordt gereleaset in de Handelsbeurs.
Arend: Maar er zit toch ook behoorlijk wat theatraliteit in hun natuur en die komt geregeld om de hoek kijken. Op school volgen ze autonome vormgeving, een opleiding die niet uitgaat van één discipline.
Je opties openhouden en op je hoede zijn voor de gevolgen van je keuzes houdt jullie bezig?
Titus: Het kan wijs zijn om naar een feestje te gaan, maar het kan er ook zo saai zijn dat je beter thuis was gebleven om een boek te lezen. Je maakt de hele tijd keuzes en dus stuur je je leven elke keer in een bepaalde richting. Het zou interessant zijn om eens terug in de tijd te kunnen gaan en te kijken wat er zou gebeurd zijn als je andere keuzes had gemaakt.

Jullie zijn zonen van drie verschillende vaders, maar de band lijk hecht.
Arend: (Lijkt even na te denken) Drie vaders ja, klopt. Maar we zijn wel volle broers. Aan halfbroers en halfzussen (Lotte Pinoy, mb) hebben we nooit gedaan. Tussen mij en Cesar zit er een verschil van zeventien jaar, maar ik heb hen van dichtbij zien opgroeien. Toen ik ouder werd, kwam ik nog vaak naar huis of babysitte ik af en toe in het weekend. Ze zijn nu op een leeftijd waar dat verschil niet meer zo speelt. We gaan ondertussen samen uit.

Jullie lijken niet alleen fysiek op elkaar, maar – op het eerste gezicht toch – ook qua levenshouding en artistieke keuzes. Zijn er verschillen?
Titus: Natuurlijk. De ene is wat meer vastberaden dan de andere. Ik ben iets meer een dromer met veel ideeën die soms in de uitvoeringsfase blijven steken.
Arend: Maar Titus schrijft dan weer poëzie. Gilles, die ondertussen bij verschillende bands speelt (Steiger, Peenoise, Bardo, PJDS, mb), smijt zich met evenveel overgave in het artistieke als in het praktische. Daar zit voor mij ook een schoonheid in, in die fierheid over je eigen werk. Ik nodig dikwijls mijn vrienden niet eens uit om te komen kijken. (Lacht)

Mensen met een kantoorjob verlangen soms naar het bohémienleven van de kunstenaar. Geldt het omgekeerde soms voor jullie?
Cesar: Niet echt. Voor mij is creëren het leukste wat er is.
Titus: Pessoa was zelf een boekhouder en tegelijk een van de beste dichters van de twintigste eeuw. Dus burgerlijke types of bureaucraten kunnen soms beter uit de hoek komen dan mensen die in het artistieke milieu zitten. Je weet niet wat er schuilgaat achter de mensen die je op straat voorbijlopen. Wat doen ze als ze thuiskomen? Op de PlayStation spelen, porno kijken of aan een boek schrijven?
Arend: Zo’n figuur is het personage op de scène ook. Iemand waarvan je geen idee hebt hoe zijn innerlijke wereld eruitziet en wat hem allemaal bezighoudt. Hij lijkt een eenvoudig man, maar zijn brein is complex. Hij zoekt naar iets wat hem een houvast geeft, iets wat hem duidelijk het gevoel geeft dat hij ergens bij hoort.

> Bronks XL. 20 > 22/4, Bronks
> Arend Pinoy: 1:1. 20/4, 19.00, 12+, Bronks