Claire Croizé (EVOL): Bowie meets Rilke

"Instinctief," zo typeert Claire Croizé haar nieuwe choreografie voor vier dansers, waarvoor ze inspiratie vond bij Rainer Maria Rilke en David Bowie.

Voor haar nieuwe dansvoorstelling EVOL ontwikkelde Claire Croizé haar bewegingsmateriaal op basis van poëzie van de Duitse romantische dichter Rainer Maria Rilke en voegde er de muziek van David Bowie aan toe. "Ik heb veel stukken gemaakt waarin ik vertrok van muziek om de dans te creëren," aldus Croizé. "Maar sinds mijn vorige stuk, Primitive, vertrek ik van de stilte. Ook dit keer. Al het materiaal is tot stand gekomen in de stilte, en de muziek is pas achteraf toegevoegd. Om dat materiaal te maken, hebben we ons laten inspireren door De elegieën van Duino van Rilke – vooral dan door de eerste elegie, die klinkt als de schreeuw van een dichter en gaat over schoonheid, liefde, engelen, mensen, dieren en de natuur. De dansers zeggen de tekst met hun lichaam. Elke beweging vertegenwoordigt een woord. Ieder heeft zijn tekst. Tegelijk evoceren de dansers ook de personages die in het gedicht worden genoemd, maar dan op een abstracte manier. We haalden veel uit improvisaties die draaiden rond onevenwicht, het innemen van ruimte, de vlucht van vogels… Maar dat hoeft het publiek niet allemaal te weten. Het maakt deel uit van de interne constructie. De dansers verschillen alle vier ook heel erg van elkaar en vertellen dus alle vier een erg specifiek verhaal. De muziek van Bowie laat het publiek toe connecties te maken en maakt het geheel universeler."

Maar hoe verhouden de dichter en de muzikant zich dan met elkaar? "Op het eerste gezicht is er niets wat hen verbindt tenzij mijn voorliefde voor hen beiden. Ik wilde in het begin vooral de vroege albums Hunky dory en Ziggy Stardust gebruiken. 'Five years' (de openingstrack op Ziggy Stardust, mb) is voor mij een soort noodkreet die vergelijkbaar is met die van de getourmenteerde Rilke. Tegelijk is het een ode aan het leven. En 'Quicksand' (op Hunky dory, mb) gaat over de aarde die aan kracht verliest. Daarna ben ik intuïtief verdergegaan. Bij het dansante materiaal dat draait om onevenwicht en zweefvluchten bleek Space oddity goed te passen. Naast de engelachtige en menselijke figuren is er ook sprake van helden en dus gebruiken we ook "Heroes". Wanneer Rilke de dood evoceert, gebruik ik 'The drowned girl', dat Bowie schreef bij Bertolt Brechts toneelstuk Baal. Daarna gaan we de nacht in met 'Rock 'n' roll suicide'. En 'Life on Mars?' zit bij een stuk dat gaat over geliefden die elkaar niet kunnen raken. In de muziek van Bowie zit ook een poëtische kwaliteit en een vleugje surrealisme dat past bij een stuk vol creaturen met intrigerende kostuums. Je ziet als toeschouwer dat de dansers de hele tijd met iets bezig zijn en graag iets willen overbrengen dat uiteindelijk heel abstract blijft. Dat geeft het geheel iets absurds dat ook in de muziek van Bowie zit."

EVOL. 28 & 29/10, 20.30, Kaaistudio's, Brussel-Stad