Schwalbe, mime op housebeat

Schwalbe, dat zijn negen theatermakers die in 2008 afstudeerden van de mimeopleiding in Amsterdam. In hun afstudeerproject 'Spaar ze', in Brussel al een keer te zien tijdens het Bâtard Festival, gingen de negen tot het uiterste op keiharde technomuziek. De CO2-neutrale opvolger 'Schwalbe speelt op eigen kracht', waarin de spelers de energie van hun eigen spotlights opwekken, is eveneens een uitputtingsslag.

Als u bij mime nog steeds denkt aan witte gezichten, handschoenen en bretels, dan zorgt Schwalbe voor een verrassing met zijn radicale en compromisloze theater. Bas van Rijnsoever: "Onze basis is wel de mime corporel zoals die door onder anderen Étienne Decroux en Jacques Lecoq werd ontwikkeld: een fysieke trainingsmethode die het lichaam analyseert en articuleert om het vervolgens in te kunnen zetten als acteur. Maar het soort theater dat daaruit voortkomt, is vandaag heel verschillend."

Wat is jullie programma of missie?
Bas van Rijnsoever: De basis is altijd fysiek: het moment, de ruimte en het lichaam zijn de hoofdingrediënten voor elk theaterstuk. Het live-element is wat theater onderscheidt, en in plaats van fictie te creëren, doen we een fysiek voorstel, deels geïnspireerd op de performance uit de beeldende kunst. Het is aan de toeschouwer om op ons voorstel in te gaan en er eventueel bij te associëren of er verhalen van te maken. Duur is daar ook een belangrijk ingrediënt in. Onze handeling is zo kernachtig maar zo rijk mogelijk, en we geven het publiek vervolgens de tijd om ermee te worstelen.

Pikt het publiek de eindeloze herhaling van die ene handeling omdat jullie echt tot het uiterste te gaan?
Van Rijnsoever: We horen wel vaker dat de toeschouwers na afloop ook moe zijn, hoewel ze de hele tijd hebben gezeten. Misschien misbruiken we inderdaad het empathische vermogen van de mens. (Lacht) Maar we geloven ook dat een simpel maar sterk gegeven telkens nieuwe gedachten kan voortbrengen, zoals een goede vraag een groep filosofen een hele avond kan bezighouden.

Hoe is Spaar ze ontstaan?
Van Rijnsoever: Onze vaste methode bestaat erin dat we om de beurt elkaar eerst een dag regisseren rond een bepaald thema. Na afloop discussiëren we over de vraag waar dan de kern zit en halen we alle opsmuk eraf. Spaar ze is een ode aan de hardcore. Waarom is het een universeel verlangen om je zo volledig uit te putten op een housebeat? Om te voelen dat je leeft? Te weten waar je ophoudt?

Op jullie website las ik ook iets over Spaar ze till we die?
Van Rijnsoever: We willen vanaf nu elk voorjaar - dit keer in het Kaaitheater - de performance spelen en filmen, tot niemand van ons nog leeft. Net omdat deze voorstelling zo dicht bij de kern van leven zit en gaat over hoe ver dat leven nog kan worden opgerekt. Elk jaar zal je onze lichamen zien veranderen op diezelfde beat. De laatste overlevende zal het hele archief aan een videokunstenaar geven, die met ons levenswerk kan doen wat hij wil.

Ook in Schwalbe speelt op eigen kracht staat de fysieke inspanning centraal
Van Rijnsoever: We wilden weten hoeveel energie we fysiek zouden kunnen opwekken, en daarbij hebben we ons van zo weinig mogelijk gemakken voorzien. We hebben in de winter gerepeteerd zonder licht en warmte. De hometrainers en oude autodynamo's zijn bij elkaar gesprokkeld van de schroothoop. Daarmee was de voorsteling meteen CO2-neutraal. Al gaat ze evenveel over energie verspillen als over energie opwekken.

7, 8, 10 & 11/6/2011 • 20.30
€10