BDW Opinie : Belg !

Wie beweert er hier dat buitenlanders te gemakkelijk Belg kunnen worden? Een buitenlander die een naturalisatie overweegt, moet zich om te beginnen door een procedure heen werken waarvan alleen de lectuur mij de moed al in de schoenen doet zinken.

door Anne Brumagne, hoofdredacteur van Brussel Deze Week

Het volstaat ook duidelijk niet om die procedure goed te doorlopen en dan geduld uit te oefenen. De Commissie Naturalisaties van de Kamer van Volksvertegenwoordigers heeft het dossier van de Brusselse voorzitter van Groen! afgekeurd, de Nederlander Rik Jellema.

De man zetelt in de gemeenteraad van Etterbeek, is lid van verschillende Brusselse verenigingen, mede-oprichter van de Vlaamse en Brusselse Fietsersbond, etcetera. Perfect geïntegreerd dus, voor zover je zo'n term überhaupt nog kunt gebruiken voor iemand die hier al twintig jaar woont, werkt en in het verenigingsleven zit. Rik Jellema kreeg een negatief antwoord omdat Europese ambtenaren - en dat is hij - door de commissie worden gelijkgesteld met diplomaten. "Het verblijf in België is beperkt tot de duur van de zending," luidt de redenering. Jellema kan zich nu geen kandidaat stellen voor de gewestverkiezingen, zou beroep moeten aantekenen en wellicht opnieuw twee jaar moeten wachten.

Ik kan me voorstellen dat zo'n Kamercommissie moeilijk doet als een Johnny Halliday zich ineens herinnert dat hij roots in België heeft maar eigenlijk vooral fiscale redenen heeft om zijn aanvraag in te dienen, zoals twee jaar geleden gebeurde. Maar de manier waarop de commissie omgaat met de dossiers van Europese ambtenaren, is op zijn zachtst gezegd toch voor verbetering vatbaar. Het is niet de eerste keer dat we ernaar verwijzen, maar het lezen van De Europeanen van NRC-correspondente Caroline de Gruyter zou voor de leden van de naturalisatiecommissie best wel interessant kunnen zijn. Heel wat van die EU-ambtenaren keren uiteindelijk nooit meer terug naar hun eigen land, omdat ze in al die jaren in Brussel of omstreken hier hun vriendenkring hebben uitgebouwd. Of ze keren wel nog terug, om al snel vast te stellen dat ze met hun land van herkomst elke binding kwijt zijn en dat hun verdere toekomst in het Brusselse ligt. Toegegeven, het wil nog niet zeggen dat die mensen ook Belg willen worden.

Maar diegenen die dat wel willen mogen we toch niet afschrikken met die nogal bizarre diplomatenregel? We zouden ze hier beter welkom heten, en hen aanmoedigen zich te engageren in het publieke leven. En ja, waarom dus ook niet in de politiek?