BDW Opinie: Mangogeel

Mensen die alle problemen herleiden tot de tegenstelling Franstalig-Vlaams, ik zal ze nooit echt begrijpen. Ervan uitgaan dat het altijd de 'anderen' (de Walen, de Franstaligen...) zijn die de boel verknoeien terwijl 'wij' de goeien zijn, lijkt me een nogal eenzijdige visie op een samenleving. Je kunt protesteren tegen de politiek die wordt gevoerd door bepaalde partijen, ook aan de andere kant van de taalgrens. Maar het mag niet - bedoeld of onbedoeld - verworden tot een stigmatiseren van een hele taalgemeenschap of regio.

door Anne Brumagne, hoofdredacteur van Brussel Deze Week

Een dieptepunt op dat vlak vind ik nog altijd de actie van N-VA van een paar jaar geleden om met bestelwagens vol nepgeld naar de scheepslift van Strépy-Thieu in Henegouwen te rijden. Tot vandaag stel ik me de vraag of de actievoerders er zich bewust van waren dat ze diep in de ziel kerfden van mensen die de industrie in hun regio hadden zien teloorgaan. Mensen nota bene van wie velen van Vlaamse afkomst zijn; hun families verlieten indertijd het verpauperde Vlaanderen om hun geluk in het rijke Wallonië te gaan zoeken.

Aan Franstalige kant durven ze de nuance ook meer dan eens achterwege te laten. Afgelopen week waren er zo een paar voorbeelden in Brussel - en gek genoeg was het doelwit telkens minister Pascal Smet (SP.A), die je nochtans bezwaarlijk een Vlaamse hardliner kunt noemen. Het meest hilarische voorbeeld kwam van parlementslid Didier Gosuin (FDF), die opmerkte dat de nieuwe kleuren van de Brusselse taxi's, zwart en (mango)geel, de kleuren van Vlaanderen zijn en dus een provocatie. Smet repliceerde dat een Franstalig bureau met de kleuren op de proppen was gekomen omdat zwart en geel de universele taxikleuren zijn. Gosuins partijgenoot Serge de Patoul vroeg zich dan weer af of het Gewest via de advertenties van de MIVB wel geld kon toestoppen aan een Vlaams 'propagandablad' - het blad dat u nu leest. "Une publication abusive" werden wij genoemd in de parlementaire vraag van De Patoul.

Kunnen die opmerkingen nog bij de folklore worden ingedeeld, eerder vilein waren de opmerkingen van PS-kopstuk Philippe Moureaux op een partijcongres. Die over Fouad Ahidar ("niet iemand om je portefeuille aan uit te lenen") was op het randje van racistisch. Over de Vlamingen in het algemeen wist Moureaux dat "sommige Vlamingen in Brussel zich voordoen als gematigd, maar gematigde Vlamingen bestaan niet." Weer werd Smet geviseerd. Zou het kunnen dat hij toch een beetje bang is dat PS-kiezers gecharmeerd zouden raken van Smets iets hedendaagsere versie van de sociaal-democratie?