Hoe de N-VA Sint-Gillis wil aanspreken

Ook in de thuisbasis van Brussels minister-president Charles Picqué (PS) wil de N-VA tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar opkomen. Naar eigen zeggen telt de lokale afdeling al twintig leden, van wie er vijf op de lijst zouden willen. “Het zal traag gaan. Traag, maar zeker.”

D insdagavond 18 oktober, acht uur. Hoewel op de uitnodiging voor een kennismakingsavond van N-VA Sint-Gillis als locatie 'café De Post' stond, blijkt het bewuste café in de Théodore Verhaegenstraat in werkelijkheid La Poste te heten.

Bij het binnengaan piept en knelt de aluminium deur van het etablissement. Buiten is het donker, de sfeer een tikkeltje louche. Binnen een handjevol mensen, op de tafels borrelhapjes, blokjeskaas en af en toe een pint. Er zijn geen leeuwenvlaggen.

Voorzitter Herman Muylaert heet iedereen welkom. Muylaert, een ondernemer, was in een niet zo ver verleden actief bij Lijst Dedecker, maar zweert die periode nu af. "LDD, dat waren individuen die zich met hun persoonlijke zaken bezighielden. Bij N-VA heerst het groepsgevoel." Toch laat Muylaert er geen twijfel over bestaan: "De toon van N-VA Sint-Gillis is liberaal. We zijn in Brussel, en we moeten een breed publiek aanspreken."

Noord-Afrikaanse zoen
Twintig leden zijn er volgens de voorzitter al in Sint-Gillis. Deze avond dient om iedereen samen te brengen en de standpunten te verduidelijken. "De afdeling Sint-Gillis werkt samen met de afdeling Vorst, maar Vorst is eigenlijk een verhaal apart. Daar hebben we toch moeite om leden te vinden," zegt Muylaert. "Hier in Sint-Gillis hebben we potentieel. Ik ken hier veel mensen, en ik heb al gemerkt dat veel mensen van wie je het niet zou verwachten, geïnteresseerd zijn in het N-VA-gedachtegoed. Ook voormalige MR-stemmers. Franstaligen dus, die het beleid beu zijn."

Migratie en justitie blijken inderdaad hot topics voor een Franstalige die zich meldt op de kennismakingsvergadering. "Wat de PS hier met Charles Picqué doet, dat lijkt nergens naar. Er zou straffer gezegd moeten worden dat het mooi is geweest met die wilde migratie." Muylaert pikt in: "Toch merken we een kentering in het migratiebeleid. Mensen aanvaarden het steeds minder. Wij kunnen daar volgend jaar tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van profiteren."

Een tikkeltje vreemd is toch dat het cafégezelschap redelijk gekleurd is. Tijdens het praten krijgt Muylaert vaak zoenen en knikjes van erkentelijkheid van talloze Noord-Afrikanen die het café frequenteren, of van voorbijgangers. "Mijn vrouw is van Marokkaanse origine, maar ze zegt zelf dat er een rem op de migratie moet staan in Brussel," zegt Muylaert. "Dat vinden er trouwens velen binnen die gemeenschap, en niet alleen bij hen. Ik ken veel mensen uit veel verschillende gemeenschappen hier in Sint-Gillis. Goede contacten zijn er met de Portugezen, een gemeenschap die heel erg aan elkaar hangt. Daar leven dezelfde gevoelens. Van het moment dat je één belangrijk figuur binnen die gemeenschap mee hebt, heb je er veel mee. Zo willen we te werk gaan."

Een ander verhaal zijn de vele jonge Vlamingen die in Sint-Gillis wonen. "Ja, het is moeilijk om hen te overtuigen. We kiezen dan ook voor een coherent rechts verhaal, bijgestaan door een bewuste keuze voor het Nederlands en een Vlaamse identiteit. Neem nu een instelling als het gemeenschapscentrum De Pianofabriek. Is dat een Vlaams gemeenschapscentrum? Je zou het niet zeggen als je er binnenwandelt en hun producties bekijkt. Of neem de politie. Minder en minder kun je als Nederlandstalige in je taal bij de ordediensten terecht. Dan zeggen wij: 'Dat kan niet.' Als een deel van de Vlamingen in Brussel het probleem niet ziet, is dat goed voor hen, maar wij willen op het probleem hameren en daarop nooit toegeven."

De Woluwes
Maar we bevinden ons in Brussel, en ook een N-VA-bijeenkomst in de hoofdstad van Vlaanderen is onderhevig aan tweetaligheid. Muylaert bestelt pintjes in het Frans en wisselt af en toe een paar woorden met een passant in de taal van Molière. "We zijn niet tegen het Frans, we zijn alleen voor een doorgedreven tweetalige Brusselse gemeenschap. Dat is een goede afspraak. Ik respecteer de Franstalige als hij me in zijn taal aanspreekt, en ik wil die persoon ook in het Frans helpen. Maar andersom moet het ook kunnen. Dat is een kwestie van respect."
Muylaert wijst naar een jongetje dat tussen de tafels loopt. "Dat is de toekomst van deze stad: dat jongetje spreekt perfect drie talen."

De hele tijd heeft de Franstalige zitten knikken. Neen, hij heeft niets tegen Vlamingen, en ja, hij is voor tweetaligheid en spreekt zelf uitstekend Nederlands. De rest van het gezelschap heeft vooral een gezellig onderonsje gehad; het is moeilijk peilen naar hun motieven. "Het zal traag gaan om mensen te overtuigen, traag maar zeker," meent de voorzitter. "Niet in alle gemeenten van Brussel, maar in zes à zeven zeker wel. We willen volgend jaar de grootste Nederlandstalige partij worden in die gemeenten. Ambitieus, zeker, maar zodra dat gelukt is, ligt de weg open naar nog meer succes. Wie weet zelfs in de Woluwes."